Chapitre Trente

Liam Payne

"Amelia, kijk!", roep ik hard terwijl ik de pirouette maak. Het lukt me. O mijn god, het lukt me- "WAAAAH!"
Het volgende moment lig ik op de grond, of eigenlijk het steenharde, koude ijs. Auw! Dat deed wel pijn. Ik kom overeind en wrijf nog even over de pijnlijke plek in m'n zij. Shit, volgens mij ben ik niet helemaal goed terecht gekomen. Ik kijk op en draai me om naar Amelia. Meteen zie ik dat een andere man haar vast heeft. Ik sta zo snel op als ik kan en kijk er vervolgens terughoudend naar. Toch ben ik wel nieuwsgierig naar wat dit is, ook al bekruipt mij een negatief gevoel. De jongeman komt mij heel licht bekend voor. Hij en Amelia krijgen me in de gaten en meteen steekt hij zijn hand uit.
"Ik ben Luca." Tussendoor zie ik zijn andere arm achter haar langs gaan, haar licht vast houdend.
"Ik snap het al." Boos kijk ik Amelia aan en met een ruk draai ik me om, snel ervan weg schaatsend. Het is haar vriend natuurlijk. Ik ga op de rand zitten van de schaatsbaan en kijk toe terwijl ik mijn schaatsen los maak. Hoe kan ik ook denken dat ze iets met mij zou willen? Ik ben er natuurlijk alleen om het gezellig mee te hebben. Om leuke dingen mee te doen. Boos duw ik de schaatsen in mijn tas en trek vervolgens met een ruk de rits dicht. Ik ga naar huis. Hier heb ik niks meer te zoeken. De tas gooi ik over mijn schouder als ik op sta en ik loop weg. Nog één keer kijk ik om, maar als ik ze zie kussen, kijk ik weer terug. Ik schaam me nu kapot. Ben ik er zo makkelijk in gelopen? Amelia lacht zich nu vast kapot. Er is gewoon met me gespeeld en ik ben zo dom geweest er in mee te gaan.

Binnen vijf minuten ben ik thuis en duw ik de schaatsen meteen ver in de kast. Die heb ik niet meer nodig, dat is wel duidelijk. Ik ben echt teleurgesteld in Amelia, en ook in mezelf. Heeft Amelia niet doorgehad dat het voor mij meer was dan alleen gezellig iets op de woensdag doen. 'De woensdagen zijn van ons.' Wat heb ik me belachelijk gemaakt toen ik dat zei. Ik laat me op de bank ploffen, grijp naar de afstandsbediening en zet de tv aan. Amelia. Wat is dit? Waarom heb ik ook eigenlijk gedacht dat ik het haar waard zou kunnen zijn?

De volgende morgen wandel ik het kantoor weer binnen. Niet zoals gewoonlijk, wanneer ik iedereen groet, maar vandaag loop ik stug door. Pas wanneer ik tegen Ines op bots, waardoor zij al haar papierwerk uit haar handen laat vallen, schrik ik op. Ik hurk me direct en help haar alles op te rapen.
"Wat is er?", vraagt ze.
"Niks, gewoon een rotdagje gehad gisteren", mompel ik.
"Gisteren?"
"Uhu.." Ik zie haar bedenkelijk kijken. Wat heeft zij nou weer? Ik sta op en geef haar de laatste stapel.
"Zou je me dit op volgorde willen leggen en vervolgens mij komen brengen, want ik heb dit dadelijk nodig", zeg ik weer formeel.
"Ja is goed."
"Dankjewel, Ines, het spijt me van het extra werk." Ik draai me om en loop mijn kantoor in.

I'm back with this story guysss, en ik weet nu al dat ik er echt van ga genieten om dit te schrijven. Dit verhaal geeft me echt een heerlijk gevoel. Ik hoop dat jullie het nog een beetje snappen (anders misschien een paar hoofdstukjes terug lezen). Ik hoop dat jullie er blij mee zullen zijn