50~

Daar zit ik dan. In het hier en nu. Op de koude grond. Met mijn handen heb ik mijn oren bedekt. Ik wil hen niet horen. Ik wil niet horen dat alles wat ik tot nu toe vermoed had, ook echt waar is. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en bestudeer het spinnenwiel. Ik ken het verhaal. No way dat ik dat ding aanraak. En goud spinnen? Dat kan ik niet alleen! Daar heb ik repelsteeltje voor nodig. Ik zucht hardop en laat me achterover vallen. ‘Ze weet het toch al,’ schreeuwt Monroe met een onderliggende grom. ‘Ja, en daarom is het nu tijd voor stap twee,’ bijt Elike van haar af. Het is vreemd om Elike zo te horen praten. ‘Stap twee? Je zei dat we haar er bewust van moesten maken, dát is waarom we hier zijn.’ Ik frons. Zojuist hebben ze toegegeven dat ze uit de sprookjeswereld komen. Uit mijn boek. Ze hebben het er zelfs over gehad. Vanaf toen had ik mijn oren stevig dicht gedrukt. Ik besluit om nu hun gesprek te volgen. Elike lacht gemeen. ‘Pfff, jonge hond. Denk je nou echt dat we hier naartoe zijn gekomen voor háár? We hebben haar nodig, dat wel, maar het doel is toch echt iets groters dan dat,’ legt Elike uit. Ik snap haar niet meer. Wie is zij? ‘Buig,’ beveelt ze. ‘Natuurlijk, majesteit,’ gehoorzaamt Monroe. Majesteit? O, dear…

Belle, focus. Ik moet een soort overzicht in mijn hoofd krijgen. Alles is een grote waas. Ok, wat weet ik tot nu toe? Elike is blijkbaar een koningin. Wat logisch is, is dat zij dé Evil Queen is. Wat betekend dat ze gelogen heeft. Ik vertelde haar alles. Alles over mijn boek. Ze was de enige persoon die ik vertrouwde. De enige die ik ooit vriendin heb mogen noemen. Tranen stromen over mijn wangen. Niets kan goed gaan in mijn leven. Wat is dit voor gezeik? Beeld ik me alles in? Ben ik gek? Dit klopt niet. Er klopt verdomme niets van. Ik sta langzaam op, wankelend loop ik naar het spinnenwiel toe. ‘Tijd om hier een einde aan te maken.’ Een druppel bloed valt op de grond. Het is mijn bloed. Het laatste wat ik zie voordat ik omgeven ben door duisternis.