Voorlopig naamloos I

Wilfred klopte nog eens op de Mount Everest aan papierwerk die hij net op Wesleys bureau had gedeponeerd. Gedumpt, gedumpt. God, hij was pas een half jaar bij het Ministry en begon nu al te denken als een van de oude mannen in de kantine.
      “Dus ik kan erop rekenen dat je dit voor het einde van de week klaar zult hebben?”
      Wesley zette zijn beste Je Kunt Me Vertrouwen Want Ik Ben Heel Braaf grijns op. “Natuurlijk. Dit komt bovenaan mijn prioriteitenlijstje te staan. Ik zal er direct aan beginnen.”
      Helena zou met haar ogen hebben gerold en hem afhankelijk van de situatie een klap tegen zijn achterhoofd of een kus op zijn wang gegeven hebben, maar Wilfred knikte en leek zijn woorden aan te nemen voor de waarheid. Dat was maar goed ook, want hij wilde echt geen kus van Wilfred. Wilfred was in orde als baas, maar hij had een wilde, kriebelig uitziende baard en was of erg bang voor vampiers, of hield gewoon echt heel veel van knoflook. Daarnaast was er eigenlijk maar één persoon waar Wesley door gekust wilde worden, en dat was niet een zestigjarige Kerstman met een knoflookfetisj.
      Wilfred knikte nog een laatste keer en verliet Wesleys riante kantoor met uitzicht op een binnenhofje door de openstaande deur. Riant moest hierbij met een korreltje zout genomen worden, al was het uitzicht er wel echt, als je een beetje schuin de gang in tuurde en net deed alsof dat raam bij het kantoor hoorde. In werkelijkheid was zijn kamer letterlijk een bezemkast waar een tafel en een stoel in gepropt waren, maar hij zou het tot de dood verdedigen tegen iedereen die het op een denigrerende manier ‘bezemkast’ noemde. Het was klein, maar in ieder geval was het van hem; de laatste rat die er had gewoond had hij vijf maanden geleden al verbannen en hij had zelfs een lijstje op zijn bureau staan met een foto van Helena. Een vroegere versie van hem zou zichzelf genadeloos hebben uitgelachen als hij had geweten dat het ooit zo met hem zou aflopen, maar de huidige versie wist dat Helena ook een foto van hem in haar hoekje van de redactie had staan, en werd te zeer afgeleid door emoties die vergelijkbaar waren met smeltende marshmallows om iets of iemand uit te lachen.
      Hij greep de deurklink vast zodat hij ver genoeg voorover kon leunen om zonder op te staan de hele gang te overzien. Geen Wilfred meer in zicht. Hij sloot de deur, stak zijn tong uit naar het papierwerk en trok zijn knieën op, wat de enige manier was om in de beperkte ruimte rondjes te kunnen draaien op zijn bureaustoel.
      Hij was pas bij ronde veertien - nog mijlenver verwijderd van zijn record, wat bestond uit exact duizend rondjes en erin had geresulteerd dat hij zijn middageten uit had gespuugd - toen er op de deur geklopt werd. Dat gebeurde nooit, dus donderde hij bijna op de grond van schrik, maar gelukkig stond er een muur in de weg. Iedereen die slechte dingen zei over bezemkasten zou ontslagen moeten worden.
      Er werd nog eens aangeklopt, drie keer snel achter elkaar, niet te hard en niet te zacht. Hij had opeens een sterk vermoeden wie er op de gang stond.
      “Binnen.”
      Percy Weasley opende de deur. Bingo. Wesley zette zijn voeten weer op de grond en draaide zijn stoel zo dat hij weer recht achter zijn bureau zat, de positie die hij sowieso had moeten hebben als hij zou hebben gewerkt.
      Percy keek met een uitgestreken gezicht toe. “Technisch gezien,” begon hij, “verplichten verscheidene regels me ertoe je directe meerdere in te lichten dat ik gegronde vermoedens heb dat je niet alles doet wat je kunt om je tijd optimaal te benutten.”
      “En ontechnisch?”
      “Ontechnisch, als dat een woord was, zou het eten vanavond erg ongemakkelijk worden als ik je ontslag veroorzaakte.”
      Wesley fronste en probeerde zich de kalender die aan de koelkast hing te herinneren. “Eten jullie vanavond bij ons?”
      “Nee, ik kwam langs om jou en Helena uit te nodigen. Hebben jullie tijd?”
      “Dat hangt af van wie er kookt.”
      Percy aarzelde net iets te lang, waardoor Wesley helemaal geen antwoord meer nodig had.
      “Alweer? Ik dacht dat hij het wilde opgeven nadat hij de pizza onbedoeld had geflambeerd.”
      “Als je iets flambeert moet je er eerst een alcoholische drank overheen gieten. De pizza stond gewoon in brand.”
      “Daar wordt het niet beter van.”
      Percy haalde verontschuldigend zijn schouders op. “Ik kan het hem niet verbieden. Hij doet zo zijn best.”
      “Je bent met hem getrouwd,” wierp Wesley tegen. “Als er behalve zijn moeder iemand is die hem dingen mag verbieden, ben jij het wel.”
      “Ik heb gisteren een dubbele hoeveelheid tiramisu gemaakt. Als het een herhaling van het lasagne-incident wordt, kunnen we toetje eten als hoofdgerecht.”
      “Dat is wel heel erg gedurfd.”
      Percy glimlachte. Hij had de overgave die zich ergens onder die woorden verschool gehoord. “Je kent mij, een echte waaghals. Zeven uur?”
      “Zeven uur,” herhaalde Wesley, terwijl hij mentaal probeerde te bereken of hij tussen werk en een wandeling met Hesley nog voldoende tijd zou hebben voor een douche.
      Percy sloot de deur van het riante kantoor met uitzicht op een binnenhofje en Wesley keek naar de stapel papierwerk die zich helaas nog niet vanzelf had ingevuld. Hij kwam tot de conclusie dat hij net zo goed een poging kon doen zijn record te verbreken voordat hij daaraan begon.