09.

Allison Wright’s P.O.V.

Een week later stond ik samen met Liam op het vliegveld te wachten op de rest van de groep. Mijn vader was er niet blij mee geweest dat ik – met zijn woorden – ‘alleen’ op vakantie ging. Maar ik had hem weten over te halen. Even dacht ik dat Lydia het voor me ging verpesten toen ze binnen kwam lopen. Volgens mij had ze ons hele gesprek gehoord, maar ze had er verrassend genoeg geen woord over gezegd. Ze zal wel blij geweest zijn dat ik een aantal dagen niet in haar buurt zou zijn. En dat was geheel wederzijds.
Ik had gelukkig twee weken vrij kunnen krijgen bij de bibliotheek, maar dat ging niet zonder moeite. Natuurlijk was het al veel te laat om vakantie aan te vragen en aangezien in mijn contract stond dat ik ook in de vakantie door zou werken, was het eigenlijk niet de bedoeling. Maar ik had een goede band met mijn baas en ze was een hechte vriend van de familie. Ze gaf me twee weken vakantie, maar daar stond wel wat tegenover. Als tegenprestatie beloofde ik de komende weken ook in het weekend te werken. Zij stemde daar – gelukkig – mee in.
“Hé!,” hoorde ik een vrolijke, bekende stem achter me zeggen. Het was Louis. “Heb je er ook zo’n zin in?,” vroeg hij. Ik knikte, waarna hij mijn glimlach beantwoordde. “Ik vind het echt leuk dat je mee gaat, Ally.” Zijn opgewekte uitstraling maakte mij ook blij. Ik glimlachte nogmaals, waarna hij een arm om me heen sloeg. “Dit wordt echt een fantastische vakantie. Eentje om nooit meer te vergeten.” Louis knipoogde naar me en liet me daarna weer los.
Harry en Vanessa waren ondertussen ook aangekomen. “Hé, ga jij ook mee?,” vroeg Harry verrast. Blijverrast, als ik zijn gezicht goed gelezen had. Ik knikte. Vanessa glimlachte me vriendelijk toe. Haar zwart krullende haar danste op haar schouders en haar donker groene ogen – met een vleugje bruin erin – glinsterden. Haar egale huid was bleek en haar kleding zat strak om haar slanke lichaam heen. Ze was prachtig.
Louis begroette hen als eerst en Liam volgde. Ik zag de ongemakkelijke blik in Liam’s ogen toen hij Vanessa losliet en vroeg me af wat het betekende, maar ik besloot me er nu niet druk over te maken. Dat zou in Spanje wel komen.
Niall, Amy en Zayn waren er nog niet, waardoor Liam onrustig op zijn horloge keek. “Waar blijven ze nou?,” vroeg hij opgejaagd. “We moeten zo echt de douane door, hoor.”
Louis stelde hem gerust en gaf hem een schouderklopje. “Komt wel goed, schatje,” mompelde hij lachend.
Liam gaf hem een stomp en duwde Louis’ hand weg, waardoor Louis hem zogenaamd gekwetst aankeek en daarna glimlachte. Liam rolde met zijn ogen en keek voor de zoveelste keer op zijn horloge. Harry gebaarde dat hij en Vanessa wat te drinken gingen halen en vroeg of wij ook wat wilde. Toen Louis en ik zijn aanbod hadden afgeslagen, liepen ze samen naar het restaurant dat een paar meter verderop zat. Liam was op zijn mobieltje gefocust en had niet door dat ze weg waren. Toen hij dat in de gaten kreeg sloeg de paniek toe. “Waar zijn Harry en Vanessa nou weer?”
Louis en ik konden onze lach niet inhouden en schaterde het uit. “Liam, rustig nou maar. Ze zijn alleen even wat gaan drinken. Ik heb ze beloofd te sms’en als de anderen er zouden zijn,” deelde Louis mee.
Liam haalde opgelucht adem en knikte. Hij had er vaak moeite mee als dingen niet zo gingen als hij zich had voorgesteld. Hij hield van orde en kon er niet tegen als niet alles volgens planning ging. Dan raakte hij het overzicht kwijt en raakte hij vervolgens in paniek. Een deel van hem begreep ik wel. Ik had er ook moeite mee als dingen niet volgens plan gingen, maar ik raakte daarvan niet in paniek. Ik bekeek de situatie dan op dat moment en kon me vervolgens meestal zonder moeite aanpassen. Liam niet. Hij schoot gelijk in de stress.
Een paar minuten later kwamen Niall en Amy eindelijk aanlopen. Ze keken ons verontschuldigend aan, toen Liam kribbig zijn schouders liet zakken. “Waar bleven jullie nou? Ik heb jullie wel tien keer gebeld,” mompelde hij geïrriteerd.
“Sorry dat we zo laat zijn,” hijgde Niall.
“Mijn broertje wilde me niet loslaten,” vulde Amy aan.
Een vertederende ‘ahw’ verliet Louis’ lippen. Ik draaide me naar hem om. “Wat?,” vroeg hij. “Ik heb altijd al een kleiner broertje willen hebben. Eentje waar je mee kan voetballen. Waar je mee kan vechten, niet echt natuurlijk.” Hij knipoogde weer naar me.
Ik glimlachte.
“Nou, een klein broertje is niet altijd leuk, hoor. Het kan uitermate irritant zijn. Zeker de mijne,” mompelde Amy.
Louis reageerde niet en haalde enkel zijn schouders op, in de veronderstelling dat zijn droom nu was verpest. Toen het even stil bleef merkte ik dat Zayn er nog steeds niet was. Ik zuchtte. Zou hij erachter zijn gekomen dat ik mee ging? Zou hij daarom niet meer komen? Seriously? Ging hij nu echt mijn plan verpesten?