De spion en de dooddoener

‘Dus jij en je zus zijn de vrouwe van macht en liefde? En jij bent de vrouwe van macht zeg je en Samantha is de vrouwe van liefde?’
Voldemort liep in cirkels om Emily heen. Zijn zwarte gewaad gleed geluidloos achter hem aan.
‘Ja heer,’mompelde Emily zachtjes terwijl ze geknield voor de haard stond. ‘Saphira vertelde ons dat wij de twee waren naar wie zij naar opzoek was. Maar helaas kregen we niets meer te horen van haar omdat we werden gestoord door een vrouw. Cassandra geloof ik dat haar nam was.’
Daar keek Voldemort van op, zijn rode ogen gloeide in het donker. ‘Cassandra?, ik ken die naam ergens van. Wie is zij?’
‘Is dat niet de dezelfde naam als Sneeps vrouw?’ vroeg een dooddoener van af de andere kant van het vertrek.
Het werd gelijk stil. Vanaf haar plek bij de haard kon Emily Voldemorts voetstappen in de richting van de dooddoener horen glijden. ‘ja, natuurlijk,’ Voldemorts stem klonk zachtjes terwijl hij rond de kamer bewoog. ‘Ik vroeg me al af hoe ze nu was gestorven, Severus was daar altijd al wat geheimzinnig over.’
Gauw wende Voldemort zich tot Emily die met haar gezicht naar haar meesters voeten staarde. ‘Sta op, Emily Zwart. Ik heb nog een taak voor je tot jij met trots het duistere teken mag dragen.’
Alsof ze haar oren niet kon geloven keek Emily haar meester aan. Wat is het?, Alstublieft, zeg het me en ik doe het.’ Ze straalde bijna van geluk, ze zou nu eindelijk haar eerste missie te horen krijgen.
‘Nu ik weet dat jij en Samantha de vrouwe van liefde en macht zijn heb ik een missie ingedachte die veel concentratie, kennis en vaardigheid nodig heeft om te kunnen slagen.’ Voldemort zuchtte even en liep zijn ogen over Emilys gezicht vallen. Als zij werkelijk de vrouwe van macht was dan kon hij haar goed gebruiken, want macht, in tegenstelling tot liefde, was altijd iets wat hij begeerde, liefde hoefde hij niet.
‘Emily,’ zei hij weer. ‘De taak die ik voor jou en je zus in gedachten heb is het schaduwen van Harry Potter.’
‘Harry?’ Niet begrijpend keek Emily haar meester aan. ‘Waarom wilt u hem schaduwen, daar hebt u professor Sneep toch voor?’
‘Zwijg!.’ Het werd gelijk stil, niemand bewoog zich, twee dooddoeners ergens achter in de kamer keken elkaar lijkbleek van achter hun maskers aan. Twijfel nooit aan de heer van het duister, zeiden ze altijd.
‘Deze opdracht heb ik uitgekozen, Emily,’ Voldemorts smalle neusgaten werden iets groter dan ze al waren. ‘Twijfel je aan mijn plan?’
‘Nee… nee natuurlijk niet meester, het is alleen dat, um.’
‘Dat het een beetje raar is dat wij Harry Potter moeten schaduwen, als u daar al iemand voor heeft!’
Samantha’s stem echode door de kille kamer, Omdat niemand haar hoorde binnenkomen, kreeg iedereen de schrik van hun leven, daar in de deur opening haast onzichtbaar door haar zwarte haren en uniform stond Samantha. twee blauwe ogen waren de enige die nog helder schenen te stralen in het donker en ze keken niet zo vrolijk als dat ze vroeger hadden gedaan. Alle dooddoeners deinsde terug tot aan de muur, niemand durfde bij haar in de buurt te komen
‘Samantha,’ fluisterde een stem links van haar, ‘Wees stil.’
Maar ze luisterde niet, haar hele leven hadden haar ouders haar geleerd hoe geweldig de man voor haar was. Maar nooit zou ze hem dienen. Nooit, maar, dacht ze. Dat is voor een andere keer. Nu boog ze voor de man in het zwarte gewaad en mompelde: ‘Heer, kunt u ons vertellen waarom u deze queeste voor ons heeft bedacht?’
Met een opgetrokken neus, (Samantha vond het knap dat hij dat kon, omdat hij geen neus had)keek Voldemort haar aan. Groot en machtig rees hij omhoog. Twee rode ogen glinsterde in het licht van een aangestoken haard. ‘Jouw grote mond bevalt mij niet, Samantha Zwarts,’ sprak Voldemort met een zachte stem. ‘En zoiets verwacht ik niet van iemand die uit mijn eigen afdeling komt. Ik verwacht van een Zwadderaar in mijn dienst, respect en discipline! En gehoorzaamheid.’ Brulde hij er achter aan.
Nu was iedereen klaar wakker, zo woest hadden ze hun heer nog nooit mee gemaakt. Ja boos, dat wel, maar nu dat was wel andere koek. Samantha kon het eigenlijk weinig schelen. Ze keek haar meester even aan draaide zich met een ruk om en verliet de manor. Een harde klap als gevolg van een deur die dicht geslagen werd. Het bleef gelijk stil, buiten kon nog net het geluid van de poort gehoord worden die open klapte maar niet meer werd dicht gedaan, die poort belande met een klap tegen de ruit aan en liet een groot gapend gat achter in de muur, een halve meter bij de plek van Voldemort vandaan; dat laatste deed iedereen op schrikken.
‘Gabriel!’ Met een hand wenkte Voldemort zijn dienaar, zelf keek hij naar de poort die een paar stappen bij hem vandaan lag, hij wist niet zeker of de rillingen die over zijn rug liepen nu van de schrik kwam dat hij op een haar na zou zijn aangevallen door een drie meter hoge poort of dat het kwam door de koude wind die nu door de woonkamer blies. In een paar minuten was de hele woonkamer bezaaid met sneeuwvlokken en alle aanwezigen bibberde. Niemand had door dat de haart langzaam was uitgedoofd.
‘heer?’ Gabriëls stem klonk hees, het was moeilijk te zeggen of het kwam door de koude wind of dat zijn eigen dochter, zijn bloed eigen dochter haar meester de rug had toe gekeerd en was weg gelopen.
‘Ik wil dat je Samantha achter na gaat. En haar terug haalt. Ondanks het feit dat ik geen voorstander ben van liefde en ik tevreden ben met Emily, is zij een deel van een grote macht. Ik kan het voelen. En daarbij,’ vervolgde hij met een zuinig lachje, ‘Is het leuk voor Emily om haar tweelingzus naast zich te hebben in de strijd. Is het niet, Emily?’
‘Ja heer,’
Rode ogen keken vol ongeloof naar de vloer, twee grote druppels van water vielen naar beneden. Emily huilde. Ze kon het niet begrijpen hoe haar eigen zusje hun had verraden. Haar had verraden. ‘Waarom, Sam?, Waarom, jij wilde toch ook…’maar de rest van de woorden bleven in haar keel steken en haar benen zakte langzaam in elkaar.
‘Emily lieverd.’ Vanessa sloeg haar slanke armen om haar dochter heen en drukte haar dicht tegen zich aan, ‘Het is goed, je zus zal terug komen om voor de heer te werken. Net zoals je vader en ik hebben gedaan. Ze moet nog even wennen aan het idee. Geen zorgen.’
‘Maar moeder?’ Begon Emily, zoekend naar woorden.
‘Ssst, lieverd, het is goed. We begrijpen dat jullie even tijd nodig hebben om te wennen, nu jullie nog op school zitten. Maar de heer van het duister heeft daar alle begrip voor. Kom laten we een stukje lopen.’
Zonder zich te verzetten liet Emily zich door haar moeder mee naar buiten slepen. De koude wind blies door de dunne stof van haar mantel, maar dat deerde haar niet. Ook al liepen rillingen over haar rug, ze wilde zich niet over geven aan het koude weer. Noch aan het krakende geluid van sneeuw onder haar schoenen terwijl ze liep, in plaats daar van keek ze naar de tuin en hun witte deken van sneeuw, overal waar je keek was het wit en glinsterend. Kleine vogeltjes vlogen naar beneden opzoek naar wormen. In een hoge boom rende twee eekhoorns van tak tot tak om naar noten te zoeken. De twee pauwen die Lucius Malfidus als huisdieren had liepen trots door de tuinen, op de plekken waar ze hadden gelopen bleven hun pootafdrukken achter in de sneeuw.
En terwijl Emily keek, zich haar moeder helemaal vergetend die achter haar glimlachte, kwamen een paar roze vlinders op haar afvliegen. Het waren geen normale vlinders, ze hadden geen versiersels, geen paar geleurde ogen op hun vleugels. Maar roze. Net zoals ze had gezien op de muur van de tweede verdieping op Zweinstein. Nu vlogen ze om haar heen. Plagend alsof ze wilde zegge ‘pak me dan als je kan’. En dan weer naar het midden de tuin.
‘Emily, zullen we weer naar binnen gaan?’ Vanessa trok zachtjes aan het dochters schouder, maar dat werkte niet. Als in een trance liep Emily naar het midden van de tuin, de vlinders vlogen nog steeds om haar heen.
‘Emily!’ nu begon Vanessa echt van te worden en greep Emily nu wat steviger beet. ‘Word wakker meisje.’
Langzaam zonder ook maar haar ogen te bewegen keek Emily haar moeder aan. ‘Wat?’
‘Wat was je aan het doen, lieverd. Je luisterde niet.’
‘I..ik… ik dacht.’ Emily keek haar moeder aan. ‘Ik.. nee laat maar, het is niks.’ Daarna wende ze haar hoofd weer naar de vlinders, alleen tot haar schik waren die verdwenen.