#14

Ik had me nog nooit zo slecht gevoeld. En ondanks wat er gebeurd was, was het dit keer niet mentaal. Hoge koorts had mijn lichaam overgenomen, maar ik had het ontzettend koud. Louis, die bij me was gebleven en door mijn krullen had gestreeld, tot ik in slaap viel, had me ook weer wakker gemaakt met de mededeling dat ik gloeide als een kachel en was ergens om medicijnen gaan vragen. Ik wist niet hoelang ik geslapen had, maar lang genoeg om goed ziek wakker te worden. Nadat ik nog net op tijd bij de wc was gekomen om over te geven, was ik terug naar bed gestrompeld en had ik mezelf helemaal in de dekens gewikkeld, om terug in slaap te vallen. Mijn lichaam en geest waren uitgeput en alles had uiteindelijk zijn tol geëist. Met het resultaat, dat ik geen voeten meer had om op te staan en enkel wilde slapen. 'Hazza.' Louis zijn unieke stem, maakte dat ik mijn ogen langzaam opende. Hij stond naast het bed, met zijn handen vol potjes en doosjes. De bezorgdheid op zijn gezicht, liet mijn hart een slag overslaan en ik had de neiging in huilen uit te barsten. Ik wist niet waar hij mee bezig was, maar het was veelte goed, om waar te kunnen zijn. Alles in me zei dat ik dit niet toe moest laten. Wetend dat ik nog een afwijzing, niet zou trekken. Want die kwam, dat wisten we allebei. Maar mijn hart bezweek onder Louis zijn liefdevolle verzorgen en even leek het of het altijd nog zo geweest was als vroeger. 'Ik heb hier van alles om je weer op te knappen. Binnen de kortste keren voel je, je weer goed.' Glimlachte hij, terwijl hij zijn handen leegde op het nachtkastje. Ik volgde enkel zijn bewegingen en hoesten zachtjes, maar zei niets en zou alles over me heen laten komen. Ik sloot mijn ogen op het moment dat Louis zijn hand op mijn voorhoofd legde. Het voelde ijskoud aan, tegen gloeiende huid en zei me nogmaals dat er iets niet goed was. 'We gaan je weer helemaal opknappen.' Zijn lippen volgde en toen ging hij de medicijnen af. 'Neem deze maar alvast.' Ik kreeg een simpel keelpastilles tegen mijn lippen geduwd, waar ik zachtjes op begon te zuigen en Louis begon zijn eigen ding te doen, waardoor ik mijn ogen weer sloot, in staat zo weer in slaap te vallen.
Maar voor ik ook maar weg kon zakken, stond Louis alweer bij me met een dampende mok en beveel me om overeind te komen zitten. 'Dit is speciale thee, met aspirines inbegrepen. Het smaakt gewoon naar Citroen, dus je hoeft nergens bang voor te zijn.' Ik glimlachte dankbaar en sloot mijn handen om het warme aardewerk. Ik hield er totaal niet van om dingen te slikken en dat had Louis goed onthouden.

'We hoorde dat je ziek bent. Wow, je ziet er echt niet uit man!' Niall kwam de hotelkamer ingelopen met Liam achter zich aan. Mijn ogen schoten meteen naar de nog open deur, om te kijken of ze de laatste van de groep ook hadden meegenomen. Maar Zayn was nergens te bekennen. teleurgesteld sloeg ik mijn ogen weg van de deur en staarde ik naar mijn alweer derde kop thee. 'Dat is hij inderdaad, dus hij heeft rust nodig.' opperde Louis, die Niall in de zetel duwde, omdat hij duidelijk te druk was. 'We hebben over twee uur een interview. Lou is al onderweg, om ons klaar te maken.' Liam was doodserieus en keek ernstig de kamer rond. 'Waar is Zayn trouwens, ik dacht dat hij hier zou zijn.' 'Ja, hij was ook al niet op zijn kamer.' Mijn ogen schoten weer op en mijn adem bleef even hangen in mijn keel. Ik wist niet wat het was, maar ik maakte me zorgen en voelde me schuldig voor Zayn zijn verdwijning. Wetend dat het mijn schuld was, dat hij hier niet was. Ik had vanochtend nooit zo tegen hem uit mogen vallen. 'Nou, hij is hier niet, en eigenlijk wil ik dat jullie ook gaan. Harry heeft zijn rust hard nodig.' Louis kwam bij me op bed zitten en veegde met een vochtige handdoek, het zweet van mijn voorhoofd. 'Ik ga Paul informeren en kijken hoe het verder moet.' Liam pakte zijn mobiel en liep de kamer weer uit. 'Laat je maar goed vertroetelen door Boo. Dan komt alles vanzelf goed.' Lacht Niall, die er ook al snel weer vandoor ging. ik zette de kop neer en liet mezelf onderuit zakken. Ik vroeg me af waar Zayn was en voelde me er totaal niet prettig bij. Ook het feit dat Louis opeens weer bij me was en de taak als verzorger op zich had genomen, baarde me zorgen. Ik vroeg me gewoon af, wat er in zijn hoofd om ging. Waar hij überhaupt het lef vandaan haalde. Als ik wist dat ik iemand zijn leven overhoop had geschopt en enorm veel pijn had gedaan, zou ik diegene niet eens meer onder ogen durven te komen.