Losing trust - 041

Ik was er bijna. Ik keek op en zag Harry al staan. Mijn hard begon tienduizend keer harder te kloppen, ik werd zenuwachtig. Ik liep wat langzamer richting Harry. Hij draaide zich om. “Hey” zei hij. Zijn stem klonk gebroken maar ook opgelucht. “Hoi” zei ik en wist niet waar ik moest kijken. “Hoe gaat het met je?” vroeg hij verlegen. “Uh gaat wel. Met jou?” zei ik dan maar. “Ik miste je” en ik hoorde de trilling in zijn stem. “Harry laten we even gaan zitten” en ik liep naar een bankje en ging zitten. Harry kwam naast me zitten. “Hoe kon je? Hoe kon je überhaupt denken dat Taylor mij was?!” zei ik best wel boos. “Iiii……ik ik weet het niet” en hij kreeg tranen in zijn ogen. “Ze…ze leek zo erg op jou, ze had precies dezelfde kleren aan en haar haar net zo als dat van jou….en het was donker dus ik dacht dat jij het was, totdat ze zich omdraaide. Ik schrok me dood toen ik zag dat zij het was en was meteen weggelopen. Ik was in paniek en wist niet wat ik moest doen dus heb ik het je niet verteld” ratelde hij maar door. “Rustig, je ratelt” zei ik met een klein glimlachje op mijn mond. “Sorry, ik weet het ook gewoon allemaal niet meer. Ik wil je gewoon terug, ik heb je gemist en wist het allemaal niet meer..” “Oké stop. Ik geloof je. Alleen ….” Zei ik maar stopte dan. “Alleen wat?”. “Het vertrouwen, het is gewoon weg. Na alles wat er is gebeurd ik heb gewoon geen vertrouwen. Niet meer in jou, niet meer in ons…zelfs niet meer in mezelf…” zei ik en er rolde een traan over mijn wang. Ik voelde zijn duim over mijn gezicht en veegde de traan weg. “Maar kunnen we het niet weer proberen, proberen dat vertrouwen weer terug te krijgen” vroeg hij vol met hoop. “Daar is het te laat voor. Het gaat gewoon niet meer werken tussen ons, het..het spijt me Hazz” er rolde een traan over zijn wang gevolgd door meer. Ik ging met mijn hand door zijn haren en veegde de tranen weg. “Het is goed zo. Dit is gewoon het beste voor ons beiden” probeerde ik nog maar hij trok zijn hand weg en stond op. “Wat ga je doen?” vroeg ik verbaasd. “Ik moet weg hier. Het spijt me”en met dat liep hij weg. Ik zat beduusd voor me uit te staren. ‘Was hij nou serieus net weg gelopen?’ Ik stond op en liep richting huis. Ik liep toen ik thuis was gelijk door naar bed en ging erin liggen. 'Was dit dan echt het einde van alles?' en met die vraag viel ik in slaap.