004 Jake Conner

Ik was me enkel bewust van een hevig gevecht dat zich in mijn hoofd afspeelde. Ik baalde mijn handen tot vuisten om terug te vechten tegen het duister dat stukje bij beetje overwon. Mijn geest verzwakte toen een plotselinge, messcherpe pijn me naar adem liep happen. Ik verloor en voelde hoe ik weggesleept werd, terug werd gesmeten in het diep donkere gat en zo het bewustzijn verloor.

'Word alsjeblieft wakker, alsjeblieft, alsjeblieft.' een tinkelende stem drong tot me door, heel zachtjes en ver weg. Alhoewel haar klanken overspoeld werden door angst waren ze verrassend fijn om naar te luisteren.
Ik wou weten wie bij de stem hoorde en in een wanhopige poging om te kijken merkte ik hoe loodzwaar mijn oogleden voelden. Ik kreunde onrustig en angstig.
Ijskoude vingertoppen gleden langs mijn wang, omhoog naar mijn gloeiende voorhoofd. Het werkte kalmerend, liet mijn op hol geslagen hart rustig kloppen.
'Alsjeblieft, kom op. Laat me alsjeblieft niet alleen.'
Ik kreunde opnieuw en vlocht mijn vingers in de zachte, glibberige aarde. Ik klauterde omhoog, vocht tegen de schreeuwde pijn in mijn lichaam en opende mijn ogen. Voor een seconde dacht ik dat ik dood was en dat ondanks de moorden die ik had gepleegd, toch nog in de hemel terecht was gekomen.
Helder blauwe ogen in een heel knap gezichtje. Volle lippen, rozer dan haar huid. Deze was op zijn beurt smetteloos, egaal. Hoge jukbeenderen, een kleine neus en een smalle hals. Lange, blonde lokken werden opzij geblazen door de wind en ik wachtte tot ik haar witte vleugels zou zien. Wakker worden in de hemel, opgehaald door een adembenemende engel.
Toen de vleugels niet kwamen voelde ik mijn wenkbrauwen pijnlijk omhoog kruipen. Ik werd met een keiharde klap terug de werkelijkheid in geslagen toen het tot me doordrong dat ik niet dood was. De engel boven me was het meisje dat achter me in het vliegtuig had gezeten. Een diepe jaap langs haar kaak, meerdere schrammen aan de rechterkant van haar gezicht en heel veel bloed.
Ik ging met een vol adrealine gevulde beweging rechtop zitten. Mijn lichaam protesteerde heviger dan het ooit gedaan had maar ik kende pijn, ik wist mijn grens. En dit was nog niet mijn grens. Dus ging ik met opeen geklemde kaken rechtop staan en stak mijn hand uit naar het meisje onder me.
Ik zag hoe opgelucht ze was, hoe een enkele traan langs haar wang naar beneden gleed en voelde haar smalle vingers stevig langs mijn pols. Ik trok haar omhoog en keek vol verbazing om me heen.
Stukken vliegtuig lagen verspreid over een groen grasveld, allemaal kapot en brandend. Angstaanjagende vlammen likten gevaarlijk langs alles wat in hun buurt kwam en stegen met knappende geluiden meters hoog op. Ik hoestte door de hoeveelheid rook.
Ik kreeg het heel erg koud toen mijn ogen verder keken dan de rook en het vuur. Tientallen lijken, verbrand aan stukken gescheurd door de klap lieten me naar adem happen. Plotseling overspoelde een golf van ellende me en moest ik mijn best doen op overeind te blijven staan. Matthew.
De angst om mijn beste vriend te verliezen sloot zich om mijn hart. Misschien waren het meisje en ik de enige overlevenden. Ik keek voorzichtig opzij. Haar lichaam was tenger en had een zandloper figuur. Ze staarde me onbeschaamd aan, vol wanhoop. Ik voelde haar vingers tegen de mijne trillen en gaf haar een bemoedigend kneepje. Het leek niet te werken, ze bleef eruit zien als een gebroken vogeltje.
Zonder na te denken trok ik haar tegen me aan, aaide sussend over haar haar. Ze bleef schokken tegen mijn borstkast. Toen pas keek ik écht om me heen, zag ik eindelijk op wat voor ongelofelijke plek we ons bevonden.
Een lang uitgestrekt veld met laag gras, duizenden narcissen, honderden madeliefjes en paardenbloemen doemde op achter de brandende plek vol ellende. Grote, prachtige bomen waren bezaaid met blauwe en roze bloemen en vormden een adembenemend bos. Vlinders in alle kleuren en maten fladderden rond tussen de bijen en libellen en tinkelende lichtjes stegen op vanuit de bomen en bleven hangen in de lichtblauwe lucht. Ik knipperde beduusd met mijn ogen. Het was onmogelijk, magisch.