Chapter Seven

“Ik heb geen oog dicht gedaan”
“Dat merkte ik” Sam stond in de deur opening. Dean bekeek zich zelf in de spiegel.
“Shut up, Sammy” zei Dean.
“Je kon niet slapen. En dan? Je moet er niet pissig van worden” zei Sam.
“Dat snap je toch niet”
“Je bent bezorgd om Castiel”
“Wie zegt dat?” Dean keek hem kwaad aan.
“Ik. En aan die reactie af te lezen heb ik gelijk” Dean zuchtte.
“Dean. Ik ben ook bezorgd om Castiel. Weken aan een stuk niets gehoord van hem” Dean keek terug in de spiegel.
“Kom”
“Wat gaan we doen?”
“In de stad ontbijten” zei Sam.
“Ik heb honger” Dat liet Dean zich geen 2x zeggen en liep Sam achterna.

Later...

“Hier kunnen we een ontbijt nemen” zei Sam. Hij liep het cafétje binnen, gevolgd door Dean.
“Ik ga wel bestellen” zei Dean. Sam haalde zijn schouders op en ging zitten. Hij keek rond zich. Er was niet veel volk. Maar langzamer hand kwamen de mensen binnen.
“Zo. Waarom wil jij zo graag in Engeland blijven” zei Dean, die terug kwam met een tas koffie en een fles bier. Typische Dean.
“Een: omdat Engeland mooi is en twee: Er klopt iets niet aan die nieuwe adviseur” Er kwamen mensen binnen.
“Sam. Dat is onze zaak niet”
“Dan nog” Dean zuchtte.
“Goed wat stel jij dan voor?”
“Die Mycroft op zoeken en het hem vragen” Weer kwamen er een groep mensen binnen.