A ranger/traitor 153

“Ik moet er nog aan toevoegen dat we vernomen hebben dat er nog meer onderweg zijn ook. Dus enig idee hoelang dat ze denken dat Araluen stand gaat houden?” Alyss wist niet zeker of ze dit wel wilde horen. Sean keek nogmaals de tafel rond. “Een maand. En dat is het absolute maximum.” Alyss slaakte een gilletje, om haar heen hapten mensen naar adem.
“Geven ze zichzelf dan geen kans om te winnen?” vroeg de koning van Traloon. Sean schudde zijn hoofd.
“Geen enkele.”
“Maar die Skandiërs vechten toch te voet? Zelfs zonder te moeten vechten duurt het meer dan een maand om heel Araluen te voet door te trekken,” zei een diplomaat uit Mourne.
“Dat is waar, maar ze zullen zeker niet zo dom zijn om Araluen van Noord naar Zuid te veroveren en halverwege het op te moeten nemen tegen het volledige leger van koning Duncan. Als de Skandiërs iets zijn dan zijn het zeevaarders. Ze kunnen aanvallen op vier verschillende plaatsen, of vijf of tien. Wie zal het zeggen. En als ze ergens een te grote legermacht tegenover zich vinden, gaan ze gewoon terug naar hun schepen en proberen ze het ergens anders. En na een paar weken treffen ze elkaar ergens midden in Araluen na een hele hoop kleine verspreidde troepen te hebben afgemaakt.” Alyss moest haar best doen om niet flauw te vallen. Het beeld dat Sean schetste was gewoon te erg voor woorden. “En heren, ik ben nog niet klaar. Wat denk je dat ze zullen doen als ze in Araluen klaar zijn?”