SACRIFICE || 2

Ik strik de laatste veter van mijn hakken waarna ik opsta en voor de spiegel ga staan. Ik trek verschillende gezichten om te zien welke ik het beste op kan zetten als mijn naam word geroepen. Misschien kan ik het beste gaan voor de arrogante houding? Of misschien de schattige? Of zal ik het maar houden bij een uitdagende arrogante grijns. Terwijl ik mezelf in de spiegel sta te bekijken hoor ik geluiden van beneden komen. Ik herstel me van mijn zelf momentje en loop zachtjes de trap af naar beneden.
'Logan, lieverd, ben jij dat?' Ik zet een lieve gemeende glimlach op en loop verder naar de keuken waar Logan snel achter de tafel gaat staan. Ik begin te grinniken als ik zijn gezicht zie. 'Wat heb jij nou weer gedaan?' Logan zijn speelse lach klinkt door heel de keuken heen waardoor ik automatisch ook begin te lachen.
'Charlie en ik hebben modder gemaakt.' kiert hij lachend terwijl hij zijn handen omhoog steekt en naar me toe komt gelopen. Meestal zal ik in zulke situaties boos moeten worden op hem, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om te gaan schreeuwen tegen hem. Charlie is trouwens zijn vriendinnetje waarvan hij me heeft verteld dat ze later gaan trouwen. Hoe schattig!
'Kom hier, dan maak ik je schoon.' Ik pak voorzichtig zijn boven armpje vast waar geen modder zit zodat ik mezelf zo niet weer hoef om te kleden voor de boete. Logan begint te vertellen over Charlie en hoe ze modder hebben gemaakt op het oude veldje bij de bakker en dat ze beide een half koekje hebben gekregen van de aardige man. En bij aardige man bedoelen ze meneer Mulden, hij heeft ook een grote deel van mijn opvoeding meegemaakt en deels die van Logan. Terwijl Logan druk aan het praten is pak ik een doekje en hurk ik bij hem neer. Ik begin voorzichtig het vuil van zijn gezicht en zijn handen af te halen.
Als ik bijna klaar ben met zijn gezicht horen we het bekende Capitool deuntje wat betekend dat ze weer een mededeling hebben. Ik gebaar naar Logan dat hij voor heel even stil moet zijn, wat hij gelukkig ook is.
"Beste medebewoners van Panem. Het Capitool heeft een speciale aankondiging; "Zoals jullie allemaal weten komen de jaarlijkse Hongerspelen er weer aan en om het dit jaar langer en leuker te maken hebben we besloten dat uit elk district, drie tributen tussen de 12 en de 18 worden getrokken. En een kind tussen de 6 en de 12. Is dat niet geweldig?!"
Mijn hart begint staat even stil zodra ik de een na laatste zin hoor van het bericht. Het doekje valt uit mijn handen zachtjes op de grond en mijn benen beginnen te trillen.
'Kathy?' Logan slaat zijn (nu schone) armpjes om mijn been heen en legt zijn hoofd tegen me aan. 'Waarom moet je huilen? Niet huilen!' Ik leg mijn hand op zijn haartjes en wrijf er zachtjes doorheen terwijl ik mijn tranen weg knipper en zwak glimlach. 'Alles komt goed lieverd, maak je - je maar niet druk.' Ik maak zijn armpjes los van mijn benen en til hem op. 'Laten we jou maar een schone kleding aantrekken want alles zit onder de modder, klein monstertje.' Ik lach zachtjes maar het klinkt niet echt gemeend door het Capitool bericht.

Nadat Logan helemaal netjes is aangekleed en ik mezelf ook weer heb gefatsoeneerd lopen we samen de trap af naar beneden waar net op het moment dat ik mijn voet op de laatste trede zet de hoorn af gaat wat een teken is dat we naar het plein moeten. Met een zucht til ik Logan op waarna ik naar buiten loop en de deur achter me dicht trek. Onderweg begint Logan weer te vertellen over zijn dag maar hij houd al snel op met praten als hij mijn gezichtsuitdrukking ziet. Ik zet snel een glimlach op waardoor Logan zijn kleine handjes tegen mijn wangen drukt.
'Alles komt goed lieverd.' zucht ik meer tegen mezelf dan dat ik het tegen Logan heb. Nog zo'n honderd meter en dan zijn we bij het plein des hels. Of tewel de boete.
Ik schrik op als ik een hand op mijn schouder voel. Logan begint te glimlachen en steekt zijn armen uit naar de persoon achter me. Ik draai me met een treurige blik op mijn gezicht om naar Rhys die me een zwakke glimlach geeft. Hij weet net zo goed als mij wie er word gekozen dit jaar als kinderlijke tribuut. Ik weet dat hij er al moeite mee heeft gehad dat ik werd gekozen, en het heeft ook een lange tijd geduurt voordat we het beide een beetje hebben geaccepteerd. En dan nu met Logan.
Ik haal een hand door mijn haren heen en ga naast Rhys lopen die een arm om mijn schouders heen slaat en me een beetje tegen hem aantrekt. 'Hij is gewoon nog zo klein, nog zo jong.'
'Ik weet het meid, het spijt me.' Rhys zet Logan neer op de grond die ondertussen aan het spartelen was en om aandacht aan vragen was. Ik pak zijn kleine handje vast terwijl Rhys zijn arm nog steeds om mijn schouders heen heeft. We lopen samen verder naar het plein waar ik de angstige kinderen al kan zien. Waarom doen deze mensen dit?