A proloque

Oke, ik wou vandaag alleen wat koffie halen en opeens gebeurt dit. Ik werd aangevallen door standbeelden in het park en toen sleurde een random gek mij in een telefooncel en hij werd ook nog pissig toen ik zei dat het een telefooncel was, hij verbeterde me met "Nee, het is de Tardis!" Zal ik bij het begin beginnen?

Ik stond vandaag dus op en kwam achter dat ik mij verslapen had, dus ik maakte mij snel klaar en rende naar buiten voor een snel bakkie koffie, om vervolgens de metro te nemen naar mijn werk. Nou dat plan verliep anders dan gedacht en ik weet niet of het positief is of negatief. Ten eerste toen ik bij de Starbucks aankwam en vervolgens de halve winkel mij uitlachte, ik wist eerst niet waarom ze mij uitlachten. Ik negeerde het maar toen ik aan de beurt was wees het meisje achter de toonbank naar mijn voeten en toen zag ik het. Ik stond in de Starbucks, met mijn konijntjes-sloffen. Ik werd helemaal rood terwijl ik mijn bestelling kreeg, een seattle latte. Vandaag had ik geen zin in warme koffie, dan maar wat ijskoffie, het boeide mij niet echt meer op dit moment hoeveel vet en suiker erin zat. Ik had cafeïne nodig! Ik besloot maar dat ik de weg door het park ga nemen, op een paar mensen met honden en stelletjes na kwam niemand echt in dat park. Ik vond het wel vreemd, het was een mooi park met prachtige standbeelden, alleen had ik vaak de neiging om te blijven staren naar die beelden. Vandaag had ik dus haast dus ik rende half met mijn konijntjes-sloffen door het park en kwam langs het fonteintje met die standbeelden, toen hoorde ik iets achter mij, een soort geschuifel. Ik draaide mij om en zag dat die standbeelden in mijn richting stonden, en viel het mij op of stonden ze eerst met hun handen voor hun ogen? Ik vond het maar vreemd en draaide mij weer om en begon te lopen, weer dat geschuifel. Ik draaide mij weer om, viel het mij op of stonden die standbeelden niet meer bij het fonteintje.. Ik kreeg een naar gevoel in mijn maag, dus ik begon te rennen. Toen ik mijzelf weer omdraaide zag ik dat die standbeelden wel hele scherpe tanden hadden... wacht ze hadden eerst geen tanden. In welke situatie was ik weer belangt, ik voelde een oer drang om te knipperen maar iets vertelde mij dat ik dat maar beter niet moet doen. Ik zat op dit moment te twijfelen dat ik teveel cafeïne op had, of dat het nu echt gebeurde dat een stel standbeelden opeens tanden hadden en mij achtervolgden. Ik werd bang op het moment dat ik wou gaan gillen had iemand zijn hang voor mijn mond gedouwd en trok mij mee in een blauwe telefooncel, of het was een Policebox, maar ik vind het een telefooncel.

Nu zit ik hier in de "Tardis" , die groter van binnen is dan buiten, veel groter. Ik vergat dat ik mijzelf nog niet heb voorgesteld aan die vreemde man. 'Hoi, mijn naam is trouwens Tracy Longbottom." ik stak mijn hand uit.