Hoofdstuk 8

‘Dat gaan jullie niet in me steken toch?’ Vraag ik lichtelijk in paniek.
‘Natuurlijk wel.’ Zegt Samantha alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik staar naar de naald en slik.
‘Echt niet.’ Protesteer ik. Ergens in mijn achterhoofd weet ik dat ik me de grote van de naald inbeeld. Ik heb wel vaker de neiging om dat te doen. Ik heb er een paar jaar medicijnen voor geslikt maar die waren zo verschrikkelijk dat ik ze gesmeekt heb om me ermee te laten stoppen. Maar dat betekend nog niet dat ik ze dat ding in me laat steken. Daarbij wat bedoeld ze met “Serum X”. Als ik niet beter wist had ik zeker geweten dat dit een science fiction was.
‘Paulette je bent toch niet bang voor naalden hè?’ Vraagt Samantha zuchtend. Zouden ze het haar verteld hebben?
‘Jullie gaan dat daar echt niet in me stoppen.’ Herhaal ik. Samantha kijkt me zwaar geïrriteerd aan. Joop staat het vuil onder zijn nagels vandaan te halen. Alles om ongeïnteresseerd te lijken. Leo staat zenuwachtig van de een op de andere voet te springen. Hij heeft duidelijk geen idee wat hij met de situatie aan moet. Ik zie er waarschijnlijk doodsbang uit. Ik sta met mijn rug tegen de muur gedrukt en probeer om nog verder van Joop uit de buurt te gaan helaas lukt dat niet omdat de muur dus in de weg staat. Samantha legt haar hand op mijn schouder en kijkt me geruststellend aan. Tenminste dat is haar bedoeling. Ze moet echt nog even oefenen met kinderen. Aangezien ik geen kant meer op kan sta ik nu ongecontroleerd te trillen.
‘Verdoof haar.’ Hoor ik Joop voorstellen. Een hoog gepiep ontsnapt uit mijn keel. Serieus Paultje wat moest dat voorstellen. Foeter ik mezelf nu uit? Mentale zucht.
‘Alleen als het niet anders kan.’ Werpt Samantha tegen.
‘Waarom is het eigenlijk zo belangrijk?’ Vraag ik. Joop begint te lachen.
‘Dat leggen we allemaal later uit.’ Zegt Samantha voor de duizendste keer.
‘Jullie leggen alles maar later uit!’ Roep ik boos. ‘Ik wil het nu weten. Of anders hebben jullie gewoon pech.’
‘Ze is nogal koppig.’ Merkt Leo droogjes op.
‘Kop houden Leo.’ Zucht Samantha.
‘Mag ik het pleaseeee uitleggen?’ Vraagt Leo.
‘Ja!’ Zeg ik enthousiast. Ik wil het weten.
‘Nee. Welk deel van kop houden snap je hier niet?’ Zucht Samantha. ‘Hoepel op wil je?’ Met hangende schouders verlaat Leo uiteindelijk de kamer. Ik heb stiekem best wel medelijden met hem. Maar dat ben ik alweer vergeten als ik een stekende pijn in mijn arm voel. Ik slaak een kort gilletje. En probeer iemand een boze blik toe te werpen. Ik ben er nog niet helemaal uit wie maar ik gok erop dat Joop hem verdient. Mij een beetje lopen prikken terwijl ik even afgeleid ben. Maar voor ik er de kans voor krijg zakken mijn oogleden al dicht en sluiten me op in een zwarte leegte.