Four

FOUR

Terwijl Bella zich langzaam omdraaide en me met grote ogen aankeek, probeerde ik alles op een rijtje te zetten. Zonder veel succes.
'Bella', begon ik. Maar ik werd onderbroken.
'Dit', zei Bella. Ze nam een pauze voor het dramatische effect. 'Heb je nooit gezien'. Ze stak haar hand uit met de bedoeling dat ik haar omhoog zou helpen.
'Hoe kun je dat nu zeggen!', vroeg ik verontwaardig. Ik trok haar omhoog en keek haar woedend aan.
'Ik wíst het. Ik wist dat je iets voor me verzweeg, maar jij bleef het ontkennen. Nu moet je het vertellen, je kunt er niet meer onderuit'.
'Waarom niet?', vroeg ze gevat. Ik keek haar raar aan.
'Omdat ik net iets gezien heb, wat ik zelf niet kan verklaren. Ik eis dat jij me uitleg geeft'.
'Wie zegt dat ik weet wat er gebeurde?', vroeg ze.
'Ik', zei ik. Bells trok haar wenkbrauw op.
'Oké', zuchtte ze. 'Waarom zeg jij dat?'
'Omdat ik in je ogen zag dat je het wist. Vertel het me, Bells'. Ik smeekte bijna. Ik moest wel. Ik moest en zou weten wat er zonet gebeurd was, wie die duizelingwekkend knappe jongen was en wie de drie wezens waren die tussen de bomen vandaan kwamen, om vervolgens mét de jongen weer tussen bomen te verdwijnen.
'Wat zegt je vermoeden?', vroeg Bella ineens.
'Mijn vermoeden zegt niks. Mijn vermoeden wacht totdat jij verteld wat er aan de hand is'.
'Ik mag het niet zeggen'.
'Waarom niet?'
'Omdat het niet mag'. Ze liep terug naar de steen en plofte neer.
'Kunnen we niet naar huis?'
'Nee'
'Waarom niet?'
'Omdat ik op Edward wacht. Hij komt me hier halen, ik weet het zeker'.
'Edward? Hoe kan Edward nou weten waar we zijn?'
'Ik hoop dat hij jouw gedachten zal lezen om erachter te komen. Hij heeft ons al gezien'.
Ik snapte het nu helemaal niet meer.
'Mijn gedacht- Bella, ik word gek. Leg het alsjeblieft uit, voordat mijn hoofd ontploft en het te laat is'.
'Edward..'. Ze stopte en keek me aan. Een diepe zucht volgde. 'Edward kan gedachten lezen, van bijna alle mensen en wezens'.
'Bijna?'
'Hij kan mijn gedachten niet lezen', zei ze rustig. Bella had niet vaak zo rustig tegen me gepraat.
'Dus', concludeerde ik ongelovig. 'Edward leest mijn gedachten. Altijd al. Shit man, dan weet hij meer van me dan dat ik wil dat hij weet'.
'Waarschijnlijk wel'.
'Waarom kan hij gedachten lezen?'
'Omdat hij- dat gewoon kan'.
'O ja, heel logisch. Dat kan hij gewoon. Jeetje, Bells, je uitleg is wel heel verhelderend'. Ik zuchtte en liet mijn handen in mijn hoofd vallen. Ik was intussen op de steen gaan zitten. Toen schoot me nog een vraag te binnen.
'Hoezo heeft hij ons hier al gezien?', vroeg ik. Ik draaide mijn hoofd naar Bella.
'Hij.. kwam hier net langs'.
Ik dacht even na, maar liet toen mijn mond openvallen.
'Hij kwam tussen de bomen vandaan?'.
Bella knikte schuldig.
'Je weet al veel te veel. Dit is helemaal niet de bedoeling'.
'Was hij samen met Jasper en Emmett?', vroeg ik voorzichtig. Ik hoefde het antwoord niet meer te horen, want Bella's ogen spraken genoeg waarheid.
'Hoe konden ze zo snel zijn?'. Ik vroeg het eerder aan mezelf als aan Bella, omdat ik het gevoel had dat ik het antwoord ergens al wist. Toen viel alles op zijn plaats. Al die kleine stukjes informatie die ik de laatste weken had verzamelt kwamen bij elkaar. Ik voelde de puzzel compleet worden in mijn hoofd. Bella zag het in mijn ogen.
'Bizar, toch?', zei ze. Ik knikte.
'Vampiers?', gokte ik nog, voor de zekerheid. Bella keek me weer schuldig aan.
'Dat eh, kan toch eigenlijk niet? Vampier bestaan alleen in horrors en in legendes'.
'En in Forks', voegde Bella eraan toe.
'Wie was dan die jongen?'
'Ik weet het niet. Daarom hoop ik ook dat Edward me weer komt ha-'
'Bella! Bella! Wat doe je hier?'. Edwards fluelen stem kwam over het pad aanwaaien. Jasper bleef op een afstandje staan en Emmett leunde tegen een boom. Bella rende op hem af maar raakte hem nog net niet aan.
'Wie was het?', vroeg ze. Edward luisterde niet.
'Wat doe je hier?', vroeg hij weer. Bella haalde haar schouders op.
'Eindje wandelen met Noah'. Toen ze mijn naam zei keek Jasper op naar mij. Er ging een kriebel door mijn buik en ik werd gevangen in zijn blik, die weer de vertrouwde, gouden kleur had. Hij nam een paar stappen dichterbij.
'Sorry', fluisterde hij. 'Dit had je allemaal niet hoeven zien, niet hoeven weten'. Ik voelde dat Edwards ogen ook in mijn wang prikten, maar daar kon ik mijn aandacht nu even niet aan besteden.
'Ben je.. oké?', vroeg Jasper nog. Ik voelde me ineens immens rustig.
'Ja, ik geloof het wel', zei ik nuchter. Ik bleef hem aanstaren, hij mij, en tegelijkertijd ging het gesprek van Edward en Bella gewoon verder.
'We weten niet wie het was', zuchtte Edward. Ik draaide mijn hoofd eindelijk om.
'Was hij.. slecht?'. Ik kon geen andere woordkeuze bedenken. Jasper glimlachte erom, maar Edward schudde serieus zijn hoofd.
'Waarschijnlijk had hij alleen maar dorst. We kunnen niet zeggen of hij het opzettelijk op ons - of op jullie - had gemunt. Maar hij is geen vegetariër, dus uitkijken moeten jullie sowieso. We gaan naar Carlisle'.
'Moet ik naar huis?', vroeg ik. Ik voelde me nog steeds heerlijk rustig en heel prettig. Jasper keek me nog steeds vriendelijk aan, maar ook nog altijd met diezelfde terughoudendheid.
'Nee, Carlisle moet weten wat jij allemaal weet. Misschien kunnen we een oplossing bedenken'.
'Je verandert haar niet!', zei Bella verontwaardig. Edward keek geërgerd, maar glimlachte toch zijn scheve glimlach. Hij pakte haar arm voorzichtig beet en begon te lopen.
'Emmett, neem Noah maar mee'.
'Waarheen?', vroeg ik, toen Emmett op me af kwam lopen.
'Naar ons huis', grinnikte hij. 'Waar wilde je anders heen?'
'Geen idee. Ik dacht zo dat ik prima zelf kon lopen', zei ik. Jasper schudde zijn hoofd.
'Ik denk niet dat je ons bij zal houden', zei hij. Hij glimlachte, en om eerlijk te zijn was zijn glimlach nog veel intenser dan die van Edward. Emmett pakte mijn hand, zei dat ik mijn ogen dicht moest doen. Vanaf het moment dat ik dat ook daadwerkelijk deed, wist ik niet meer waar ik was. Ik durfde mijn ogen niet open te doen, want ik voelde dat we immens snel door het bos raasden. Af en toe grinnikte Emmett en hoorde ik Jaspers rustige lach, maar Edward en Bella waren allang bij Carlisle. Vampiers konden heel snel rennen, daar kwam ik op dat moment wel achter..

Negen reacties, denk ik. vervaagd de interesse nog niet? x