3~

Het is zomervakantie, daar ben ik wel blij om. Vandaag heeft de mama van Nils mij en mijn papa uitgenodigd. Ze ziet het een beetje als een *welkom terug*- feestje. Ik ben blij om Nils terug te zien, maar of ik hem zomaar ga vergeven? Nee dat kan ik niet, ik heb nog vaak berichtjes getuurd maar bijna nooit een antwoord terug gekregen. Stiekem hoop ik dat hij daar een goede reden voor heeft, maar dat denk ik niet. Ik besluit om een mooi kleedje aan te doen, al is het niet voor Nils het blijft een feestje en daar hou ik van. Het is nu 1uur en om half 3 worden we verwacht dus ik heb nog tijd zat. Ik bel even Lies dat meisje is me nooit vergeten, daarom is ze nu ook mijn beste vriendin. " Dus ben je blij om Nils terug te zien?" eum " ik heb echt geen idee, ik wacht denk ik het beste even af"
"Ja maar Louise als er iets is bel je me meteen!" zei ze dan nog vlug. "oké zal ik doen! en bedankt, zullen we vanavond nog even naar het meertje gaan?"
"leuk idee zie je daar!" Haha ik wist echt niet dat we wel een half uur gebeld hadden, gelukkig heb ik gratis belminuten. We moeten gaan en ik begin steeds zenuwachtiger te worden. Mijn papa drukt op de deurbel en Nils doet open, waarna mijn vader naar binnen loopt. Als ik ook binnen wil gaan pakt hij plots mijn hand vast waardoor ik schrik. "hey je moet niet bang zijn." ok ik kan hem nu wel slaan maar ik hou me in. " eum laat je me dan nu los, ik zouw graag naar binnen gaan." Hij kijkt me bedenkelijk aan maar zegt dan snel: " ja sorry je weet de weg naar mijn kamer." "eum Nils er is teveel gebeurd sorry maar ik ga naar onze ouders." Ik loop door en ben best wel opgelucht als hij me volgt, ergens ben ik wel blij dat ik hem zie maar dat mag hij niet weten, niet totdat hij sorry gezegd heeft. Ik weet dat het ook mijn schuld is maar hij antwoorde plots niet meer. "Louise kom je mee ik moet je spreken" oké nu ben ik bang ik weet echt niet wat te doe maar zeg dan tot mijn verbazing, JA! Als we boven zijn en ik net iets wil gaan zeggen gebaart hij dat ik stil moet zijn en op zijn bed mag gaan zitten. Hij begint te vertellen, " sorry Louise voor alles ik had je nooit mogen laten gaan, ik ben dom geweest en had alleen oog voor mijn nieuwe vrienden, het spijt me." Ik zucht en weet niet direct wat te zeggen maar dan roept mijn vader "Louise we moeten gaan" Best wel opgelucht roep ik "Ik kom al!"
Hij kijkt me aan en ik hem, wow wat heb ik hem gemist, maar ik ben nog niets vergeten. "Eum nja dus.. sorry ik moet gaan" En voordat hij nog iets kan zeggen sta ik op en ga terug naar huis. Met een op opgelucht gevoel loop ik naar mijn kamer.