Chapter 4

Net toen je wou antwoorden, stond er een jongen met bruin springerig haar naast jullie. Jongen: “El, je werd toch niet lastig gevallen?” Eleanor: “Maak je maar geen zorgen Louis, er is niks aan de hand.” Daarna keek de jongen, Louis blijkbaar jou aan en keek jou meteen bezorgd aan. Louis: “Hé gaat het wel.” Op dat moment kon je het niet meer houden en brak je. Je voelde de tranen over je wangen stromen als watervallen en voelde hoe jou schouders begonnen te schokken. Je voelde een paar armen om je heen en hoe je werd meegesleurd naar een bankje. Je werd op het bankje geduwd en keek na een tijdje met betraande ogen op. Eleanor: “Rustig maar, je hoeft het niet te vertellen maar wat is er?” Jij: “Mijn vader.” Je begon terug te wenen en voelde terug een paar armen rond je. Ook al kende je de twee hoogstens 5 minuten, toch had je het gevoel dat ze oprecht bezorgd waren en om je gaven. Iets wat eigenlijk nooit gebeurde. Op Jason na dan. Jij: Vliegtuig… gecrasht… nieuws.” Na elk woord snikte je en je voelde Eleanor even verstijven. Louis: “Ik haal de rest even, ze maken zich vast zorgen, ben zo terug.” Je hoorde een paar voetstappen haastig wegstappen en keek naar je schoenen. Eleanor was ondertussen allerlei troostende woorden aan het zeggen maar eerlijk gezegd hoorde je geen woord van haar. Je hoorde nog altijd de woorden van die bodyguard nagalmen. “Het vliegtuig is gecrasht miss Summer, het spijt me.” Dit ene zinnetje, had zojuist je hele leven verpest. Je schrok op toen je iemand jou naam hoorde roepen en keek dan ook die kant uit. Iets wat je beter niet had gedaan want toen zag één van de bodyguards je zitten en liepen ze op je af. Man: “Miss Summer, de plannen van je vader waren heel duidelijk, je moet met ons mee.” Je schudde je hoofd. Jij: “Ik wil naar huis.” Man: “Miss Summer, u moet het begrijpen…” Eleanor: “Laat haar toch even met rust! Ze heeft zojuist haar vader verloren!” Meteen zweeg de man en kwam een andere bodyguard naar jullie toe. Man nr. 2: “Het spijt ons miss Summer, neem u tijd, wij blijven hier in de buurt.” Je knikte en toen verlieten de mannen jullie. Louis: “Wat was dat?” Je zag achter hem 4 jongens en een meisje staan. Eleanor: “Ik heb werkelijk geen idee, Zara wat moesten die mannen van je?” Jij: “Ehm nu niet meteen denken dat ik verwaand ben maar dat waren mijn bodyguards.” Je zei het stil maar aan ieders gezicht te zien hadden ze het duidelijk gehoord. Een jongen met krullen keek je doordringend aan en opende toen zijn mond: “Waarom heb jij bodyguards nodig?” Eleanor: “Harry! Zoiets vraag je toch niet!” Jij: “Mijn vader vond het nodig, net zoals vele anderen.” De precieze reden mocht je niet zeggen omdat dat te gevaarlijk was en hoe graag je hen ook wou vertrouwen, iets hield je tegen om het te zeggen namelijk angst.