Schooltrip - Louis Tomlinson

Triiing…

Nog net op tijd sprint Michelle richting het juiste klaslokaal. De leerkracht komt binnen en groet iedereen, waarna ze de les begint.

“Michelle?" ze kijkt op en geeft antwoord op de vraag.

Iets voor het einde van de les stopt Mevrouw Stevenson haar boeken al weg.

“Jongedames, jongeheren. Ik heb goed nieuw, en slecht nieuws" verteld ze.

“Ze gaat eindelijk haar ontslag geven” fluister Harry naar zijn beste vriend, Louis, die naast hem zit. Allebei schieten ze in de lach en Michelle kan een grinnik ook niet onderdrukken.

“Nee Styles, ik ga mijn ontslag niet geven.”

Nu ligt heel de klas dubbel van het lachen, door haar reactie, en Harry’s gezicht.

“Beter nog, we gaan met z’n alle op bergtocht in de bergen uiteraard.”

“WAT?" klinkt tegelijk door heel de klas.

“En wat is het goede nieuws?" vraagt Harry doodserieus.

Mevrouw Stevenson glimlacht en zegt; “Ik ben jullie begeleidster”



~Een week later~



“Michelle!” de vrolijke blonde Ier, merkt haar als eerste op, wanneer ze de schoolpoort binnenkomt. Allemaal staan ze er al, met hun valiezen en rugzakken. Ze zijn dan ook weg voor zeven dagen. Zeven dagen in de bergen, met mevrouw Stevenson, echt iets waar iedereen naar uitkijkt, (hoor je het sarcasme?)

“Louis” “Michelle!” ze begroeten elkaar vrolijk, door elkaar een knuffel te geven, een aantal minuten later is iedereen er en neemt Mevr. Stevenson het woord.

“Nu dat iedereen er is kunnen we vertrekken.”

Zuchtend kijken de vrienden elkaar aan. Dit gaat nog wat worden.



Eens aangekomen kijkt iedereen zijn ogen uit.

" Vanaf nu gaan we verder per twee. Jullie krijgen per twee een kaart en jullie moeten zorgen dat jullie binnen vijf dagen op de plaats zijn, die aangeduid staat op de kaart. Zet jullie per twee en dan breng ik jullie een kaart. Voor eten en drinken moeten jullie uiteraard zelf zorgen."


Annabel, één van de populairste meisjes van de klas, haar mond valt werkelijk open en verwonderd kijkt ze de leerkracht aan.

"Dat meent u toch niet mevrouw?"

"Toch wel Annabel..." lacht Zayn waardoor hij een klap tegen zijn kop krijgt.

"Ik denk dat Zayn en Annabel graag samen willen." zegt Niall lachend wat een hem een moordende blik van Zayn oplevert.

"Niall, dat vind ik een goed idee!, dan kan jij samen gaan met Phoebe" zegt Stevenson,

"Mevrouw, nee dat was niet de bedoeling. Ik ga wel samen met Zayn." hersteld hij zichzelf nog. Liam kijkt Harry aan en de krullenbol geeft hem een knikje als teken dat ze een team vormen vanaf nu. Hij weet ook wel dat Louis stiekem graag met Michelle een team wilt zijn.

"Zullen wij een team zijn?" vraagt Louis aan Michelle. Ze knikt en ze krijgen van Stevenson een kaart mee waarop staat waar ze moeten zijn.

"We gaan nu met z'n alle naar de andere berg, waar we een bootje hebben, dat ons naar de overkant van het meer brengt. Daar moeten jullie vertrekken." meld ze nog, waarop iedereen knikt en haar volgt richting het bootje.

Eens ze over het mega grote meer zijn kijkt iedereen zijn ogen uit,

"Daar ergens moeten jullie naartoe. " zegt Stevenson terwijl ze naar boven wijst.

"Annabel, kijk!" zegt Zayn vrolijk wanneer hij een spinnetje, dat op zijn hand zit, voor haar gezicht houdt.

" AAAAH, DOE HET WEG!" gilt ze terwijl ze Zayn begint te slagen.

"Doe het weg! Doe het weg!!" Imiteert Harry haar waardoor de rest van de groep niet meer bijkomt van het lachen.


"Goed, ik zie je zo snel mogelijk terug. Bye"en mevrouw Stevenson verdwijnt in de bossen.

Al de groepjes splitsen zich op en Louis houdt de kaart strak voor zich uit, hopend dat ze de juiste weg op gaan. Een hele voormiddag hebben ze gewandeld, en Michelle's voeten beginnen verschrikkelijk veel pijn te doen en ze besluiten hun tent op te zetten.

“Het is hier zo mooi.” fluistert Michelle wanneer de avond langzaam valt en ze beide naar de prachtige sterrenhemel kijken. Ze kijkt opzij en ziet hoe Louis voor zich uitkijkt.

“Wat dacht je ervan als weer nu eens zes dagen over zouden doen in de plaats van vijf ? Stevenson vertrekt toch niet, als nog niet alle leerlingen er zijn?” stelt Michelle voor, en meteen kijkt een glimlachende Louis haar aan.

“Ja, klinkt geweldig! Dan kunnen we morgen even gaan…”

“Zwemmen!” vult Michelle zijn zin aan.

“Perfect!" antwoord Louis waardoor Michelle even moet lachen.

“Ik ben blij dat ik een team ben met jou en niet met iemand anders” geeft ze eerlijk toe.

“Je bent niet alleen” zegt Louis, “Ik ook”


De volgende ochtend wordt Michelle wakker door iemand die in haar gezicht blaast. Ze opent haar ogen en merkt dat het Louis is, die op nog geen twee centimeter van haar gezicht in slaap ligt en via zijn mond lucht naar buiten blaast. Michelle grinnikt zachtjes en drukt een klein zoentje op Louis' neus waardoor deze zijn ogen opendoet en haar geschrokken aankijkt.

"Sorry" fluistert ze.

Louis grinnikt en wrijft de slaap uit zijn ogen.

“Geeft niets hoor. Ik vind het wel fijn om zo wakker te worden.” zijn ochtendstem laat Michelle smelten en zijn woorden zorgen ervoor dat haar wangen rood kleuren.

“Ik heb honger” concludeert Michelle wanneer ze haar buik hoort rommelen.

Louis kijkt lachend op want hij heeft ook haar buik gehoord, “Ik heb denk ik nog wel iets in mijn rugzak zitten…” zegt hij plots en kruipt uit zijn slaapzak, waardoor zijn bloot bovenlijf tevoorschijn komt. Michelle voelt hoe haar hart een slag mist en dan als een gek tekeer begint te gaan in haar borstkas.

“Ziezo, kijk eens hier." zegt hij trots wanneer hij er een heel pak koekjes uit haalt. Meteen grijpt Michelle het uit zijn handen en begint lekker te smullen. Cookies als ontbijt waarom ook niet?

Na een gezellige dag zwemmen in de helderblauwe rivier, aan een prachtig grote waterval liggen ze allebei terug in de tent en Michelle voelt haar ogen toevallen, net als regendruppeltjes voor het eerst de tent raken.

“Nee he!” moppert ze wanneer het als maar harder begint te regen. Een diepe zucht verlaat haar mond en een angstgevoel besluipt haar, het onweert. Ze kruipt wat dieper in haar slaapzak maar dat haalt het onweer natuurlijk niet weg.

“Louis?” fluistert ze bang wanneer voor de zoveelste keer een donderslag klinkt. De bruinharige jongen opent zijn ogen en een ‘mh?’ verlaat zijn mond.

“Ik euhm…” opnieuw vult een lichtflits de hemel en het gruwelijke geluid van een donderslag komt erachter, waardoor Michelle opnieuw ineen duikt.

“Ben je bang?” vraagt Louis. Michelle knikt met haar hoofd en een angstige ‘Ja’ vindt zijn weg naar buiten.

“Kom hier” even kijkt Michelle de grijsogige jongen vragend aan, maar merkt dan dat hij haar wenkt. Ze kruipt naar hem toe en nestelt zich dicht tegen hem aan. Louis ritst de slaapzak weer dicht en slaagt zijn arm rond haar heen. Al haar spieren spannen zich voor een seconde aan, maar ontspannen al terug snel, door Louis’ vingers, die zachtjes over haar huid glijden en zo vallen ze allebei langzaam in slaap.

De volgende ochtend is Michelle al even wakker als Louis zijn ogen opent. Michelle ligt nog steeds dicht tegen Louis aan en merkt pas dat hij wakker is als ze een zoen op haar haren voelt. Ze kijkt op, recht in zijn prachtige heldere ogen. Langzaam komen ze dichter bij elkaar en raken hun lippen elkaar zachtjes. Een bom van miljoenen vlinders fladderen rond in haar buik, net zoals bij Louis.

Ze kijken elkaar aan en een glimlach siert allebei hun lippen. Michelle grinnikt even waarna ze zich opnieuw tegen Louis' blote borstkas aanlegt en nog even blijft liggen.

"Michelle, komaan! We gaan er nooit geraken anders!" zeurt Louis wanneer Michelle voor de zoveelste keer stopt met wandelen.
"Maar mijn voeten doen pijn!"

Een aantal meter verder stopt Louis even en kijkt hij naar de kaart.

"Nu hier omhoog en dan kunnen we daar blijven overnachten." zegt Louis en wijst omhoog. Michelle zucht als ze ziet hoe lenig Louis begint te klimmen. Handig klimt hij van de ene kant naar de andere kant en klautert zo verder omhoog, maar wat hij niet had gezien was dat de volgende steen, die hij zou vast nemen, los zit. Hij grijpt hem vast, maar de steen houdt het niet en komt los waardoor Louis zijn evenwicht verliest en achterover valt.
"LOUIS!!" Michelle's stem slaagt over waarna ze naar de jongen toe rent. Zijn ogen zijn gesloten en een frons bevindt zich boven zijn ogen. Hij heeft pijn.
"Louis, Louis, antwoord!"
"Michelle..." kreunt hij pijnlijk wanneer er opnieuw regendruppels uit de hemel beginnen te vallen.
"godver..." vloekt Michelle binnensmonds.

"Louis, Ik ga je helpen rechtop staan en we gaan naar daar, die grot." zegt Michelle en moeilijk knikt Louis. Met veel moeite geraken ze allebei in de grot, net als de hel uitbarst. Michelle legt Louis neer ergens in een hoek en haalt uit haar waterdichte rugzak een deken dat ze over hem neerlegt. Louis' rug doet verschrikkelijk veel pijn van zijn val en alles wordt plots zwart.

Michelle was nog nooit zo bang als nu, maar ze mag haar nu niet laten doen. Louis heeft haar nu nodig. Weeral klaart de hemel op en Michelle voelt de grond onder haar trillen. De bliksem is ingeslagen, en dichtbij. De hele grot trilt en tot overmaat van ramp vallen er stenen naar beneden, die de opening naar buiten versperren. Langzaam beginnen tranen over haar wangen te rollen en haar schouders te schokken. Een week dat leuk moest worden met vrienden eindigde op een ramp in een akelige donkere grot, die af en toe wordt opgelicht door het licht dat via kleine spleetjes tussen de stenen naar binnen komt. De stenen krijgt ze nooit alleen weg, enkel Louis zou het kunnen, als hij terug beter is.

Een aantal dagen later komen Niall en Zayn als laatste toe.
"Ik heb honger!!"Zeurt Niall waardoor iedereen moet lachen.
"Waar zijn Michelle en Louis?" vraagt Harry, maar niemand kan antwoord geven en een aantal uur later is iedereen hen aan het zoeken. Ze moeten vandaag echt terug gaan want het seizoen van de verschrikkelijke stormen is aangebroken. Daar hebben ze er ondertussen ook al een paar van meegemaakt.

"MICHELLE?! LOUIS!?" maar nergens krijgt er iemand antwoord. Langzaamaan beginnen ze de moed op te geven en Harry voelt een speciaal gevoel in zijn buik, dat hij nog nooit gevoelt heeft. Verdriet, hevig verdriet.

"Beste leerlingen, het spijt me, maar we moeten terug gaan..." zegt Mevrouw Stevenson met veel spijt in het hart.
Allemaal stappen ze opnieuw de boot op, de laatste boot die overvaart de komende 2 jaar. Ja, het bedrijf van de boten is failliet gegaan. Op de boot zit Harry tegen Liam aangeklampt. Hij moet nu gewoon zijn allerbeste vriend achterlaten op een eiland waar de komende 2 jaar niemand komt. Misschien is wel al dood...? Bij die gedachten begint hij nog luider te snikken. Dit is de ergste schooluitstap ooit.