008 Jake Conner

Een klein halfuurtje later hadden Matthew en ik een geschikte plek gevonden om de nacht door te brengen. Een ondiepe kuil midden in het oogverblindende bos. Ik was op veel plekken geweest in de wereld maar nog nooit had ik zoiets bijzonders gezien, nog nooit was ik zo verbluft geweest over een omgeving. Er was geen enkel stukje van het bos dat niet iets magisch had, dat niet perfect schitterde of een prachtige duidelijk kleur bevatte.
Toch was er geen tijd om om ons heen te kijken, de helft van de groep was zwaargewond en ik wist dat als we niet zouden rusten en hun wonden zouden verbinden enkelen de volgende ochtend niet zouden halen.
Ik zuchtte vermoeid en trok mijn ogen met moeite weg van het zacht stromende beekje onder me. Met het kleine, met water gevulde, kommetje dat iemand had weten te redden uit de brandende puin liep ik terug naar Sarah. Haar lichte ogen keken vol dankbaarheid en bewondering naar me op. Ik glimlachte onbewust naar het 9 jarige meisje, iets wat moeilijk was om niet te doen. God, wat was ik blij geweest dat Joshua ons had overgehaald om nog een keer te zoeken.
'Oke meisje, ik ga even die snee in je arm schoonmaken en verbinden.' ik knielde bij haar neer. 'Vindt je dat erg?'
Ze schudde hevig haar hoofd waardoor de dikke, zwarte krullen rond haar gezicht vrolijk mee bewogen. Ik knikte goedkeurend en opende de EHBO koffer. Matthew had voor een seconde op een engel geleken toen ik hem terug had zien komen met dit wondertje in zijn handen. Het was op dit moment van onschatbare waarde.
Ik keek op naar Sarah toen ik de doek in het kommetje uitwrong en haar pols voorzichtig vastpakte.
'Het kan misschien een beetje prikken maar het moet echt even. Oké Sarah?'
Ik had geen idee hoe ik tegen kinderen van 9 moest praten maar ik kreeg het gevoel dat Sarah me wel vertrouwde. Maar dat kwam misschien ook omdat ik degene was die haar onder de brandende vleugel vandaan had gehaald. Ze had zich zo aan me vastgeklamt dat ik haar nagelafdrukken nog steeds in mijn huid zag staan.
'Doe maar, Jake.'
Mijn vingertoppen gleden langs de dikke snee in haar arm, werden onmiddellijk besmeurd met vers bloed. Zo zachtjes mogelijk wreef ik met de doek langs de wond, reinigde deze tegen infecties, legde er een gaasje overheen en verbond het met het weinige verband dat we nog hadden. Gelukkig hoefde ik niet alles alleen te doen, Matthew zat al net zo lang in het leger als ik en ik besefte hoe zo'n groot voordeel dat met zich meebracht.
Ik gaf haar een aai over haar bol en stond toen op. 'Klaar.'
Mijn ogen gleden over de groep, gelukkig was meer dan de helft al geholpen. Mijn blik bleef hangen bij het blonde meisje tegen de boom. Olivia's ogen waren gesloten en haar mond was vertrokken in een pijnlijke trek. Ik greep de EHBO koffer vast, liep met grote passen naar haar toe en zag vanuit mijn ooghoeken dat Matthew bezig was met de 26 jarige man wiens naam ik nu alweer vergeten was.
'Olivia?' ze opende met een zachte kreun haar ogen en glimlachte zwak toen ze mijn gezicht zag.
'Hé Jake. Mijn vingers doen echt belachelijk veel pijn, ik wou wachten tot het over was maar het begint steeds meer te kloppen. Ik denk dat ze gebroken zijn.'
Ik wierp een blik op haar hand, zag de fikse, blauw/paarse kneuzingen langs haar vingers. Ik pakte haar pols voorzichtig vast en opende opnieuw de koffer.
'Dat denk ik ook ja. Ik ga ze even spalken, oké?'
'Doe maar. Je hebt trouwens zelf ook een beste wond in je schouder.' mompelde ze met gesloten ogen. Ik besefte me dat ik me moest haasten toen ik het zweet op haar voorhoofd zag schitteren. Het werd langzaam donker en ik voelde de temperatuur dalen. Olivia kreeg koorts, dus ik besloot haar ook een asprine te geven. Ze slikte hem zonder water door.
'Ja, ik moet die wond zo maar even hechten. Dat komt wel goed.' probeerde ik haar gerust te stellen. Ze knikte en liet haar hoofd rusten tegen de boom.
'Als ik me wat beter voel doe ik het wel, heb het ook een keer bij mijn zusje gedaan.'
Ik lachte zachtjes. 'Hou ik je aan.'