O1 | Percy Weasley

Ik stapte de koets uit, waar ik helemaal alleen in had gezeten. Het grote kasteel doemde voor me op. Hogwarts, de plek waar ik al zo lang kwam. Het was mijn thuis geworden. Met een tevreden gevoel liep ik naar binnen. Ik had hier niet veel vrienden, ze vonden allemaal dat ik teveel met boeken en leren bezig was. Helaas voor hun was dat iets waar ik nooit mee zou stoppen. Ik dacht veel aan mijn toekomst, die ik voor me zag bij het Ministry of Magic. Ik wilde later minister worden, al zolang als ik me kon herinneren. Toen ik de Great Hall binnenkwam overspoelde een fijn gevoel me. De sfeer die er hing was enorm gezellig, iets waar ik van hield. Ik liep naar de Gryffindor tafel en nam plaats, helemaal aan het eind. Zo zouden er niet te veel mensen op me letten, ik bleef liever gewoon onopgemerkt. Ik keek naar de eerstejaars, die werden ingedeeld. Ik observeerde ze en gokte in welke afdeling ze zouden komen, dat was iets wat ik elk jaar deed. Bij sommige kinderen kon je het gewoon zien. Je had de stille en verlegen eerstejaars, die werden meestal in Hufflepuff geplaatst. Ook had je de enorm drukke enthousiastelingen, die kwamen vaak in Gryffindor terecht. Voor Ravenclaw had je de rustige, intelligent uitziende kinderen en tot slot had je de zelfverzekerde, arrogante eerstejaars. Drie keer raden waar die werden geplaatst. Juist, Slytherin. Alle kinderen van ons gezin zaten bij Gryffindor of hadden bij Gryffindor gezeten. Bill en Charlie waren al van school af, maar Fred, George, Ron en Ginny waren er nog wel. Soms irriteerde ik me enorm aan Fred en George, die me altijd beschamende bijnamen gaven. Ze stonden bekend om al hun grappen, en Ron deed met ze mee in een poging ook een beetje op te vallen. Naast dat hield ik enorm veel van mijn familie. Ook al hadden we soms wel onenigheid, ik gaf heel erg veel om ze.

Nadat de eerstejaars gesorteerd waren verscheen het eten eindelijk op tafel. Iedereen begon haastig van alles op te scheppen, terwijl ik kalm wachtte totdat iedereen klaar was met aanvallen. Daarna schepte ik rustig wat op, om vervolgens alle tijd te nemen om mijn eten op te eten. Het was niet dat ik geen honger had, maar ik gedroeg me liever niet als een of andere holbewoner die in jaren geen eten meer had gehad. "Percykins, alweer alleen?" hoorde ik twee stemmen in koor zeggen. Fred en George waren allebei aan een kant van me komen opduiken. Ik haalde mijn schouders op. "Ik heb niet veel behoefte aan-" wilde ik protesteren, maar halverwege mijn zin werd ik alweer onderbroken. "Bespaar ons je deftige gepraat." begon Fred. "Ja, wij denken dat het echt tijd is voor je om vrienden te zoeken." Verbijsterd keek ik ze aan. Ergens wist ik dat ze gelijk hadden, maar ik wist ook dat er niet veel mensen waren die vrienden met mij wilden worden. En om eerlijk te zijn hoefde het van mij ook niet echt. Sociaal was ik niet echt geweldig aangelegd. Of nou ja, eigenlijk wel. Maar ik gebruikte te 'dure' woorden voor iemand van zeventien, waardoor mensen me al snel een beetje vreemd vonden. Niet dat het me erg veel uitmaakte. Zo was ik gewoon. "Moeten we je voorstellen aan één van onze vrienden?" vroeg Fred enthousiast. Al voordat ik het voorstel had kunnen afwijzen verdween George, waarschijnlijk om iemand op te halen.

Na een tijdje kwam mijn broertje terug, met iemand aan zijn zijde. Het was Oliver Wood, de populaire Quidditch aanvoerder. Ik kon wel door de grond zakken. Hoe dom klonk het? 'Mijn broer heeft dringend vrienden nodig, dus kom mee?' Hopelijk had George dat niet gezegd en had hij het op een wat subtielere manier gedaan. "Oh, Oliver. Dit is trouwens onze broer, Percy. Percy, je vindt het niet erg dat ik Oliver heb uitgenodigd om hier te komen zitten toch?" Als Oliver er niet bij had gezeten dan had ik opgelucht gezucht. George was dus toch slimmer dan ik had ingeschat. "Nee, geen probleem." antwoordde ik. Oliver glimlachte. "Ik geloof dat wij nog niet echt vaak met elkaar hebben gepraat." zei hij. "Dat klopt." antwoordde ik. Hij was niet de enige, eigenlijk.