Deel 4: Goede smoesjes bevatten nooit het woord cirkelen

Na mijn mislukte poging om tot Sirius door te dringen, leek het me tijd voor een andere aanpak. Dus zei ik op een donderdagmiddag tegen Sirius dat ik op zoek ging naar Lily, waarop hij luid kreunde en in de slaapzaal achterbleef met Peter. Dat gaf mij alle tijd van de wereld om Remus in de bibliotheek te bezoeken.
      Tot mijn grote schok trof ik hem daar echter niet in zijn eentje aan. Hij zat aan een tafel met Lily, gebogen over het soort boek waarmee je aan gewichtheffen zou kunnen doen, en ze waren zachtjes aan het overleggen en krabbelden zo nu en dan iets op hun eigen blaadjes. Ik zou zijn gestikt van jaloezie als ik niet wist dat Remus A) mijn vriend was en wist dat ik hem in een theekopje zou veranderen als hij Lily aanraakte, voorbestemd was om met Sirius te eindigen en C) waarschijnlijk over huiswerk praatte met Lily. Er was geen enkele manier waarop ik jaloers kon zijn op twee mensen die huiswerk deden.
      Punt B was echter waar ik voor was gekomen en hoewel ik Lily’s aanwezigheid voor het eerst in mijn leven als licht hinderlijk ervoer, was dat niet voldoende om me ervan te weerhouden toch te proberen Remus te benaderen. De kansen om hem zonder Sirius te pakken te krijgen waren immers niet bepaald talrijk.
      “Hallo,” zei ik overdreven opgewekt, terwijl op de stoel tegenover die van hen gleed.
      “Hoi.” Remus leek niet heel blij mee te zien. Ik wist echter zeker dat hij me niet direct zou vragen om weg te gaan, want zijn goede Engelse manieren weerhielden hem van dat soort acties. Lily, de vurige liefde van mijn leven, had dat soort problemen niet. Ze zond me een Zeer Geërgerde Blik.
      “Potter, we zijn bezig. Zou je ons een uur kunnen geven voordat je me weer lastigvalt?”
      Voor deze ene keer was zij niet degene die ik kwam lastigvallen, maar dat hoefde zij niet te weten. Ik wilde haar niet jaloers maken. “Hoe durf je me van zoiets te beschuldigen, Lily? Ik kwam hier toevallig ook om te werken aan mijn, eh-” Ik probeerde iets op te maken uit de notities en boeken die vanuit mijn positie op de kop lagen. “Ancient Runes?” gokte ik.
      “Dat zit niet in jouw vakkenpakket.”
      Ik was een paar seconden lang afgeleid door de glorieuze onthulling dat Lily Evans mijn vakkenpakket kende. “Dat klopt,” zei ik stralend. Toen besefte ik weer dat ik mezelf daarmee niet hielp. “Maar, eh, ik ben wel erg geïnteresseerd.”
      Remus fronste afkeurend naar me. “Is Sirius bezig ergens stinkbommen te verstoppen?”
      Lily’s uitdrukking verduisterde. “Niet alweer.”
      Ik wachtte een paar seconden, maar verder zei niemand iets, omdat ze op een antwoord van mijn kant leken te wachten. “Ik ben in de war,” zei ik, volkomen naar waarheid.
      “Je hebt die rare blik in je ogen die aangeeft dat je iets stoms van plan bent,” zei Remus. Ik hapte verontwaardigd naar lucht. “Je bent hier om me bij Sirius uit de buurt te houden, of niet?”
      Dat was het punt waarop ik besloot Remus er later pas vriendelijk op opmerkzaam te maken dat ik nooit raar of stom was, al helemaal niet in Lily’s buurt. Deze kans om mijn plan in actie te zetten was te mooi om te laten schieten voor het verdedigen van mijn eer. Oh, de offers die ik bracht voor de idioten die zich mijn vrienden noemden.
      Ik leunde naar voren over de tafel en wiebelde met mijn wenkbrauwen. “Is het lastig om jou bij Sirius uit de buurt te houden, dan?”
      Remus keek me aan alsof hij probeerde te bedenken of het mogelijk was dat James Potter was overleden en zijn plaats was ingenomen door buitenaardse wezens zonder dat iemand het gemerkt had tot dan toe. Lily sloeg een hand voor haar mond en maakte een gesmoord geluid. Ik hoopte dat dat betekende dat ze probeerde gegiechel te onderdrukken, niet dat ze op het punt stond over te geven.
      “Want misschien zou je hem dat dan eens moeten vertellen.”
      Remus uitdrukking veranderde van extreem verward en een tikkeltje bezorgd naar gepijnigd. “James, vertel me alsjeblieft dat je hier niet bent om me advies over Sirius te geven.”
      IJskoude realisatie sloeg me in mijn gezicht. Hij had me door. “Wat? Nee! Natuurlijk niet.” Ik brabbelde gladjes verder terwijl ik zo onopvallend mogelijk opstond. Hoe goed ik daarin slaagde valt waarschijnlijk het beste uit te leggen door toe te geven dat ik mijn stoel omgooide. “Hoe kom je daar nou bij? Nee! Wat een mal idee, Moony.”
      “James,” zei Remus, die weer terug was bij fronsen. De cirkel was rond. Hah, de maan was ook een cirkel. Remus was een weerwolf. Ik giechelde nerveus. “Hoewel ik echt waardeer dat je-”
      “Sorry,” zei ik dwars door hem heen, “ik herinner me opeens dat ik nog moet, eh- Cirkelen.” Dit was waarom ik normaal gesproken altijd Sirius als back-up bij me had wanneer ik Plannen uitvoerde. Het was veel gemakkelijker me gladjes ergens uit te praten als hij de helft van het werk deed. “Ik moet de maan omcirkelen. Dringend. Dag Lily!”
      Ik verliet de bieb op het soort tempo dat toeschouwers waarschijnlijk de indruk gaf dat ik het bijna in mijn broek deed, al ben ik me er tot de dag van vandaag niet zeker van of ze dachten dat dit letterlijk of figuurlijk het geval was. Hoe dan ook, ik vluchtte, en na een paar seconden vlak naast de ingang op adem te zijn gekomen, gluurde ik nog een keer om de openstaande deur heen. Lily en Remus keken allebei nog steeds in mijn richting, dus ik trok mijn hoofd weer terug en ging op weg naar de slaapzaal, om me onder mijn deken te verstoppen. Ik was niet van plan mijn missie op te geven na een kleine tegenslag, maar ik had eventjes nodig om te verwerken dat ik net in het bijzijn van Lily drie keer nee had geschreeuwd, een stoel omgegooid en gezegd dat ik de maan moest omcirkelen. Heel eventjes. Een decennium klonk wel goed.