1.8 De geur van bomen.

‘Nog eentje?’ Vraagt oma terwijl ze de schaal met koekjes voor mijn neus houdt. Ik wijs het af terwijl Rick twee koekjes tegelijk pakt. Ze gaat weer zitten en kijkt lachend naar Rick, die de twee koekjes in één keer in zijn mond propt. Ik wiebel nerveus heen en weer op de bank. Ik heb het gevoel alsof ik iets moet doen. Iets belangrijks. En eigenlijk voelt het ook alsof ik haast heb. Een ongewenste kriebel in mijn onderbuik. ‘Is er iets Lucy?’ Vraagt oma bezorgd. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee hoor, ik ga alleen even naar de wc,’ zeg ik terwijl ik opspring van de bank. Ik hoor achter me oma wat “school”-vragen stellen aan Rick. In het begin was ik echt van plan om naar het toilet te gaan. Maar mijn benen hadden duidelijk een ander idee. Al snel stond ik boven aan de trap op het kleine zoldertje. ‘Aha, daar zijn we weer.’ Ik loop wat verder de zolder op. Naar de achterste stapel dozen. Ik open de bovenste en al snel heb ik het oude boek van gister weer in mijn hand. ‘Jij bent van mij,’ fluister ik zacht. Huh? Wat zei ik nou net? Van mij? Ik schud mijn hoofd en wil het boek weer wegleggen. Maar ik kan het niet. Het ís van mij. Ik open het boek en de geur van bomen overspoelt me. ‘Waarom ruik jij zo lekker?’ Vraag ik aan het levenloze voorwerp in mijn handen. Nieuwsgierig blader ik verder. “Lucy-Joan” staat er met sierlijke letters links in de hoek geschreven. Lucy-Joan. Mijn naam.