Hoofdstuk 13

Mackenzie

Ik voelde me ijskoud worden. Mijn zusje lag op de grond met in haar armen een kitten terwijl mijn vader lachend foto’s aan het maken was. Ze hadden niet eens door dat ik binnen kwam. Liam gaf aarzelend een kneepje in mijn hand en ik wist niet wat ik doen moest. Ik had zo’n zin om in tranen uit te barsten, maar om de een of andere kon ik dat niet. Waarschijnlijk had ik al mijn tranen opgemaakt, kon dat? Ik haalde voorzichtig mijn hand uit die van Liam en liep zachtjes naar boven. Ik had geen zin om hen te laten weten dat ik er was.
In de kamer die ik met mijn zusje deelde deed ik mijn telefoon aan de oplader, die ik eigenlijk terug moest geven aan Liam, en zette zachtjes muziek op.

"I'm like a child, a boy young man of 23
And I believe in us cause you believe in me
believe in me

And I'll wait for you in the dark
Arms outstretched comforting lover
My bones may be falling apart
But I'll wait for you come this summer."

Ik bekeek de kamer en kon niet vatten hoe ik er nu al een zwijnenstal van had kunnen maken. Ik begon alles op te ruimen en het duurde even voordat ik besefte dat ik al mijn kleding in de kleine kledingkast aan het doen was. Wilde ik hier zo graag blijven dat ik mijn koffer al uit pakte? Ik zuchtte, schudde mijn hoofd en smeet het laatste stapeltje met kleding de kast n. Ik liet me op het bed vallen en wenste dat de vakantie over was. Ik wilde weer naar school. Mijn ogen werden groot terwijl ik me dat besefte. Ik wilde terug naar school... wow, er was iets mis met mijn leven.
Een zachte klop op de deur deed me op kijken. Liam keek me grijnzend aan terwijl hij me een bak met ijs voor hield. Oké, dat wilde ik veel meer dan school! Misschien was er nog hoop voor me. Ik klopte glimlachend op het bed naast me en Liam plofte naast me neer.
'Jak, pistache!' zei ik terwijl ik hem met een vies gezicht aan keek. 'Ik neem het yoghurtijs als je het niet erg vind.' Hij schudde grijnzend zijn hoofd en gaf me de bak met ijs en de lepel terwijl hij zelf tevreden aan zijn bak met pistache ijs begon. We zaten een tijdje zwijgend te eten en weer voelde ik dezelfde vertrouwdheid als ik vanmiddag gevoeld had.
'Kon je ooit wel praten?' de vraag kwam totaal uit het niets en het was er al uit voordat ik erg in had. 'Sorry, je hoeft dat niet te antwoorden het was...' Liam knikte en staarde even in zijn bak met ijs. Ik aarzeilde even, maar haalde toen mijn telefoon uit de lader. Voordat ik het aan hem kon geven had hij zijn eigen al te pakken. We keken elkaar even aan. 'Wel knappe jongen, zou ik je nummer mogen?' zei ik terwijl ik mijn heel mislukte knipoog deed. Het feit dat er mislukt voor mijn knipoog staat is niet uitleg genoeg. Ik kan namelijk niet eens mislukt knipogen. Het lijkt alsof ik ga knipogen, maar dan op het laatste moment gaan toch mijn beide ogen tegelijkertijd dicht. Marlieke vind me een hopeloos geval en dat ben ik om eerlijk te zijn ook. Liam schoot alleen in de lach en nam mijn telefoon van me over om zijn nummer in mijn contacten te zetten.