020

Viola POV "

Ik vulde mijn longen langzaam met de vochtige lucht buiten. Ik had nog steeds geen idee waar de Nike store was. Ook had ik het al drie keer aan een voorbijganger gevraagd, alleen die moesten zo nodig weer geen Engels praten. Voorzichtig hupte ik van een klein stoepje af. Het werd al aardig laat… Straks komen we niet op tijd! Ik kan echt geen straf krijgen… Dat wil ik gewoon niet.
Misschien moest ik zelf gewoon met het vliegtuig terug gaan? Zayn zou zichzelf heus wel redden. Tenslotte kreeg ik dan geen straf.
Eenmaal denkend liep ik ineens langs het café waar Zayn en ik wat hadden gedronken. Waar was dat joch toch?
Ik besloot om daar weer naar binnen te gaan. Misschien zou Zayn daar weer terug gaan? Daar waren wij wel voor het laatst.
Ik stak de straat over en liep over het eenzame weggetje. Voordat ik naar binnen liep, draaide ik mijn hoofd om en speurde nog een keer de straat af. Nog steeds was geen Zayn te bekennen.
Al gauw zat ik weer op dezelfde plek waar we een tijdje geleden zaten. Ik zou hier 10 minuten wachten, langer ga ik het niet proberen. Jammer voor Zayn, hoor.

Mokkend stond ik weer op. Zayn was gewoon niet gekomen! Ik weet wel dat ik het hem niet kwalijk kon nemen, maar alsnog. Ik stond hier alleen!
Als Zayn nou even logisch na dacht, was het logisch dat ik hier zat. We waren hier vlakbij elkaar kwijt geraakt. Dan ga je toch terug naar dezelfde plek?
Snelwandelend liep ik de straat uit op naar het hotel waar we nog niet eens waren geweest. Ik haalde mijn koffers op en keek op mijn horloge. 3 uur s'nachts. Ik was iets te vroeg, maar dat maakte me niets uit.
Ik duwde mijn koffers voort en wachtte op mijn bestelde taxi. Dit zou Zayn me echt niet vergeven… Stiekem wist ik ook wel dat ik fout bezig was.
Al voordat ik het wist stond er een blauwe taxi voor mijn neus. Trillend op mijn benen gooide ik de koffers in de auto en stapte in. Op naar het vliegveld.
Elke meter dat de taxi reedt, keek ik naar buiten in de hoop dat ik Zayn vond. Het was te donker om de meeste gezichten van de voorbijgangers te inspecteren, helaas.
Ik ging beter op mijn stoel zitten en zuchtte. Moest ik dit nu wel echt doen? Ja, Viola. Denk eens aan jezelf.
De taxi stopte voor het donkere vliegveld. Ik stapte samen met mijn koffers uit en begon langzaam te lopen. Met gekruiste vingers liep ik naar de incheck balie waar ik mijn ticket liet zien.
Over dik een uur vertrok ik. Dus ik kon nog even mijn ogen dicht doen… Klote tijden toch ook.
Ik liep naar het einde van de gang. Ik moest nog één deur door om naar de wachtruimte te gaan. Ik kon dan niet meer terug. Viola? Weet je dit zeker?
Zuchtend draaide ik me om en speurde voor de laatste keer de ruimte rond. Sorry Zayn...
Ik baande me een weg langs mijn medepassagiers en zocht een plek. Ik ging uiteindelijke ergens in de hoek zitten en pakte mijn mobiel.
Meteen startte ik Twitter op en klikte op Zayn's profiel. Mijn oog viel op een nieuwe Tweet:

@zaynmalik : Where are youuuuuuuu? );
Verstuurd om : 22:03

Is dit serieus?! Argh! Zayn zocht dus ook contact met mij! Zonder twijfel begon ik een bericht te typen. Hopelijk zag hij deze.

@ViolaCatniss : @zaynmalik : Zayn?? Please answer!!
Verstuurd om 04:13


Ik wist eigenlijk wel vrijwel zeker dat hij deze Tweet echt nooit zag. Er waren duizenden fans die hem Tweetten. Mijn Tweet kon nooit opvallen.
Mijn buik trok ineen en ik voelde een schuldgevoel. Misschien kwam Zayn nu wel te laat. Straks kreeg hij een straf door mij! Ik moest weer eens egoïstisch zijn.
Ik wreef over mijn hoofd een en plukte aan mijn shirt. Wat was ik toch een kreng. Hoe kon je nou hem achterlaten in een ander land?! Wat een vreselijk persoon was ik…