O2 | Oliver Wood

Ik stapte na Alec en David uit de koets. Mason volgde mij en gooide de deur achter ons dicht. Terwijl we naar de ingang van Hogwarts liepen, begonnen Alec, David en Mason over voetbal te praten. Verveeld liep ik achter ze aan. Na alweer zes jaar het gepraat aangehoord te hebben snapte ik nog steeds niet waar ze het nou allemaal over hadden. Quidditch was vele malen interessanter. We liepen de Great Hall in. Alec, David en Mason stopten even met hun gesprek om te gaan zitten, maar gingen daarna gewoon weer ongestoord verder. Ze hielden pas hun mond toen professor McGonagall met de eerstejaars binnen kwam lopen. Ik klapte als er iemand bij Gryffindor werd ingedeeld, maar verder lette ik niet heel erg goed op. Ik zat alweer met mijn hoofd bij het komende Quidditch seizoen. Ik wilde echt ontzettend graag de cup winnen. Met Harry erbij vormden we een uitstekend team, het eiste alleen veel training om van Slytherin te winnen. Ze waren erg sluw. Toen eindelijk alle eerstejaars waren gesorteerd, verscheen het eten op tafel. Ik laadde mijn bord vol, maar voor ik kon beginnen met eten stond George opeens naast me, hoe die jongen ineens kon verschijnen was me een wonder.

"Fred heeft nieuws over Quidditch. Kom je?" vroeg hij. "Graag." antwoordde ik, opgelucht dat ik het eindelijk over iets kon hebben dat me écht boeide. Ik stond vrijwel direct op en liep met George mee.
"Waar gaat het nieuws van Fred over?" vroeg ik. George gaf me enkel een vaag handgebaar, iets dat leek op 'vertel ik je straks wel' en liep stug door. Toen we bij Fred aankwamen glimlachte hij vriendelijk. Toen ging zijn blik uit naar een jongen die tegenover hem zat, ook met rood haar. Ik nam aan familie van hem.
"Oh Oliver, dit is trouwens onze broer Percy. Percy, je vindt het niet erg dat ik Oliver ook heb uitgenodigd hier te komen zitten?" Percy bleef stil, het leek alsof hij niet wist hoe hij moest antwoorden.
'Nee, geen probleem.' zei hij uiteindelijk. Ik glimlachte naar hem. Ik had het gevoel dat hij liever had gehad dat ik er niet bij was geweest, hij kwam wat onzeker op mij over.
'Ik geloof dat wij nog niet echt vaak met elkaar hebben gepraat.' zei ik dan maar, om niet zo stil over te komen.
"Dat klopt." antwoordde Percy. Ik verbaasde me een beetje over de manier waarop hij praatte, maar aan de ene kant vond ik het ook wel interessant. Het was ongemakkelijk om te blijven staan, en ik wilde niet zo hulpeloos overkomen. Daarom maakte ik het mezelf gemakkelijk en ging ik zitten.

"Fred, George zei tegen me dat je nieuws had, over Quidditch?" Dat was tenslotte de hoofdreden dat ik hier was. Nieuwe dingen over Quidditch horen kon nooit kwaad. Het interesseerde me veel meer dan voetbal, of wat dat dan ook maar mocht zijn.
"Euh, juist ja." begon Fred, waarna hij even op zijn achterhoofd krabde. Ik kreeg een vaag vermoeden dat Quidditch niet de enige reden was dat George me hierheen had gehaald.
"Volgens mij heeft de Seeker van Puddlemere een Bludger tegen zijn hoofd aan gekregen." zei Fred, waarna hij even de andere kant uitkeek. George grinnikte, wat voor mij al een teken was dat hij dit verzon. Daarbij had ik het echt wel geweten als zoiets gebeurde, Puddlemere was mijn favoriete club en ik hield de nieuwtjes altijd in de gaten. Er moest daarom een andere reden zijn. Ach ja, het maakte me niet veel uit. Bij Fred en George was het altijd wel gezellig, en zo kon ik Percy ook wat beter leren kennen.