16.

Rose:
De bel ging. Gauw liep ik naar de tafel van Griffoendor, om de menigte te ontwijken. Ik was net op tijd gaan zitten, want op de gang klonken stemmen, geschreeuw en gelach. Ik gooide mijn tas op de bank naast me, zodat harry er kon zitten. Ik had geen zin om bij vreemden te gaan zitten. Die zouden me toch alleen maar de oren van het hoofd kletsen.
Leerlingen stroomden binnen. Ze liepen allerlei verschillende kanten uit, opweg naar hun leerlingentafel.
Harry, Ron en Hermelien liepen mijn richting uit. Ron zag me en liep naar me toe.
'Hé Rose!' zei hij blij.
Ik haalde mijn tas van de bank en Harry ging zitten.
'Hoe was je les?' vroeg ik.
'Zoals altijd, saai.'
Natuurlijk. Hij had Geschiedenis van Toverkunst gehad.
Ik schepte wat eten op mijn bord en nam een hap.
'Wat heb je allemaal gedaan net? Want je had geen les, of wel?'
Ik schudde mijn hoofd.
'Nee, ik had geen les nee.'
'Wat heb je dan gedaan, de hele tijd?'
'Gewoon. Beetje buiten gezeten.'
'In dit weer?' Harry keek me geschrokken aan.
'Ik ben naar binnen gegaan toen het begon te regenen, slimme.'
Ik stond op en liep de zaal uit.
Ik hoorde voetstappen achter me maar keek niet om. Wat moest Harry nou van me? In de hal stopte ik en draaide me om.
Ik schrok, want het was niet Harry die me gevolgd had, maar Draco.
'Rose.'
Ik draaide me weer om en liep de trap op. Draco holde me achterna.
'Rose?' hoorde ik hem vragen. Ik schonk hem geen aandacht. Ik wist dat hij slecht voor me was en zou me dan ook niet laten ompraten.
Eenmaal boven aan de trap, greep iets me bij mijn arm. Draco draaide me ruw om.
'Rose, waarom negeer je me?' Dacht hij dat hij zomaar zijn handen op mijn kon leggen?
Ik haalde flink uit, waardoor ik mijn handafdruk op zijn wang zag staan. Hij keek me geschrokken aan, maar niet boos.
Ik keek naar onder. Onderaan de trap stond Harry.
Ik rukte mijn hand los en rende de trap af. Naar buiten. Weg van die stomme sukkel. Weg van Harry, die toch alles aan Hermelien zou doorlullen. Weg van Draco. Dacht hij me zomaar aan te kunnen raken? Dacht het niet.
Ik rende en rende. Richting het Verboden Bos. Naar een plek waar niemand me zou kunnen vinden.
Waarom deed ik dit? Had ik dit er wel voor over? Waarom luisterde ik eigenlijk naar Merlijn? Wat was hij voor mij?
Met een plof ging ik zitten, op een oude, omgevallen boomstam. De boom was helemaal donker gekleurd en bedekt met donkergroen mos en bladeren.
Ik keek om me heen, maar er was niemand, of niets, te bekennen.
Eindelijk was ik alleen, helemaal alleen. Hier zou niemand me kunnen vinden. Hier zou niemand me kunnen storen. Rust.