A ranger/traitor 151

Toen Alyss de volgende morgen in de vergaderzaal aankwam, was Sean nergens te zien. De andere koningen en hun aanhang waren zoals altijd druk in gesprek om te beslissen over welke kleine dingen ze vandaag moeilijk gingen doen. Alleen koning Otkar liet zijn blik een paar keer door de ruimte gaan alsof hij iemand zocht. Natuurlijk ze waren in zijn kasteel. Het kon niet anders dat hij wist dat Sean hier was. Ondertussen was iedereen gearriveerd. Alyss besloot dat als Sean niet kwam opdagen, hij daar een reden voor had en dat ze dus best kon doen alsof ze van niets wist. De vergadering werd voor geopend verklaard en zoals alle vorige keren waren het de kleinste en onbenulligste dingen die als eerste aan bod kwamen. Nadat ze ongeveer twee uur vergaderd hadden en nog geen sikkepit verder waren gekomen, vlogen de deuren plots open. Alyss was waarschijnlijk de enige die niet verbaasd was om Sean te zien.
“Mijn excuses voor mijn late opkomst, maar ik ben midden in de nacht aangekomen, na een rit van de andere kant van het land, zonder veel te slapen onderweg.” Met vastberaden passen liep Sean naar de tafel. Enkele diplomaten die daar zaten, stonden haastig recht om een stoel vrij te maken voor de koning, Sean ging echter niet zitten. Hij bleef staan en keek langzaam de tafel rond. Alyss zag dat hij zich had omgekleed, maar nog steeds eenvoudige reiskleding droeg met als verschil dat hij nu ook de leren kroon van Clonmel op zijn hoofd had. Zoals hij daar stond, rechtop, jong en sterk in simpele bruine tinten, vormde hij een scherp contrast met de in felgekleurde zijde en fluweel gestoken koningen, die nog het meest weg hadden van pratende papegaaien. Daarbij waren ze alle vijf te dik en hadden ze waarschijnlijk zelf al jaren geen zwaard ter hand genomen. Hoewel er van haar gezicht niets af te lezen was, moest ze toch heimelijk lachen over de plotse onrust van de andere koningen nu ze zo plots geconfronteerd werden met hun eigen onvolmaaktheden.
“Zo wat is er zoal besloten?” vroeg Sean.