One Shot 11) Schrijfwedstrijd Demyx - Opdracht 4

Ik tuit mijn lippen en breng een bescheiden laagje lipgloss aan. De vrouw in de spiegel lacht naar me. Vandaag is het zover. ‘Let’s do this!’ Moedig ik mezelf aan. De lipgloss gooi ik in mijn handtas. Ik check of ik alles heb en neem mijn sleutel in de hand. Zodra ik de hoteldeur achter me dicht trek voel ik ongewenste kriebels in mijn buik. Ok, Lyn, beheers je. Alles komt goed. De auto start ik behendig. Naast me kletst de tomtom met haar monotone stem. ‘Jaja, tut. Ik hoorde je de eerste keer ook hoor,’ reageer ik op de zoveelste “sla over zoveel meter links”. ‘U heeft uw bestemming bereikt,’ herhaal ik de tomtom. Ok, Lyn, het komt goed. Het komt goed.

Ik kijk nog één keer in de kleine spiegel van de auto. Haar, check. Make-up, check. Ik zwaai de deur open en stap uit. Op mijn tien centimeter hoge hakken loop ik over de o-zo bekende stoep. Dat ik hier vroeger elke dag liep. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Als ik de grote blauwe deuren opensla komt een bekende boekengeur me tegemoet. Jap, dit is mijn schooltje.

‘Naam?’ Vraagt een jong meisje, achter het bureautje in de inkomsthal, ongeïnteresseerd. ‘Lyn Robertson,’ antwoord ik haar. Ze zoekt tussen de naamplaatjes en overhandigt mij de mijne. ‘Dankje,’ bedank ik haar oprecht. Ik spelt het plaatje op mijn blouse. Ik vervolg de lange hal tot ik bij de aula aankom. Automatisch kijk ik naar links, daar waar ik en mijn vriendinnen altijd zaten. Of nouja… vriendinnen? Ik neem de aula in me op. Er is weinig veranderd. En toch is het alweer 15 jaar geleden dat ik hier was. ‘Lyn?’ Hoor ik een hoge stem naast me zeggen. Bianca. Dat kan niet anders. Ik draai me om en kijk recht in haar gezicht. ‘Bianca?’ Ze knikt hevig. ‘Wat leuk om je weer te zien! Je ziet er goed uit! Kom mee naar de rest!’ Ze sleurt me mee aan mijn hand naar een statafel toe. Ik herken ze meteen. Mijn hart begint meteen sneller te kloppen. Shit, kan ik dit wel aan? Blijf kalm, blijft kalm, Lyn. De nepglimlach die ik al die jaren heb gedragen komt automatisch weer naar boven. ‘Ladies! Lookin’ good!’ Grap ik in het accent dat ik al die jaren nadeed. ‘Je kunt het nog!’ Giechelt Brooke. ‘Is dit niet geweldig? De magische vijf weer bij elkaar?’ Chirpt Ashley blij. Ik kijk de meiden één voor één aan. Bianca, de leider. Ashley, de vrolijke. Brooke, het domme blondje. Soraya, het prachtige sprietje. En ik, de bitch.

‘Echt super om jullie weer te zien,’ dat is dus leugen nummer 1. ‘Ik heb jullie zoveel te vertellen!’ Jup, leugen nummer 2 heeft zich ook laten zien. ‘Vertel! Wie is de gelukkige man? Heb je al kinderen? Ik heb je helemaal niet op Facebook!’ Enthousiast wiebelt Brooke mijn arm heen en weer. ‘Ach, Facebook? Dat is zó 2012. Mijn man is op dit moment in Hongkong op een zakenreis. Je weet hoe dat gaat. Mijn kinderen, Kiara en Thom, zitten op een boardingschool in Engeland, de hoogst aangeschreven natuurlijk. Ik spendeer mijn tijd vooral in de privé spa in mijn villa,’ de leugens rollen er vanzelf uit. De meiden maken goedkeurende geluidjes. Ik wist ze altijd te overtuigen met gemak. Zo heb ik ze ook laten denken dat ik rijk was, en mijn kleding in dure vintage winkels kocht. Wisten zij veel dat ik de tweedehandswinkel op de hoek bedoelde.

Viertien leugens, vijftig minuten en drie glazen wijn later voel ik me nog slechter dan eerst. Zal ik het ze zeggen? ‘Turkije is echt mijn tweede thuis geworden. Natuurlijk vooral door het modellenwerk. Het is net Parijs in 1789,’ brabbelt Soraya. Het gaat volledig langs me heen, toch knik ik enthousiast. Plots gaat mijn telefoon. Saved by the bell. ‘Sorry, dat is waarschijnlijk the agency,’ zeg ik serieus terwijl ik mijn telefoon omhoog hou. De meiden knikken bewonderend. Ik loop weg van de statafel en druk op het groene knopje. ‘Hallo?’ Antwoord ik. ‘Goedemiddag, mevrouw Robertson.’ Een rilling gaat over mijn rug. Deze stem herken ik uit duizenden. ‘Wat moet je?’ Sis ik tussen mijn tanden door. ‘Nou, nou, zo zeg je een oude vriend toch niet gedag?’ Zijn lach laat mijn maag omdraaien. ‘Wij waren nooit vrienden.’ Ik knijp mijn ogen even dicht, om de tranen tegen te houden. Ik dacht dat ik deze stem nooit meer te horen. Maar hier was hij weer. Shit.

‘Ik heb een klus voor je,’ gaat hij verder als hij zijn lach onder controle heeft. ‘Nee. Ik ben er klaar mee Rick,’ sis ik. De meiden voel ik naar me kijken. Ik draai me lachend om en maak een “ben zo terug” gebaar. Hun nep witte tanden komen tevoorschijn, ik draai me snel om voordat ik verblind word. ‘Liefje, je kan er niet klaar mee zijn. Je blijft voor altijd verbonden met ons. Sterker nog, je bènt een van ons.’ Mijn hand maakt zich tot een vuist. Hard knijp ik, om een stroom van lelijke woorden tegen te houden. ‘Ok, ééntje dan,’ geef ik toe. Het heeft geen zin om tegen hem in te gaan. ‘Maar daarna ben ik klaar. Voor het echie deze keer.’ Ik meen elk woord. Ik wil niets meer te maken hebben met Rick en zijn niet deugende zaakjes.

Ik klik op het rode knopje en beëindig daarmee mijn kort durende gesprek met Rick. Wat raar dat zo’n kort telefoongesprek je van het rechte pad weer naar het foute trekt. Ik heb ook geen keus.. Leven van hotel naar hotel, om vervolgens niet te betalen, is geen optie meer. Ik heb het geld nodig. Ik keer weer terug naar de statafel, waar de meiden druk in gesprek zijn. Het gaat langs me heen. Waarom kan ik het ze niet zeggen? Wat maakt het uit wat ze denken? Ik ga het doen. En wel nu. ‘Meiden,’ begin ik, ‘ik moet jullie de waarheid vertellen…’