Chapter Two

“Is het echt nodig dat je zoveel hakken mee neemt?”
“Mam! Hakken zijn mijn leven! Ik kan niet zonder!”
“Ok. Dat snap ik. Maar al je hakken?” Angelique keek haar moeder aan.
“Ik zeg al niks meer”
“Pap! Kom je?!”
“Ik kom al” Angelique’s vader stormt de trap af.
“Als je me even helpt met de koffers...” Ze duwde een grote roze koffer naar haar vader toe.
“Dank je”
“Plaag je vader niet zo” Angelique werd omhelsde.
“Ik ga je missen”
“Ik jou ook. Bij kerstmis kom ik terug”
“Alles staat in de auto”
“Doei, mam” Angelique nam haar beautycase op en ging naar buiten.
“Doei, lieverd. Doe het goed op school”
“Ik zal elke dag schrijven” Ze stapte in en nadat haar vader ook was in gestapt, vertrokken ze.
“De haven”
“Een onderzeese trein brengt ons er naar toe”
“Ik vraag me af hoe jij al jou koffers daar kunt krijgen” zei haar vader.
“Ik verzin wel iets”
“Als je maar geen misbruikt maakt van de goedheid van de mensen”
“Pap! Ik ben geen slecht persoon”
“Weet ik, lieverd. Maar soms gedraag je je als...een prinses. En zeker met je kleren en je obsessie voor hakken” Angelique lachte.
“Hoe groot is die school?”
“Geen idee. Heel groot”
“Welke lessen krijg je?”
“Zodra ik de school binnen ben, krijg ik een papier en een lessenrooster”
“Wel. Ik hoop dat je het er leuk gaat hebben”
“Tuurlijk, pap. Je kent me toch langer dan vandaag” Haar vader lachte.