47~

‘Goedemiddag heren,’ hoor ik mijn moeder beneden de politieagenten groeten. Het zijn dus mannen, yay… Ik check snel of er geen onderbroeken rondslingeren. Zodra ik er zeker van ben dat er geen gênante dingen aanwezig zijn duik ik weer mijn bed in. De deken trek ik hoog op. Met grote ogen wacht ik tot de deur open gaat. Als eerst komt mijn moeder binnen, gevolgd door twee mannen. Ze zijn beide gekleed in een politie-uniform, ik had ook niet anders verwacht. ‘Ah en jij bent vast Belle,’ groet de ene man me. Hij steekt enthousiast zijn hand uit, een beetje verward schud ik hem. Wie had ik anders moeten zijn? Dude, je bent hier toch voor mij? Dan zou mijn moeder je toch niet naar iemand anders brengen?
Zoals altijd ben ik weer diep in gedachten, en moet de luide stem van mijn moeder me weer uit gedachtenland halen. ‘Belle,’ sneert ze. ‘Huh?’ De man wiens hand ik net heb geschud lacht luid. Iets te overdreven als je het mij vraagt. ‘Zoals ik net je net al vertelde, ben ik rechercheur Lockwood en is dit mijn collega Burns. Wij zouden je graag wat vragen willen stellen,’ legt de rechercheur, blijkbaar, opnieuw uit. Mijn blik blijft hangen op rechercheur Burns. Hij komt me vaag bekend voor. Ik geef Lockwood een knikje, als teken dat het vragenrondje beginnen mag. Hij begint met de standaard vragen; “wie ben je?” “waar was je toen je werd meegenomen?” “weet je nog wat er daarna is gebeurd?”. Op de meeste kan ik antwoord geven. ‘En de dader,’ Burns spreekt elk woord langzaam en duidelijk uit. Iets wat mij kippenvel bezorgt. Hij had de hele tijd nog niets gezegd, en nu dit? ‘Daar weet ik niets van,’ stuntel ik er zo “zelfverzekerd” mogelijk uit. De indringende blik van Burns werkt me op de zenuwen. ‘Ohja?’ Zijn lage stem lijkt me in een soort trans te brengen. Ik moet hem de waarheid vertellen. Dat móét. ‘Burns,’ zegt Lockwood waarschuwend. De mannen wisselen een blik waarna Lockwood zich weer tot mij richt. ‘Weet je echt niets meer va-‘ Een irritant ringend geluid laat Lockwood midden in zijn zin stoppen. ‘Sorry, deze moet ik even nemen,’ verontschuldigd hij zich, met zijn mobieltje in z’n hand, voordat hij de kamer verlaat.
Mijn moeder had me al lang verlaten. Het was nu alleen Burns en ik. In één kamer. Ik trek iets wat ongemakkelijk de deken nog verder op. Ik ontwijk Burns blik, die vanaf de zijkant recht op mij gericht is. ‘Hou je van dieren?’ Vraagt hij plots uit het niets. Met een verward hoofd kijk ik hem aan. ‘Dieren?’ Herhaal ik hem. Hij knikt langzaam. ‘Uh, ja, waarom niet?’ Nog voordat ik mijn zin volledig af heb gemaakt onderbreekt hij me. ‘Ik ben de jager.’ Alles wat Burns zegt heeft tot nu toe iets van logica gehad, maar dit? ‘U bent een jager?’ Hij schudt zijn hoofd. Ik til een wenkbrauw op. Hoor ik dingen nu ook al verkeerd? Gaat lekker, Belle. ‘Nee, Belle. Ik ben dé jager.’ Dat was het punt waarop ik hem herkende. Het was de man waartegen ik op botste. Toen ik bij het winkeltje van meneer Honk was! Ik voel hoe mijn hart sneller begint te kloppen. Hij heeft er iets mee te maken. Maar wat?