Losing trust - 043

We kwamen aan bij mijn auto. “Ik vond het heel gezellig vanavond” zei ik met een klein lachje. “Ik ook” zei hij zwoel. Ik vond het een beetje raar. Hij kwam dichterbij en voor ik het wist zaten zijn lippen op de mijne. Ik schrok en probeerde hem van me af te duwen, maar hij hield me te stevig vast. Ik duwde en duwde maar het lukte niet. “Ga van haar af eikel!!” hoorde ik een maar al te bekende stem pissig zeggen. Leon schrok en keek op. Ik zag dat het Harry was. “Waar bemoei jij je nou mee man. Je kent haar niet eens” ik schrok ervan op de manier hoe Leon het zei. “Kerel ik weet niet of je het weet maar ze is mijn.. ex” bij het woord ex twijfelde hij. “Dus rot op en laat haar met rust of je hebt problemen met mij” zei hij boos. “Ik weet al wie jij bent. Jij bent die ene jongen van die boy band. Je voelt je wel heel wat nu eh”. “Ik meen het ROT OP!” “Wow ik ga al doe normaal man gek” en met dat liep Leon weg. Ik keek Harry aan maar hij keek weg naar de grond. “Thanks” zei ik dan maar. Ik vond het raar om hem nu weer te zien. Het is 4 maanden geleden en dat ging ook niet echt op een leuke manier. Ik miste Harry best wel ondanks wat hij allemaal had gedaan. “Het was geen moeite, hij moet met zijn tengels van je afblijven. Gaat het?” “Ja het gaat wel. Ik moet nu naar huis..” “Ik breng je wel even”. Hij stapte in mijn auto en reed naar mijn huis. Ik stapte uit en Harry ook. Ik liep naar de deur. Voor de deur bleven we stil staan. “Nogmaals bedankt” zei ik verlegen. “Graag gedaan. Julia…ik..ik mis je. Ik heb in die 4 maanden je proberen te bellen maar ik kon het niet..ik was bang..en..” zei hij en hij kreeg tranen in zijn ogen. “Harry alsjeblieft niet gaan huilen oké ik kan daar niet tegen. Ik.. heb jou ook gemist alleen, ik weet het ook niet. Ik wou alweer beginnen aan het een nieuw begin. Ik weet het gewoon niet”. Het was een beetje een awkward stilte. Ik zag dat hij het moeilijk had om ze tranen binnen te houden. “Godsamme wat wil je dat doe?! Je met rust laten en nooit meer spreken! JEZUS Julia ik kan dat niet, ik kan zo niet leven! Jij hoort bij mij en bij niemand anders, en als je het niet wil nou jammer dan ik zorg er wel voor!” schreeuwde hij in één keer. “Harry doe normaal! Er wonen ook nog andere mensen hier hoor! Jezus!” snauwde ik. “Kut zooi” hoorde ik hem zachtjes zeggen. “Ja nou sorry hoor..maar wat wil je dan. Dat ik nu naar je toe loop je zoen en dan gelijk met je het bed in duik. Nou sorry hoor Harry maar zo ben jij ik niet. Denk even na man. Denk eens terug aan alles wat je me hebt aangedaan.. ik kan niet zomaar vergeten!” ik werd boos en had hier geen zin in. Ik wachtte een tijdje maar hij zei niks. En voordat ik het wist zaten zijn lippen op de mijne.