48~

Natuurlijk duurde het nog een tijd voordat ik hem door had. Niet zomaar een jager… nee, dé jager. Zodra ik de kans had heb ik als een bezetenen door mijn boek heen gebladerd. Het plaatje was weg… nee, zíjn plaatje was weg. Hij was gestuurd. Gestuurd door haar. Hij was hier om mij een kopje kleiner te maken… gelukkig kwam mijn reddende engel… of moet ik prins zeggen?


‘Ma-a-ar… Ho-oe?’ Stotter ik terwijl ik een stuk achteruit schuif. Zo ver mogelijk bij rechercheur Burns vandaan. Of moet ik hem de jager noemen? Ik herken hem. Uit mijn boek. Maar was dat plaatje ook al weg? Ik moet meer in de gaten houden. Op de gang hoor ik rechercheur Lockwood nog druk praten. ‘Weetje wie hij is?’ Vraagt Burns terwijl hij naar de deur wijst. Hij bedoelt vast Lockwood. 'De houthakker,’ lacht hij. ‘Die arme kinderen,’ zegt hij er sarcastisch achteraan. ‘Ik geloof dat je één van hen ontmoet hebt? Kylie?’ Dit wordt me teveel. ‘Ga weg,’ sis ik. ‘Pardon?’ Is zijn reactie. ‘U heeft me gehoord. Ga. Weg,’ spreek ik nu luider. Zijn diepe gelach vult de kamer. ‘Jammer meisje, ik ben hier met een missie. Ken je het sprookje niet dan? Sneeuwwitje?’ Een frons siert mijn gezicht. De jager in sneeuwwitje kwam om haar hart te halen, en dat aan de koningin te geven. Maar wat had dat te maken met mij? Burns haalt iets uit zijn binnenzak. Een houten kistje. Waarom? Nog voordat ik kan beseffen wat er gebeurt slaat iemand een mes uit de hand van Burns. Had hij een mes? Ik draai me om en kijk recht in een bekend gezicht. Onze ogen ontmoeten. ‘Belle, ren.’