Jonas

Ik schrok maar ik voelde Jeremy glimlachen. We draaiden ons om, en ik zag daar een jongen staan, die erg op Jeremy leek. Dit moest zijn broer zijn. Ik keek naar Jeremy. 'Heej Jonas!' riep hij. 'Lang niet gezien!' Jonas grinnikte. 'Inderdaad. En hoe bevalt het leven zonder mensenbloed.' Ik voelde Jeremy meteen verstijven. 'Goed. Net als altijd.' zei hij kortaf. Jonas glimlachte. 'Nou, nou. Je hoeft niet meteen zo boos te doen.' Toen draaide hij zich nog steeds glimlachend naar mij toe. 'En wie is dit meisje?'
'Ik heet Lara. Wie ben jij?' vroeg ik dapper, hoewel ik van binnen heel bang was.
'Ik ben Jonas. De broer van Jeremy. Heeft hij nooit over z'n familie verteld?'
'Nou... Alleen een paar minuten geleden even. Maar verder niet.' Hij knikte langzaam. 'Dat had ik kunnen weten. Jeremy praat bijna nooit over ons.'
Toen begon Jeremy weer te praten. 'Ik hoef ook niet over jullie te praten, jullie zijn degene die mij weg wilden hebben.'
Ik schrok. Dat had hij niet verteld. Hij had gezegd dat hij vrijwillig weg was gegaan. Ik keek hem aan en zag in zijn ogen de pijn die hij had bij deze herinnering. Langzaam draaide ik me om. Ik was nu boos op Jonas. Wie Jeremy pijn deed kreeg met mij te maken.
'Waarom ben je hier gekomen?' riep ik boos. Jonas schrok van mijn uitbarsting, want hij deed een paar passen achteruit. 'Sorry, maar ik kom alleen maar hier omdat ik het afgelopen jaar geen mensen meer dood. Hoewel de rest dat niet weet. Ik heb gezegd dat ik de rest van de wereld wou zien, en gelukkig geloofden ze dat.' Hij grijnsde schaapachtig. Ik keek weer naar Jeremy. Hij zag er al iets beter uit. In elk geval niet meer zo verdrietig als eerst. Ik pakte zijn hand vast en kneep er zachtjes in. 'Het komt wel goed.' fluisterde ik zachtjes.