014

Lauren Brown

'Uh, Jane.. Kunnen we even praten?' Vraag ik. Ik voel me ongemakkelijk. 'Waarom?' 'Kom nou maar'. Ik loop naar Jane toe en pak haar bij haar hand. Ik trek haar omhoog zodat ze staat. Ik trek haar aan haar hand mee naar de keuken.
Ik doe de deur dicht zodat Justin ons niet kan horen. 'Justin heeft me net verteld dat ik het meisje ben, waar hij het liefst heel de dag bij is'. 'Aha, en dat geloof jij? Denk je echt dat ik gek ben?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik weet denk ik al wie dat meisje is. Toen Justin bij me bleef slapen en de volgende ochtend wakker werd, ging hij meteen douchen. Hij had z'n telefoon op het nachtkastje laten liggen. Z'n telefoon was lang aan het trillen en zo nieuwsgierig als ik was, pakte ik z'n telefoon. Ik zag de naam Hope staan. Ze waren van plan om te gaan lunchen, maar Justin was te laat. En ze noemde hem Jussie en weet ik veel wat nog meer. Ik denk dat je gelijk hebt, maar ik wil het niet geloven. Denk ik..' Ik speel wat met m'n nagels. Ik durf Jane niet eens aan te kijken. Ik zie vanuit m'n ooghoeken dat ze de keuken weer uitloopt. Snel draai ik me om en volg haar. Ze gaat weer zitten op de stoel en kijkt naar Justin. 'Wie is hope?' Ik hoor aan d'r stem dat ze boos is. 'H-hope?' Stottert hij. 'Ja, die ene chick van je. Je weet dondersgoed over wie ik het heb'. 'Oh, Hope. Dat is gewoon een vriendin van me'. Liegt Justin. Ik merk het gewoon als hij liegt. Jane staat op en gaat dreigend voor Justin staan. 'Als ik merk dat jij Lauren bedriegt, krijg je met mij te maken, meneertje'. Ze loopt weg van Justin. Ik sta ongemakkelijk met mijn handen geleund op de bank. Jane loopt langs me heen en loopt de voordeur uit zonder woorden. 'Hoe kennen jullie Hope?' Ik schrik op uit mijn gedachten en loop langzaam naar Justin toe. Ik neem plaats op de bank. 'Jane zag haar samen met jou. Verder niets hoor'. Lieg ik. Justin knikt. Hij trekt me naar achteren zodat ik tegen 'm aan zit. 'Ze is echt een vriendin van me shawty. Jij bent echt het meisje bij wie ik elke dag wil zijn. Believe me'. Ergens weet ik gewoon dat hij liegt, maar ik wil niet geloven dat hij liegt. Ik leg mijn hoofd neer op z'n schouder. Zijn vinger legt hij op m'n kin en draait mijn hoofd naar zijn hoofd. Ik voel zijn adem op mijn gezicht. Langzaam sluit ik mijn ogen. Ik voel zijn lippen dichter bij de mijne komen. Hij drukt ze langzaam op de mijne. Zijn tong tikt tegen mijn lippen aan. Ik open mijn mond een stukje en gewillig zoenen we. Als hij met z'n hand onder m'n shirt wilt gaan worden we (weer) gestoord. Deze keer gaat Justin zijn telefoon af. Hij negeert het en laat z'n hand alsnog onder m'n shirt glijden. 'Jus,' ik haal m'n lippen van de zijne. Hij denkt hier heel anders over en drukt ze weer op de mijne. Ik duw hem van me af. 'Misschien is het wel heel belangrijk'. Hij pakt zuchtend zijn telefoon. Hij kijkt naar het beeldscherm en doet zijn telefoon dan weer in zijn zak. 'Niemand belangrijks'. Zegt hij voordat hij zijn lippen weer op de mijne drukt.