1. the beginning

Zondag 12:00
Ryan keek nog een keer achterom ,niemand. Hij reed door naar het rand van het bos en zette zijn fiets tegen het hok. Pakte zijn sleutel en deed de deur open, daarin stond zijn geheim niemand wist daarvan alleen hij en een paar eekhoorns verder niemand. Hij droeg het op zijn rug en fietste verder dieper het bos in dat overging in hei, een paar bochtjes naar links en rechts en hij was er. Een open plek met maar een paar bomen op een afstand. Het was een ideaal gebied om hard te lopen en dat gebeurde ook. Overal hardlopers met muziek in hun oren, Ryan ging bij zijn boom zitten waar hij in kon klimmen en schuilen. Maar wat hij daar vooral deed was zingen.

Ryan was een jongen met warrig zwart haar hij was 1.80 en had een gewoon postuur. Hij was een gewone MAVO student dat wel over wou gaan in tegenstelling tot sommige van zijn vrienden , en hij dronk niet ondanks zijn leeftijd. De klas mocht hem en hij mocht de klas, mogen was iets anders dan vrienden zijn, op de basisschool was iedereen vrienden van hem ze aten bij mekaar en speelden op de middelbare school was het moeilijk om vrienden met iedereen te zijn aangezien je dan echt populair moest zijn, Ryan stond overal tussen en erbij dus iedereen mocht hem en hij mocht iedereen. In de pauzes zat hij bij zijn vrienden groep en de docenten hadden alleen maar goede woorden over Ryan. Oftewel Ryan was goed bezig op school gebied en sociaal gebied.

Cause youre my Mississippi Princess
Youre my California Queen
Ryan speelde op zijn gitaar zonder de noten te kennen, hij zong de tekst zonder te weten wat hij met zijn stem deed, hij deed alles gewoon uit die ene video clip. Voorbijgangers stopte soms maar vaak waren ze te druk met hardlopen om hem op te merken, bovendien hadden zei hun eigen muziek in hun oren. Het maakte Ryan niet uit hij zat niet op publiek te wachten. Juist niet! Dit was zijn geheim niemand mocht het weten, Ryan’s gedachtes werden onderbroken toen hij geklap hoorde hij stopte met zingen en gitaar spelen en keek op , hij zag een vrouw rekken en strekken, om geen spierpijn te krijgen in haar kuiten. Ze lachte blij en om haar te bedanken gaf Ryan haar een knik , niet wetend wat hij moest zeggen.
“Dat was erg goed”
“Dank u wel” wist hij nog net uit te brengen, De vrouw zat nu in de kleermakers zit tegenoverhem
“zing je vaker?” “Alleen hier” “waarom hier het is zo afgelegen ?” de vrouw bleef Ryan aan kijken wachtend op haar antwoord, Ryan keek weg hij kon er niet tegen als mensen hem aanstaarden en boven alles , Dit was niets van hem , van hem werd verwacht dat hij voldoendes haalden en gewoon meedeed. Zingen hoorde daar niet bij.
“Zingen is niet echt iets voor mij”
“Misschien wel, zijn het je vrienden?”
“Iedereen, ik bedoel niemand weet het”
“Beloof me dat je het iedereen vertelt ”
ze gaf Ryan een schouderklopje en huppelde weg, ze was nog geen paar meter verwijderd van Ryan of ze draaide zich om, “Je hebt echt talent” met die laatste zin was ze weg, hardlopend naar de stad of naar haar huis , naar haar eindbestemming.
Like the Duchess of Detroit
And every city in between
Ryan zong weer door tot dat het half 5 was, tijd om naar huis te gaan anders ging zijn moeder zijn vriend Gabriel bellen ,Ryan deed zijn gitaar in zijn rugzak en zette hem op z’n rug, met een ondeugend lachje op zijn gezicht reed hij richting het hok , Gabriel , hij kon niemand die zo heette maar zijn moeder dacht nu dat hij bij hem thuis was helpen met huiswerk.
Hij zette de gitaar in het hok en deed hem op slot en reed naar huis waar zijn ouders op hem wachtten niet wetend wat hun zoon elke dag naar school deed of soms alleen in het weekend.