Chapter 24~~ I love you both, but I really don't know who is who right know!

Met nog half dichtgeknepen oogjes zit ik die volgende morgen slaperig aan het ontbijt. Ik onderdruk een geeuw, tenminste dat probeer ik, ik faal echter hard. Ik heb zeer uitermate slecht geslapen. Adam heeft de hele nacht in mijn oor liggen snurken, ik heb werkelijk geen oog dicht gedaan. Ik begrijp niet hoe Jake dat volhoud, die zal wel stiekem met oordopjes slapen. Ik begrijp eigenlijk niet waarom ik daar nu pas achter kom, bij logeerpartijen snurkte hij nooit. Ik had hem flink geduwd, maar hij sliep als een blok. Jammer genoeg.
'Goed geslapen sistaah,' zegt Adam.
Vernietigend kijk ik op.
'Oké, blijkbaar dus niet,' zegt Adam.
'Nee, blijkbaar dus niet,' brom ik geïrriteerd. 'Een of andere idioot heeft de hele nacht in mijn oor liggen snurken.
'Pf, ik snurk helemaal niet,' mompelt Adam.
Nors steek ik een stukje roerei in mijn mond.
'Iemand heeft hier een ochtendhumeur,' zingt Jay naast mijn oor.
'Niet nu Jay, niet cool,' brom ik en ik duw hem met mijn hand naast me neer.
'Au!' Roept hij. 'Dat was mijn knie.'
'Niet zeiken en eet!'
'Ja, die heeft een ochtendhumeur.'
Ik stomp hem tegen zijn schouder, tenminste als het zijn schouder is, en voel naar het laatste stukje roerei.
Ik roffel met mijn nagels op de tafel en stoot Scarlett aan. 'Zeg, zitten Fred en George aan de Gryffindor-tafel?' Vraag ik.
'Ja,' antwoord die. 'Hoezo?'
'Dan ga ik ze lastig vallen.'
'Veel succes dan. Moet ik meelopen?' Vraagt ze.
'Nee hoor,' antwoord ik. 'Ik ben heel erg zelfstandig.'
Ik ontkracht dat argument echter gelijk, door over het bankje van de Hufflepuff-tafel te vallen.
'Heel zelfstandig Scarlett, heel zelfstandig,' zeg ik als ik mezelf overeind duw, mijn kleren afklop en met mijn blindenstok voor me uit richting de tafel van Gryffindor loop.
'Fredje en Georgie,' grijns ik, nadat ik mijn knie tegen de tafel heb gestoten.
'Zoeytje,' zegt de een.
Damn, waarom moeten ze een tweeling zijn? Dat is niet goed voor de blinde mensen onder ons, voor mij dan. Trouwens, voor de wel ziende mensen is het ook niet goed, want die kunnen ze ook niet uit elkaar halen.
'Even onder ons,' zeg ik. 'Ik hou van jullie allebei, maar ik heb werkelijk geen idee wie wie is op dit moment.'
'Fred,' zegt hij.
'Laten we het hopen,' mompel ik waarna ik, steunend op hun schouders plaats neem aan de tafel.

DADA was, zoals voorspelbaar, saai. We moeten het volgende hoofdstuk lezen en zoals gewoonlijk, geen gebruiksaanwijzing over hoe het gebruiken er van. Ik vraag me af hoe ik ooit moet gaan slagen voor mijn examen.
'Weetje, ik vind dit echt stom,' fluister ik tegen George.
'Vertel mij wat,' mompelt die terug. 'Volgens Harry is haar lokaal echt een hel. Helemaal overspoeld met roze en bewegende katjes op borden.'
'Dit is het eerste moment dat ik blij ben dat ik niet kan zien,' fluister ik lachend. 'Bespaard me een trauma.'
'Hopelijk blijft mij die ook bespaard.'
"Humhum."
'Ik vrees van niet,' fluister ik, waarna we vol in de slappe lach schieten.