I think I love you.

POV Ally.
Ik haalde even diep adem maar Ricardo trok me al snel weg, Ibrahim was volgens mij razend en ik kon zelf even niet meer helder kon nadenken, ik maakte overal een puinhoop van en stabiliteit had ik nu gewoon nodig, ik kon blijkbaar niet voor mezelf zorgen en mezelf duidelijkheid geven en ik was blij dat Ricardo me nu even had gered want zo voelden het wel. Terwijl ik buiten liep voelde ik een aardige koude wind langs me heen gaan, ik sloeg me armen over elkaar en haalde de haren uit me gezicht. "Koud?" Lachte Ricardo. "Jep, Spanje in avondlucht rond elf uur is ook niet meer zo lekker af en toe."Zuchtte ik. Ricardo lachte zachtjes maar zei verder niks. "Wat gaan we nu doen?"Vroeg hij voorzichtig. "Geen idee, naar huis en dan zien we wel."Zei ik. Ik had even geen zin in vragen. "En die pumps lopen ook niet comfortabel meer."zei ik "Ik draag je wel."Zei hij terwijl hij me optilde. Ik sloeg mijn armen om hem heen terwijl hij zijn handen onder mijn benen had. Hij gaf me een kusje en samen liepen we naar huis. "Best romantisch dit."Grapte ik terwijl ik me hoofd op zijn schouder legde. Hij lachte even maar zei niks."Waarom lach je? Dit is toch schattig."Zei ik. "Toch hoop ik dat je dit niet romantisch bent, dan ben je namelijk te makkelijk met romantische dingen."Zei hij lachend. Terwijl hij de straat overstak en me voor de deur neerzetten gaf ik hem een kus. " A real gentleman!"Zei ik terwijl ik de deur opendeed. Terwijl we samen naar binnenliep deed hij zachtjes de deur dicht. "Dus hier vermaak jij je?"Vroeg hij lachend terwijl hij zich op de bank liet vallen. "Jep, niet voor lang meer, maar het is te doen hoor."Lachte ik en ging naast hem zitten. "Hoezo nog maar voor even?"Vroeg hij. Ik slikte even. "Ik zou eigenlijk mijn opleiding hier twee jaar doen, na twee jaar zou ik verder gaan hier maar door Ibrahim wil ik dat niet meer, ik wil hem niet tegen komen en Spanje heeft alles verwoest. Ik zie wel waar ik hierna heen ga."Zei ik. "Maar je kan je dromen toch niet weggooien door een rot situatie."Zei hij. Ik keek hem even aan, ik wist wel wat die bedoelde maar ik kon gewoon niet hier blijven. "Ik wil hem gewoon niet meer tegenkomen."Zei ik. "Dus bij elke tegenslag vlucht je?"Zei hij. "Ik vlucht niet ik doe wat ik het beste vind, ik wil niet elke keer slechte mensen tegenkomen."zei ik. "Luister, Ibrahim is geen slecht mens, jou ex sloeg hem in coma terwijl Ibrahim er voor je wou zijn en je hebt hem zelf ook gezoend he."Zei hij, ook al bracht hij het voorzichtig ik wist even niet wat ik moest zeggen. "Ik heb gelijk he."Zei hij voorzichtig. "Ja je hebt gelijk maar alsnog, ik wil weg hier."Zei ik. "Ally je moet je angsten niet groter laten zijn dan je dromen, kom op je kan het dus maak het niet te moeilijk voor je zelf."Zei hij terwijl hij een plukje haar uit me gezicht haalde. Ik keek hem even aan maar besefte dat hij alweer gelijk had, angsten mochten nooit groter zijn dan de dromen die je had. "Kan je ophouden met gelijk hebben?" Lachte ik. "Zolang ik jou daarvan zie lachen ga ik door."zei hij. Ik ging languit op de bank liggen met me hoofd op zijn schoot en bleef zo liggen. "En nu?"Vroeg hij terwijl hij zachtjes door me haar streelde. "Geen idee, ik lig wel lekker zo."Zei ik terwijl ik me gezicht in zijn shirt verborg, het rook heerlijk. "Niet gaan slapen he."Zei hij. "Ach ik zou zo in slaap kunnen vallen hoor."Zei ik terwijl ik nog is me hoofd draaide zodat ik in zijn ogen keek. Zijn lach was aanstekelijk want ik kon er ook van lachen. "Waarom lach je?"Zei hij. "Geen idee." Zei ik. "Wel."Zei hij. "Niet, ik moet gewoon lachen." Zei ik "Oh dus jij wilt zomaar lachen?"Zei hij. "Ja, dat mag."Zei ik. "Oja?"Zei hij terwijl me begon te kietelen. "Dat is gemeen."Zei ik terwijl ik hem probeerde weg te duwen. Ik kon echt niet tegen kietelen en dat wist hij blijkbaar al. "Stop , genade niet doen." Gilde ik. Terwijl Ricardo de grootste lol beleven spartelde ik enorm tegen."Lach je nu nog steeds zomaar?"Vroeg hij. "Nee nooit meer,hou nou op straks liggen we op de grond."Gilde ik "Oh geen probleem hoor."Terwijl die zijn handen onder mijn benen plaatste en op de grond legde ging die bovenop me zitten waarna die me weer kietelde. "Pestkop hou nou is op joh!" Lachte ik. Terwijl zijn gezicht dichter bij mijn gezicht kwam draaide ik me gezicht weg. "Hey, dat zijn strafpunten!"Zei hij lachend en begon me weer te kietelen. Terwijl ik probeerde weg te rollen kwamen onze gezichten weer bij elkaar waarna hij langzaam zijn lippen op de mijne duwde, ik sloeg mijn armen om hem heen waarna er een gepassioneerde zoen volgde. Misschien was dit niet helemaal eerlijk maar het voelde alsof het klopte. Het voelde alsof ik me even niet schuldig hoefde te voelen of even niet aan een ander hoefde te denken of te vluchten. Het klopte gewoon.