15.

Rose:
Wat een dag. Wat een begin van een nieuw schooljaar. Ik mocht me niet zomaar laten verzwakken door die Draco Malfidus! Hij mocht niet weten wat voor een zwak ik voor hem had. Dan zou alles voor niks zijn geweest.
Ik herhaalde van Merlijn tegen me had gezegd.
'Wees sterk en blijf trouw aan jezelf.'
Ik herhaalde de zin een paar keer in mezelf.
Na zo'n twintig keer, stond ik op. Verstrooid liep ik naar het bed en ging zitten. Het bed veerde zachtjes mee met mijn gewicht. Het was heerlijk zacht. Ik liet me achterover vallen en dacht na.
Wat moest ik nou doen? Ik kon niet gezellig vrienden worden met Draco. Hij was taboe. Hij was de vijand. Maar toch wou ik graag bij hem in de buurt zijn. Zoals daarstraks, in de hal, tijdens dat rotweer. Hij had mijn hand vastgehouden. Ik kon me nog herinneren hoe mijn hart had gebonkt, onder mijn borst. Het voelde goed. Maar dat mocht niet! Nee, nee, NEE! Verdomme, Rose! Draco is FOUT! Onthoud dat nou eens.
Ik stond op en liep de kamer uit. De deur sloot ik zorgvuldig, niet dat het veel zin zou hebben. Iedereen die erin zou willen, kon erin komen. Maar mijn geheimen zouden veilig blijven, die zou ik nooit prijs geven. Alleen als het van groot belang was, zoals bij Harry.
Langzaam liep ik door de gangen, ik had geen haast. Er was nu les, maar ik ging niet. Draco zat waarschijnlijk wel in de les.
Waarom dacht ik nou alweer aan hem?!
Ik schudde mijn hoofd en hoopte dat Draco uit mijn gedachten zou verdwijnen, al wist ik dat dat niet zou lukken.
Ik was bij het trappenhuis aangekomen. Voorzichtig sprong ik op een trap, die gestopt was bij de opening waar ik in stond.
De trap kwam met een schok tot beweging. Daar had ik niet op gerekend. Ik viel bijna, maar wist me nog net vast te houden aan de leuning.
'Tering.' hijgde ik van schrik.
'Rose? Wat ben je aan het doen?' hoorde ik een stem zeggen. Ik zocht de plek waar de stem vandaan kwam en zag Hermelien een paar verdiepingen lager staan, precies waar ik moest zijn. Ze keek me wantrouwig aan.
'Niks. Die verdomde trappen ook.' snauwde ik.
De trap bewoog sloom naar onder. Ik stapte onderaan af. Hermelien stond tegenover me.
'Heb je geen les?' vroeg ik.
'Nee, ik heb een tussenuur. Maar Ron en Harry hebben wel les. Dus heb ik was van plan om naar de leerlingenkamer te gaan. Ga je mee?'
'Nou, eerlijk gezegd, wilde ik even naar de Grote Zaal gaan.'
'Oh, oke. Er is toch niks aan de hand he? Ik bedoel, ons gesprekje van str-,' Ik liet haar niet uitpraten.
'Dat was niks. Ik loog. Er is geen jongen.'
Hermelien keek me een beetje beteuterd aan.
'Oké. Tot straks bij het eten.'
Ik negeerde haar groet en liep door. Ik voelde haar ogen prikken in mijn rug.