Chapter 3: The Truth

De mensen op de trap bleven haar maar verbaasd aankijken.
Net een blik van 'Wat is hier gaande?'
Je zag gewoon heel zichtbaar de slapende ogen van Evelyn
Terwijl ze gewoon wakker was.
Moeilijk stond ze op, maar ze zakte al snel weer naar beneden.
Toen kwam Quinn eraan gelopen en duwde de kleine menigte mensen op de trap opzij.
''Waarom leun je zo tegen die muur aan?'' Zei Quinn alsvolgt.
''Omdat ik hier beter kan slapen ja.'' Volgde de reactie meteen achteraan.
''En, dan kan je ook gewoon niet boven de dekens slapen?.. In plaats van hier tegen de muur.''
Quinn trok Evelyn omhoog. Maar Evelyn kon haar evenwicht niet houden omdat ze te lang tegen die muur geleund had.
Nadat de meeste hun uniform weer had aangetrokken boven.
Gingen ze naar de grote zaal.
Later zette Evelyn zich af op de grond, waardoor ze weer gemakkelijk kon lopen.
''Ik ga me even omkleden..''
''Geen probleem''
Een aantal minuten later kwam ze weer naar beneden met het uniform aan.
''Het lijkt ons beter als we nu gaan.''
Ze liepen samen de trappen op naar de grote zaal voor het ontbijt.
Eenmaal als ze er waren, namen ze plaats aan hun eigen afdelingstafel.
De borden, het eten stond al klaar en helemaal gaar.
Opeens kreeg Evelyn een duizelig gevoel in d'r hoofd.
En eenmaal toen dat voorbij was, waren we al weer 10 minuten verder.
''Ik weet het niet.'' mompelde Evelyn eventjes
terwijl niemand iets had gezegd waarop je zo'n antwoord op zou kunnen geven.
''Ik weet niet wat er gaande is, maar ik kom het wel te weten.''
Evelyn stond dan nijdig op.
''Ik weet het zeker''