Schrijfwedstrijd Demyx opdracht 4 - emotie
Deze mogen jullie zelf kiezen. Kies een emotie, waar je je hele verhaal over gaat schrijven. Het is echter verboden het woord zelf te gebruiken. Synoniemen mag je wel gebruiken, al staat vrolijk en blij natuurlijk wel erg dicht op elkaar. Daag jezelf uit om de emotie op mij over te brengen. Ik wil de emotie dan ook NIET van tevoren weten, maar zet het woord in een spoiler onder je verhaal, zodat ik toch kan kijken of ik de goede richting uit ben gegaan. Als je jezelf uitdaagt de emotie aan mij over te brengen, kun je extra punten scoren!
Stel je voor, je neemt de emotie verdrietig. Het woord verdriet wil ik dan niet in je verhaal zien, dat is je verboden woord. Als je jezelf dan wil uitdagen, zou ik bijvoorbeeld geen tranen laten voelen, want dat ligt erg dik op dat je de emotie verdriet heb gekozen.
Min. aantal woorden: 800
Max. aantal woorden: 1500
De deur sla ik hard achter me dicht en mijn ogen schieten heen en weer door de gang. Onrust trekt door me heen en ik loop met snelle passen naar de woonkamer toe. Ik zak neer op de bank en staar voor me uit. Gelijk sta ik weer op, want ik kan niet stil blijven zitten.
“Het is te laat,” mompel ik en een snik rolt over mijn lippen.
Ik sla mijn hand voor mijn mond en loop naar de keuken toe. De omgeving gaat aan me voorbij zonder dat ik enige aandacht eraan besteed. Met trillende handen pak ik een glas uit het keukenkastje en vul ik die met water. Het water klotst heen en weer door het glas en mijn blik wordt er naar toe getrokken. Het maakt me onrustiger doordat ik denk aan dat niets hetzelfde kan blijven. Altijd moet er weer verandering zijn, maar net wanneer ik het nodig heb, blijft het hetzelfde. Het is te laat, ik kan er niets meer aan veranderen, maar het moet! Het mag niet zo blijven! Ik drink het glas water in één teug leeg en zet die met een klap op tafel.
“Ik moet Ethan bellen, hij moet me vergeven.”
Ik tast mijn zakken af en vind mijn telefoon. Snel druk ik op zijn sneltoets en de telefoon gaat over. Mijn hand klemt zich stevig om de telefoon heen. Neem op, Ethan. Alsjeblieft.
“Dit is de voicemail van Ethan. Spreek iets in of niet. Alleen als het belangrijk is of niet. Spreek maar niets in-“
Ik hang op. Nog nooit heeft Ethan de telefoon niet opgenomen, maar ik weet dat zijn voicemail nog veel langer is dan dit aangezien we die samen hebben ingesproken. Ik moet hierna nog komen met tekst.
“Verdomme!”
Mijn telefoon leg ik naast het glas neer en met mijn handen ga ik door mijn haren. Ik zet ze in mijn haar vast en sluit gepijnigd mijn ogen. Waarom neemt hij zijn telefoon niet op? Het moet, want het is belangrijk en hij weet dat ook. Het kan niet zomaar voorbij zijn. Beverig haal ik adem en ik open mijn ogen weer. Het duizelt voor mijn ogen doordat ik mezelf veel te veel opwind. Ik slik moeizaam, loop naar de keukenstoel en neem plaats. Waarom kan ik er niets aan veranderen? Ik probeer mezelf voor de gek te houden met de gedachte dat het niet aan mij ligt, maar Ethan was heel duidelijk. Hij wil helemaal niets meer met mij te maken hebben en het maakt me langzaamaan gek. Snapt hij dan niet dat ik ontzettend veel om hem geef, dat ik alles voor hem overheb? Tranen komen op als ik terugdenk aan een uur geleden. We schreeuwden tegen elkaar, Ethan en ik, scholden en we deden elkaar pijn. Het was de druppel en nu zit ik hier thuis te wachten totdat Ethan me terugbelt, maar ik voel gewoon dat ik te laat ben. Ik kan er niets meer aan veranderen.
“Ethan, bel. Bel, bel, bel.”
Ik probeer het als een soort mantra te zeggen, alsof het dan werkelijkheid wordt en hij me daadwerkelijk zal bellen. De tranen rollen ondertussen over mijn wangen en mijn neus snottert. Hij gaat niet bellen. Dan ineens gaat de telefoon over en ik spring op. Met twee stappen ben ik bij mijn telefoon en zie dat het Ethan is. Ik neem op.
“Schat, lieverd, ik ben zo blij dat-“
Ethan onderbreekt me en klinkt nog steeds even kwaad.
“Melissa, dit is de enige en laatste keer dat ik je ooit nog bel om duidelijk te maken dat het over is. Wij bestaan niet meer als een koppel, het is nu alleen nog jij apart en ik apart. Accepteer het.”
Na die woorden hangt Ethan gelijk op en de telefoon valt uit mijn hand, op de grond. Ik staar leeg voor me uit en kan zijn woorden niet goed realiseren dat het echt voorbij is. Voor een moment had ik me opgelucht toen hij belde, maar nu het telefoongesprek voorbij is, komt het gewoon van radeloosheid weer opzetten. De onrust in mij is teruggekeerd en is niet meer van plan om te verdwijnen. Het voelt niet alsof er nog een manier is om te ontsnappen aan deze situatie. Alsof ik er nog iets aan zou kunnen veranderen dat hij het heeft uitgemaakt. Ik barst in tranen uit en ik tril over mijn hele lichaam. Een liefde kan toch niet ineens voorbij zijn na twee jaar tijd? Ik zag ons al helemaal voor me met twee kinderen en een gezellig huis, maar nu is het allemaal voorbij.
“Ethan,” snik ik en ik zak neer op de vloer tegen de keukenkastjes aan.
Zijn woorden weerklinken in mijn hoofd. Wij bestaan niet meer als koppel, het is nu alleen nog jij apart en ik apart. Accepteer het. Ik kan het niet accepteren, maar er is geen uitweg meer uit deze situatie.
Er zijn nog geen reacties.