49~

Dát hoefde William maar één keer te zeggen. Ik sprong mijn bed uit, vluchtte naar buiten. In mijn pyjama. Voor ik het wist stond ik voor Elike haar deur. Een van de grootste fouten van mijn leven.


Rillend van de kou sta ik op de stoep voor de deur van Elike. Voor de tweede keer klop ik. Geen gehoor. Dan maar door de winkel. Zodra het vrolijke belletje rinkelt word ik overspoelt door de heerlijke warmte van de winkel. ‘Belle?’ Vraag Elike verbaast als ik voor haar toonbank sta. ‘Belle?’ Klinkt Monroe’s stem van verder. Binnen één seconde staat hij achter Elike, hevige gebaren te maken. Hij wuift raar met zijn handen terwijl hij “ga weg” geluidloos zegt. Ik frons terwijl ik me weer tot Elike went. Ze heeft een vreemde grijns op haar gezicht. ‘Kan ik hier misschien even blijven?’ Vraag ik haar. Ze knikt meteen. ‘Natuurlijk lieverd, loop maar even mee.’ Ze slaat moederlijk een arm om me heen. Ik voel me meteen weer op mijn gemak. De rare Monroe negeer ik maar. Zijn gedrag laat me echter wel een beetje lachen. Tot mijn verbazing leidt Elike me niet naar het woonhuis maar naar de schuur. De schuur is volledig leeg, op een spinnenwiel na. Een spinnenwiel? Ik draai me om en kijk Elike verbaast aan? ‘Show me some gold.’ Is het laatste wat ze zegt voordat de deur voor mijn neus dicht getrokken wordt.