The story begins

Een geheel nieuwe school stond ter beschikking voor Elena Nadine Hernandez. Een kans om alles overnieuw te doen. Haar leven eindelijk eens te rangschikken.Maar hoe zou de kleine Elena dit ooit voor elkaar krijgen. Ze had het zich al meerdere malen afgevraagd. Nog steeds was ze niet op het antwoord gekomen. Of het antwoord ooit nog eens komen gingen betwijfelde ze. De nieuwe school waar haar ouders zo laaiend enthousiast over waren geweest lag op tien minuten rijden van de luxe huis waar ze hun intrek pas hadden genomen. Hawaii was hun goed bevallen zoals het altijd deed. Het zou haar dan ook verbazen als Hawaii niet zou bevallen. Aan al het moois moest ook weer een einde komen. Elena had het ook wel geweten toen ze in het strandhutje waren gaan wonen. Ze moesten weer terug naar L.A. Elena was nooit een L.A persoon geweest, net zoals haar moeder. Toch had haar moeder de stad wel eigen weten te maken en kon ze, ook al gaf ze dit niet toe, niet zonder de stad onder de zon. Elena was het nog niet gelukt. En of dit ooit ging lukken was nog maar de vraag. Ze hadden de villa verkocht toen ze L.A achter zich lieten. Iets waar haar ouders een enorme ruzie om hadden gekregen. Haar ouders hadden nooit ruzie. Ze waren in Elena's ogen alleen maar dol verliefd wat Elena de meeste malen liet walgen. De ruzie was onverwachts gekomen. Even als het feit dat Romeo haar kamer in was komen stormen en had geweigert die nacht haar bed te verlaten. Ze had de grote zus uit gehangen en hem getroost zover ze kon. De volgende morgen was het al weer voorbij en leek er niets aan de hand geweest te zijn. De villa werd verkocht en er heerste een spreek verbod op dat onderwerp en de bijgelegen avond. Elena had niet meer de moeite gedaan om er verder naar de te vragen. Toen ze weer terug naar L.A kwamen werd er besloten dat het strand niet gemist kon worden en een strandhuis werd gekocht. Het was geen villa. Groot was het wel. Elena vond dat het huiselijker en gezelliger was dan de villa. June moest dit ook toegeven, hoewel ze dit niet helemaal zag zitten.
Elena staarde naar de blauwe ogen in de spiegel. Het blauw paar ogen staarde terug. Haar huid was bedekt met een licht laagje foundation en poeder dat June op haar gezicht had gesmeerd. Haar moeder deed het vaker. Elena was er wel blij mee. Ze vond dat June het veel mooier kon dan dat ze het zelf kon. Zachtjes haalde ze een borstel door haar bruine haren terwijl de knoop in haar maag alleen maar groter werd. Ze had geen flauw idee hoe ze het aan moest gaan pakken. Hoe kon ze er voor zorgen dat mensen haar aardig gingen vinden? Ze was er nooit goed in geweest . Hoe zou het haar dan lukken deze truc onder de knie te krijgen op een school vol met veel te veel grote ego's. Ze moest het onder ogen zien; ze had nog minder kans dan anders en in anders lukte het haar ook al niet. Ze vroeg zich wel eens af hoe Romeo dat toch deed. Iedereen leek hem te mogen zonder dat hij daar al te veel moeite voor deed. Hij was sociaal geboren nam ze zichzelf voor. Hij hield van aandacht. Genoot ervan. Zijn geboorte zelf was al een groot circus geweest. In totaal vijftien uur durend. Daar kon Elena met haar vier uurtjes niet tegen op. Ze was niet jaloers op haar broertje. Ze gunde het hem graag. Hij was prettig in de omgang en ze gaf de rest van de wereld groot gelijk dat ze graag om hem heen waren. Als ze maar gewoon zoals haar broer kon zijn dan was er niks aan de hand. Dan zou ze zich nu niet zo'n zorgen hoeven te maken en zou alles perfect lopen. Perfect... Een zucht gleed over haar lippen terwijl ze verder ging met het bestuderen van haar gezicht. Perfect. Was ze maar.-
'LEENA,' De stem van haar vader onder aan de trap deed haar opschrikken.
'KOM AL, RUSTIG MAAR,' riep ze terug en ze graaide haar spullen bij elkaar. Gooide haar huissleutels in de zwarte handtas en pakte de zonnebril uit haar kast.
'Ik kom al,' mompelde ze voor zich uit toen ze de trap af liep waar Romeo al op haar stond te wachten. Zijn haar krulde vervelend vrolijk omhoog even als zijn mondhoeken alsof hij een gemene opmerking aan het inhouden was. Elena bekeek haar outfit nog even snel om te zien of ze een fatale ramp had veroorzaakt. Ze dacht van niet. Het nieuwe bruine colbertje stond netjes met het witte bloesje en de zwarte broek. De laarsjes die ze amper gedragen had zagen er nog als nieuw uit en dat vond Elena reden genoeg om ze aan te trekken.
'Is er iets?' vroeg ze voor de zekerheid aan Romeo die nog steeds stond te grijnzen.
'Je ziet er leuk uit zusje,' was zijn simpele antwoord en ze kreeg een aai over haar hoofd alsof híj de grote broer was. Voordat Elena wat terug had kunnen doen of zeggen kwam June al binnen lopen met in haar hand de gevreesde fotocamera. Elena vroeg zich af of June zich expres zo moederlijk gedroeg omdat ze zo jong was? Jong viel ook wel mee. In L.A termen was ze zelfs een wat oudere moeder. In normale termen was ze erg jong toen ze Elena kreeg. 27 wel geteld.
'Mijn kinderen worden groot,' schoot ze vol en ze streek Romeo's krullen uit zijn gezicht met het altijd smakelijke moeder speeksel. Romeo had niet eens tijd om te protesteren. June had zich al tot Elena gekeerd. Romeo probeerde nog wat van zijn haar te redden aangezien zijn haar veranderde in iets dat op een mislukt afro moest lijken in contact met water, Het DNA wou hun soms niet gezind zijn.
'Je wordt te groot,' probeerde June uit te brengen gestoord door de brok in haar keel. Elena wist niet zo goed hoe ze met de emotionele bui van haar moeder om moest gaan. Romeo was haar gelukkige redder die zijn moeder een knuffel gaf en een kus uitdeelde waardoor June hem wel moest vertellen dat ook hij groot werd,
'June!' bemoeide Peter zich vanuit de andere kamer, 'Laat de kinderen met rust. Straks komen ze nog te laat voor hun eerste dag.'
'Ja,ja,' reageerde June op haar man en ze keerde zich weer tot Elena. Uit het niets toverde ze een ketting tevoorschijn zoals ze vroeger altijd snoep uit haar handtas wist te toveren. Trots hing ze de ketting om Elena's nek die vrij weinig kon zeggen door het plotse gebaar van haar moeder.
'Perfect,' zei June tevreden en ze draaide het steentje goed, 'Nu de foto.'
Romeo's sterke arm trok Elena dichter naar zich toe. Het viel Elena voor het eerst op dat haar broertje was gaan trainen en dat zijn training ook daadwerkelijk wat opgeleverd had. Zijn arm was zwaar geworden. June trok vrolijk de foto en duwde toen te enthousiast een kus op haar beide kinderen. Totdat Peter zich er mee ging bemoeien en zijn vrouw mee de woonkamer in sleurde omdat hij het niet meer aan kon zien en omdat ze anders grandioos te laat zouden komen.

'Ro?'
Elena's handen rusten op het stuur waarbij haar blik op het verkeer lette. Ze reed in de oude auto van haar moeder. Oud was ook niet het goede woord. Haar moeder had er hoogstens twee jaar in gereden totdat ze toe was aan een nieuwe auto en Elena oud genoeg was om er een te besturen. Romeo was ook al bezig met lessen. Misschien een kans voor haar om een nieuwe auto te bemachtigen. Het stoplicht stond op rood en in de tussentijd had Elena de moed gevonden om het aan Romeo te vragen.
'Ja?'
'Hoe doe je dat?'
'Doe je wat?'
'Populair zijn.'
Romeo begon te lachen, hard te lachen.
'Je kijkt veels te veel films. gebruik dat woord nooit meer zusje.'
'Sociaal dan, idioot.'
Er volgde ren stilte waarin Romeo nadacht.
'Gewoon.'
'Gewoon hoe?'
'Weet ik veel Leen.'
Elena zuchtte. Daar had ze ook vrij weinig aan. Hoe moest ze nou mensen voor zich winnen als ze niet eens wist hoe. Ze moest daar nog maar eens heel goed over na gaan denken en het liefst zo snel mogelijk. School naderde. Nog een krappe vijf minuten en Elena moest het antwoord weten. Ongelukkig voor haar wist ze dat ze dan het antwoord ook niet ging weten.
Ze zou moeten gaan improviseren.
Ieder met een graantje verstand wist dat Elena niet kon improviseren.