Chapter One

“Yazmyne! Heb je alles?”
“Ja, mam”
“Je weet maar nooit dat je iets vergeten bent. Je weet dat je pas in de vakanties even naar huis kunt komen”
“Ja, mam”
“Genoeg kleren?”
“Mam!”
“Sorry. Het is alleen...Ik kan het niet geloven dat jij naar ’s wereld grootste universiteit gaat” Yazmyne zuchtte.
“Ik evenmin”
“Dat jij een school uniform moet aan doen”
“Sommige scholen hebben dat. Waarschijnlijk jou school ook”
“Liever niet” Yazmyne nam mijn kleine broertje vast.
“Braaf zijn. En dat ik niks hoor wat niet deugt”
“Ik kan niks beloven”
“Kleine duivel” Yazmyne nam zijn hoofd vast en wreef met haar knokels door zijn haar. Hij wrong zich los.
“Lieverd. We moeten nu echt gaan” Haar vader riep.
“Ik kom” Yazmyne omhelsde haar moeder.
“Wees een brave meid en doe het goed op school” Ze kreeg tranen in haar ogen.
“Oh, mam. Nu niet gaan huilen. Straks huil ik ook en dan wil ik niet meer gaan” Haar moeder veegde haar tranen weg. Daarna duwde zeYazmyne naar de voordeur.
“Hup. Wegwezen jij. Straks kom je nog te laat” Yazmyne lachte, nam haar koffers en ging naar buiten.
“Ik zal ze wel in de auto leggen” zei haar vader en nam de koffers vast.
“Dank je” zei Yazmyne.
“Schrijf zo veel mogelijk” zei haar moeder.
“Doe ik” Yazmyne stapte in en deed het raam open.
“Veel plezier en tot bij kerstmis!”
“Doe de groetjes aan de oma en opa van me”
“Doen we” Haar moeder wuifde.
“Daar gaan we” Haar vader stapte in, startte de auto en reed weg.
“Goed. De haven dus”
“Yep. Daar vertrekt een onderzeese trein die me naar de universiteit brengt”
“Ik kan me niks voorstellen”
“Op de site heb ik gezien dat het enorm is! Een megagroot sportveld, naast een zwembad van bijna een half voetbal veld groot. Een bibliotheek, dat je meestal in films ziet en een aparte campus waar de leerlingen hun verblijf krijgen. Jongens en meisjes zijn gescheiden”
“En toch is het onwaarschijnlijk”
“Snap ik. Ik weet zelf niet hoe het mogelijk is”
“Het is een goede universiteit” zei haar vader.
“En daar gaat het om”