005

Ik schrok wakker van een paar schokken van een vliegtuig. Mijn ogen deden meteen pijn door het felle licht dat door het raampje kwam en merkte al snel dat ik mijn hoofd op iemand anders zijn schouder had neergelegd. Ik liet mijn ogen door mijn oogkas glijden en veerde meteen op toen ik doorhad dat ik op Harry zijn schouder in slaap gevallen was. ‘Oh god. Sorry’ verontschuldigde ik mij meteen aan hem en fatsoeneerde mijn blonde lokken. ‘Het is goed’ mompelde Harry en zag aan hem dat hij ook door mij was wakker geworden. Met een rood hoofd en één en al schaamte pakte ik mijn oortjes uit mijn tas en durfde Harry geen blik meer te gunnen. Ik stopte ze in mijn oor en scrolde door mijn muziek lijst heen waar ik stopten bij het album van Bruno Mars wat ik daarna rustig liet afspelen. Ik liet mijn blik door het vliegtuig glijden. We vlogen eerste klas. De stewardessen die vaak geilend onze kant opkwamen en dan de jongens wat te eten of drinken aanboden. Dit keer kwamen ze langs met lolly’s in een hartjesvorm, omdat ze die nog overhadden van Valentijnsdag. Als dit elke vlucht zo doorgaat weet ik dat ik al snel me bij de ‘normale’ mensen trek. Ik zag Harry naast mij opstaan en volgde elke stap die de jongen zette naar de wc. Ik zag in mijn ooghoek Liam opstaan die zijn kans schoon zag om voor even op Harry zijn stoel te gaan zitten. Ik trok de oortjes uit mijn oren en keek op naar Liam. Ik zag tevens dat iedereen al lag te slapen, behalve ik, Liam en Harry. ‘Ik heb een leuk idee. Laten we elkaar steeds een vraag stellen en daarop moeten we elkaar antwoorden’ ik keek de jongen met een opgetrokken wenkbrauw aan, maar had al snel door dat hij mij alleen maar op mijn gemak wilde stellen en ik knikte. ‘Waar woon je?’ begon Liam en ik lachte zacht. ‘Net buiten Londen. Samen met mijn ouders en mijn kleinere zusje’ beantwoordde ik de vraag eerlijk en dacht meteen aan een nieuwe vraag die ik Liam moest stellen. ‘Liefde van je leven al gevonden?’ zo te zien stelde ik meteen een vraag waarbij Liam zijn ogen neersloeg. ‘Ik heb het liefste vriendinnetje van de wereld. Danielle Peazer’ mijn mond maakte een –o- vorm en wist meteen waar hij het overhad. ‘En jij al de liefde van je leven gevonden?’ vroeg Liam en meteen schudde ik mijn hoofd. ‘Ik wacht op de ware’ zei ik met een schaapachtig lachje. ‘Het was een moeilijk afscheid zeker voor een jaar weg van Danielle?’ vroeg ik zacht en zag ondertussen Harry terugkomen. ‘Ze haat afscheid nemen, daarom was ze ook niet mee naar het vliegveld’ ik slikte en keek hem met medelevende blik aan. ‘Dames en heren. Zou u zo vriendelijk willen zijn om u stoelriemen weer vast te maken. De leuningen weer op de normale stand. De piloot gaat elk moment de landing inzetten’ klonk de stem van de stewardess door het vliegtuig. Ik keek naar Harry die Liam wegwuifde. Ik klopte even op zijn schouder en pakte mijn tas op mijn schoot om mijn oortjes er terug in te stoppen. ‘Fijne vlucht gehad?’ klonk er en ik keek op waar de stewardess net iets te ver voorover gebogen naar Harry keek. Ik keek met een schuin oog naar Harry die zijn lippen op elkaar perste en alleen maar knikte. ‘Holy moly’ mompelde ik toen ze wegliep en zag Harry met een grijns naar mij kijken. ‘Let op. 10..9..8..7..6..5..4..3..2..1..’ ik telde langzaam af en keek op naar de stewardess die haar blik weer op Harry liet brandde. Ik lachte zacht en keek even snel door het raampje naar buiten. ‘Ja en weer’ mompelde ik toen ze weer keek en zag Harry ongemakkelijk heen en weer schuiven op zijn stoel. Al snel had ik daar geen aandacht meer voor. Ik voelde dat ik weer zweethandjes begon te krijgen en dat mijn hart tekeer ging daarbinnen. Ik had een hekel aan vliegen, als we eenmaal in de lucht waren ging het allemaal goed, maar dat opstijgen en landen. Verschrikkelijk. Ik voelde en zag dat we al langzaam de bodem weer gingen bereiken en spande mijn handen strak om de armleuningen heen. ‘Gaat het wel?’ hoorde ik Harry naast mij vragen. Ik knikte, maar probeerde mijn ademhaling onder controle te houden. Opeens voelde ik een warme hand op de mijne. Ik keek op en zag Harry zijn hand op de mijne liggen, maar kon geen oogcontact met hem leggen. Hij hield zijn blik op Liam die druk aan het praten was. Misschien ook om mij van de spanning af te helpen. Ik voelde dat de wielen de grond raakte en een diepe zucht verliet mijn lichaam. Nog steeds lag Harry zijn hand op de mijne, wat mij een gerustellend gevoel gaf. ‘Amerika here we come!’ hoorde ik Louis schreeuwen en lachte om zijn opmerking. Ik boog een stukje voorover om naar Liam te kijken die mij een glimlach bezorgde. Niet veel later haalde Harry zijn hand van de mijne. Weer keek ik op naar de jongen, maar op de één of andere manier durfde hij geen contact te maken. Alleen een kleine lieve glimlach kwam weer op zijn gezicht. Een paar seconden bleef zijn blik op de mijne hangen waarna Louis hem weer bij een gesprek trok over Amerikaanse meisjes. En nog steeds had ik niet door waarom Harry zijn hand nou op de mijne had gelegd.