Losing trust - 032

We gingen dansen. Op een gegeven moment werd Harry gestoord door wat fans en was hij bezig om handtekeningen uit te delen en wat foto’s te maken dus liep ik even naar de wc. Ik keek in de spiegel. Ik was best wel moe door deze drukke dag maar het was wel geweldig om de hele dag bij Harry te zijn. Ik maakte een kommetje met mijn handen liet er wat water instromen en deed dat over mijn gezicht. Ik pakte een doek en maakte mijn gezicht droog. Ik liep weer naar de deur en liep de zaal weer in. Ik zag Harry bij de bar staan en liep naar hem toe. “Hey zullen we weer terug gaan ik ben moe” vraag ik. “Uhh ja is uuh is goed” zei hij. “Wat is er?”vroeg ik verbaasd. “Oh niks, kom dan gaan we” zei hij snel. Ik trok mijn wenkbrauwen op en wou doorvragen maar bedacht me dat ik daar helemaal geen zin in had dus liet het er maar bij. We liepen naar buiten richting de auto. We stapten de auto in en moesten nog anderhalf uur in de auto zitten. Ik keek naar buiten. De lucht was mooi helder en ik kon de sterren goed zien. Het was stil in de auto. Ik keek af en toe naar Harry en zag hem duf voor zich uit staren achter het stuur. Eigenlijk was hij best wel sexy als hij reed. “Uhh Harry kunnen we even stoppen?” vroeg ik kreunend. “Ik kan nergens stoppen” zei hij. “Alsjeblieft” ik kreeg tranen in mijn ogen. “Ik kan nergens stoppen Juul” zei hij lichtelijk geïrriteerd. “Please zet gewoon de auto ergens neer” zei ik half huilend. “IK KAN DE AUTO NERGENS NEER ZETTEN!” zei hij boos. Er rolde twee tranen over mijn wangen. “Kut” hoorde ik Harry zachtjes zetten. Ik zag hem rond kijken en hij zetten de auto in een berm. Hij stapte uit en liep naar mijn kant van de auto. Hij deed de deur open, pakte mijn hand en trok me de auto uit. Hij trok me tegen zich aan en knuffelde me stevig. “Het spijt me, ik had niet zo moeten schreeuwen, het was echt niet de bedoeling om je aan het huilen te maken” verluisterde hij met een lichte trilling in zijn stem. “Het geeft niet, ik weet eigenlijk niet eens waarom ik huil, ik ben gewoon moe en toen je zo schreeuwde was ik bang dat ik je weer kwijtraakte door wat er de laatste tijd allemaal is gebeurd” snikte ik. Hij drukte me nog steviger tegen zich aan. “Je raakt mij niet kwijt echt niet!” zei hij heel lief. “Zullen we maar naar de bungalow? Anders val je hier in mijn armen in slaap” zei hij met een big smile. Ik kreeg een lach op mijn gezicht, veegde mijn tranen weg en knikte. Ik ging weer in de auto zitten.