46~

Monroe was nog maar net weg of mijn moeder kwam zonder te kloppen de kamer binnen. Wat was ik blij dat ik hem weg had gestuurd. Ons afscheid was wel nogal awkward geweest. Laten we het erop houden dat een mix tussen een knuffel, een box en hand schudden geen goede manier is om iemand gedag te zeggen. Achja. Het gesprek met mijn moeder was misschien nog wel vager dan het afscheid dat ik met Monroe had…


De deur van mijn kamer vliegt open, meteen spring ik een stukje de lucht in. ‘Kloppen is toegestaan hoor,’ bijt ik mijn moeder toe. Ik ga weer rustig zitten en kijk nog een keer naar het raam. Gelukkig is Monroe zojuist weggegaan. Als mijn moeder hem hier zou vinden… pfoe, dat zou vele malen erger zijn dan onze manier van gedag zeggen. Ik voel mijn wangen rood gloeien als ik denk aan wat er zojuist gebeurt was met Monroe. Jeetje, wat ben ik toch een dork. ‘Volgens mij heb je nog koorts,’ zegt mijn moeder met een frons op haar gezicht. Met haar hand voelt ze aan mijn voorhoofd en wangen. ‘Misschien moet ik ze maar afbellen,’ denkt ze hardop. ‘Wie?’ Ze ontwijkt mijn blik en wil de kamer al weer verlaten. ‘Mam! Wie?’ Vraag ik haar nu dwingend. Ze draait zich om, met een verwarde blik. ‘De politie, lieverd,’ zegt ze kalm. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. ‘Politie?’ Ik ga wat rechterop zitten. Dichter naar het einde van mijn bed toe, waar mijn moeder nerveus heen en weer staat te wiebelen. ‘Waarom?’ Ga ik verder als ze me geen uitleg geeft. ‘Om,’ ze zucht diep, ‘om uit te zoeken wat er is gebeurt, Belle.’ Ik geef een kort knikje, ‘Laat ze maar komen.’


Natuurlijk kreeg ik spijt van die beslissing. Wist ik veel dat het zo zou uitpakken… Wist ik veel dat hij een politieagent was… Wist ik veel dat hij me zou herkennen… Wist ik veel dat hij meer wist dan ik.