64. Do I maybe resemble one of James Bonds lovers?

“Ja, en dan keek hij ineens naar haar! Je kent het wel, met zo’n übersexy blik. James Bond-achtig! Zo van: Ken ik jou van ergens?” Seung Hoon wiebelde overdreven met zijn wenkbrauwen met de bedoeling om sexy over te komen.
“Waah…!” trokken de geïnteresseerde luisteraars hun ogen wijd open. Hun ogen dwaalden in ontzetting af naar mij, alsof ze me nu pas voor de eerste keer zagen. “Wat heeft zij dat hem zo aantrok? Ik zie het niet…”
“Ja! Ik was echt verbaasd!” knikte Seung Hoon enthousiast. “Hij kwam op ons afgelopen…”
“Wat gebeurde er dan?” hing de danscrew aan zijn lippen.
“Twak!” gebaarde hij wild met zijn hand. “Seven was verdwenen!”
“Yah, Seven!” knikte nu één van Seung Hoons vrienden informeel naar me. “Wat is het dat jullie twee hebben, dat hij je herkende en jij vluchtte?!”
Ik rolde met mijn ogen en kauwde verder op mijn kauwgom – alsof het me helemaal niet boeide.
“Waah,” zuchtte een andere jongen verontwaardigd. “Dat hebben ze je zeker niet geleerd in de VS, beleefd doen?”
“Ahum,” schraapte ik subtiel mijn keel. “Ik heb zangles.” Ik stond op, ritste mijn schoudertas dicht en vertrok.
“Tss, niet eens luisteren naar haar subaenims,” zeurde iemand nog op de achtergrond. “Haar Koreaans mag dan verbeterd zijn, maar haar manieren zijn wel degelijk verslechterd. Wat een meisje…” En dat laatste bedoelde hij al helemaal niet op de positieve manier.
Ik lachte kort en haastte me naar mijn privézangles. “Leerkracht Muk,” boog ik beleefd tijdens het binnen komen.
“Oh, ben je er?” keek ze op van haar notities. Ze glimlachte kort, ze was één van vriendelijkste leerkrachten – misschien lag dat eraan dat ik haar privé leerling was en beter presteerde als anderen er niet bij waren. Ah, echt, wat ging doen als ik een idool was? Als altijd iedereen toekeek? “Pak je je lied van de vorige les al vast?”
Ik knikte en volgde gehoorzaam haar bevel op. We besteedden niet echt veel aandacht aan het liedje zelf, sinds mijn tekort in Koreaans dat eerder verhinderde, maar vooral met tonen en noten juist zingen. Ze liet me altijd eerst naar de piano luisteren en vroeg me dan op juiste hoogte te zingen.
Ook hielp ze me altijd met niet vals zingen – ja, ik was misschien niet zo afschuwelijk in zingen, maar getalenteerd kon je het nu ook niet noemen. Er was nog heel wat werk aan de winkel.
“Begin al maar vast,” knikte ze me toe, terwijl ze me een klein zwart ding overhandigde dat een recorder moest voorstellen. Zo kon ik zelf naar mijn gezang luisteren en horen wat ik fout zong. Dat deed ze de laatste tijd meer en meer, omdat het belangrijker werd dat ik mijn eigen fouten kon herkennen.
Ik schraapte even mijn keel en stemde ze: “Ah… Ah…” Die typische check ‘Ah’ had ook al overgenomen. Ik was zo saai geworden. Als ik vroeger een microfoon testte, ging het van: “Hallo! Hallo! Iemand aanwezig? Hé, jij daar, ik zie wel hoe je stiekem in je neus peutert…” Ach ja, ergens mocht ik misschien wel blij zijn dat ik die periode achter me had gelaten…
Ik was nauwelijks begonnen, of ze onderbrak me zelf al: “Tss, let op je ademhaling! Hoor je hoe onstabiel ze is? Die maakt je stuk ook onstabiel? Dat wil je toch niet? Je moet via je buik ademhalen, oké?”
Ik knikte. Ik had dit al duizend keer gehoord, maar het was moeilijk om het leren. Door mijn buik ademen was iets dat ik alleen deed als ik mij echt op mijn gemak voelde, als ik alleen was… Ik ademde een paar keer terug opnieuw in, probeerde van door de buik ademen als een gewoonte aan te nemen en het niet meer te voelen, maar hoe kon ik het nu niet voelen? Mijn buik zette enorm uit, werd nog groter.
Ik sloot mijn ogen, probeerde die last uit mijn hoofd te zetten. Nu was het niet het moment om aan mijn lijn te denken. Nu was het zo dat ik me moest concentreren op prestatie en toekomst, mijn lijn zou daarbij wel vanzelf verbeteren. Ik zuchtte moeilijk. Het was zo hard in mijn hoofd gebrand, dat het haast onmogelijk leek om die gewoonte af te leren.
“Lukt het?” zag ik mevrouw Muk bezorgd naar mij kijken als ik mijn ogen opende bij haar stemgeluid.
Meteen verscheen er een stralende glimlach op mijn gezicht, die alle eerdere frustratie verdrong – toch één ding waar ik goed in was: doen alsof er niets aan de hand was. “Ja, hoor!”
Mevrouw Muk stond op, niet overtuigd. Haar ogen gleden naar mijn armen die automatisch mijn buik omklemden om het buikje, dat verscheen bij door mijn buik in te ademen, te camoufleren. “Heb je buikpijn?”
Ik lachte hoofdschuddend, waarna ik snel mijn handen verwijderde en in ruil daarvoor mijn buikspieren extra in trok.
Ze fronste en legde haar hand op mijn buik. “Wow, je spieren staan gespannen. Zo kan je niet door je buik inademen, hoor! Probeer een beetje te relaxen.” Ze keek me aan, wachtend tot die controle liet gaan. De controle die ik dag en nacht aanhad staan, iets dat ik niet zomaar kon afzetten.
Ze glimlachte lichtjes als ik moeilijk slikte en een beetje probeerde te ontspannen. Hoe kon ik nu zelfs ontspannen? Mijn buik werd straks nog enormer. Ze porde plagerig in mijn buik: “Nog een beetje meer.” Haar glimlach was bemoedigend.
Als reflex trok ik alle spieren nog eens extra hard aan.
Ze zuchtte, maar niet geërgerd. Ze was de enige leerkracht met zoveel geduld – ik apprecieerde dat enorm aan haar, sinds dat ik zoveel geduld en misschien zelfs nog meer nodig had. Maar ik wist ook dat ik nooit zoveel geduld kon blijven genieten, ik moest vorderingen maken – dat wist ik maar al te goed. De andere leerkrachten lieten geen kans voorbij schieten om dat er ook nog eens in te wrijven. “Vind je het moeilijk? Is het omdat ik er ben?”
Ik keek ongemakkelijk een andere kant op. Ik wilde haar aanwezigheid niet de schuld geven, maar uiteindelijk is en bleef het moeilijk.
“Moet ik even weg, zodat je het kunt oefenen?” vroeg ze dan kalm en haalde haar hand weg.
Ik sperde verrast mijn ogen open en schudde heftig van ‘nee’. “Het gaat wel,” liet ik weer een deel van mijn controle gaan. “Kan ik het ook zo oefenen? Half ontspannen?”
“Hmm,” grinnikte de leerkracht zachtjes. “Je hele postuur is verkeerd. Het is doordat je te veel stress hebt. Je schouders staan strak en zijn dik van de opgespannen spieren, je buik is zo hard als beton en staat veel te krachtig op de grond.”
Ze fronste even. “We zouden allereerst je postuur moeten veranderen, sinds dat je veel gaat helpen met zingen en beter klanken uit te kunnen brengen…” Ze beet overwegend op haar lip en vroeg dan met een opgewekte glimlach: “Wat als je samen met mij naar de mokyoktang gaat vanavond?”

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
Ze liet mijn gsm vallen in een plastic zak die ze opborg in een beveiligde schuif in haar auto. “Vandaag wordt er niet meer ge-sms’t. Het doel van vanavond is volledig ontspannen en laten gaan van stress.”
Je geeft me alleen maar meer stress, snoof ik in gedachten.
Koppig bleef ik zitten. Geweld was er nodig om me daar binnen te krijgen. “Hebt u geen man om mee naar binnen te gaan?” vroeg ik nors.
“Maak je een grapje? Dit is een only-ladies-night!”
“Oh, Sam-Ji-ah!” klonk het hoog en giechelig achter ons.
Zeg nu niet dat…ze ook haar vriendinnen had uitgenodigd?