#13

Ik kon hem niet meer geven wat hij wilde en dat zou betekenen dat ik hem zou verliezen. Dat hij me nooit meer aan zou kijken en zich helemaal van me af zou wenden. Hij zou op zoek gaan naar iemand anders, die hem kon geven wat hij wilde. Die ook als een hondje achter hem aan zou lopen en met zijn benen wijd ging liggen, zodra hij daar om vroeg. Daar had hij mij niet voor nodig. Er waren genoeg kandidaten beschikbaar, die mijn taak zo wilde overnemen. Louis zijn blik was dodelijk geweest, na mijn zoveelste afwijzing. 'Kom op. Doe niet zo flauw.' Ik schudden heel licht mijn hoofd. 'Ik wil het gewoon niet, oke.' Ik wilde hem niet afwijzen, enkel de seks. Maar ik wist dat, dat hetzelfde was. Seks was het enige wat Louis van me wilde. 'Dan niet.' Snauwde Louis geïrriteerd, waarna hij van het bed opstond. 'Blijf.' het was eruit voordat ik er erg in had en verslagen sloeg ik mijn ogen op. 'Waarom zou ik.' Ik slikte moeilijk en kraste met mijn nagels over zijn bovenbeen, om het huilen tegen te gaan. Ik wilde gewoon niet dat hij ging. Ik wilde niet met mijn neus op de feiten gedrukt worden en op mijn plek gezet worden. Hij moest bij me blijven en me weer de gelukkigste persoon op aarde laten voelen. Me vertellen dat hij van me houd en me nooit meer alleen laat. 'Omdat ik dat wil.' Ik deed zo mijn best, maar hij zag het niet. 'Dus, ik wil seks. dat krijg ik ook niet.' Mijn lichaam kromp in een en mijn nagels doorboorden mijn huid, terwijl ik moest toezien hoe Louis zich omdraaiden en de klink vastpakten. Het was nog erger dan ooit. Voor de weken van doodzwijgen, wist ik ook al dat het enkel om de seks draaide, maar had ik ook het gevoel gehad dat hij het om mij deed. Dat hij seks met me wilde om mij, niet enkel omdat hij aan zijn trekken moest komen. Maar het was me meer dan duidelijk nu. 'Oke, je krijgt wat je wilt. Maar blijf bij me.' Mijn stem schoot de lucht in en sloeg over. Hij had het weer voor elkaar en ik had het weer verpest. Te bang hem te zien vertrekken en hem nooit meer aan te kijken. Maar terwijl ik het zei, voelde ik mijn gebroken hart, verpulveren. De leegte overspoelde mijn lichaam, terwijl Louis met een grijns op me af kwam. En terwijl ik hem met waterige ogen aankeek, zag ik dat dit niet meer de persoon was, waar ik verliefd op was geworden. En toch wikkelde ik mijn armen om zijn nek, zodra hij naar me toe kroop en kuste ik hem toen zijn lippen die van mij raakten. Al mijn gevoel leek uitgeschakeld en mijn lichaam overgenomen. Alsof er een dementor was langsgekomen die al mijn vreugde uit mijn lichaam hadden gezogen. De gedachte dat ik dan ook ooit weer gelukkig zou zijn, zou niet meer van toepassing zijn. Te ongelukkig en gebroken, om er ooit nog bovenop te komen.

'Ik wist wel dat je toe zou geven.' Louis' adem blies tegen mijn huid en ik kneep mijn ogen dicht. Mijn handen waren samengeknepen in het stof van zijn shirt en ik wilde gewoon dat dit over was. Ik had hem nooit zo dicht bij me laten komen. Ik dacht dat ik het fijn zou vinden om dichter bij hem te zijn. Maar ik voelde me op dit moment net een prostitué, die betast werd door een vreemde. Terwijl het nog steeds Louis was. De jongen die me al zo vaak aangeraakt had, me zo vaak had gestreeld en gekust. Het waren dezelfde handen en lippen, maar voelde niet hetzelfde. Ik deed dit niet meer voor mezelf. Maar ik wilde de jongen die me zo had afgebroken en zoveel pijn gedaan had, niet zien vertrekken. Ik hoorde bij hem, net als de pijn bij mij hoorde. Langzaam werd ik achter op het bed geduwd en gleden Louis zijn handen over mijn lichaam. Ik deed niets, staarde naar het plafon en hand mijn armen stevig om zijn schouders geklemd. ondanks dat ik dit totaal niet wilde, durfde ik hem niet los te laten. Mijn lichaam was verstijft en er leek geen beweging ik te krijgen, dus klemde ik me stevig tegen de jongen bovenop me aan. Er was niets opwindends aan en het was eerder om te huilen. 'Kom op, Hazza.' Ik schudden zachtjes mijn hoofd, terwijl de tranen ondertussen in mijn ogen sprongen en ik mijn grip verstrakten. Ik hoorde Louis geïrriteerd zuchten en een harde snik verliet mijn mond. Louis wrong zich uit mijn grip en ik had verwacht dat hij zou opstaan en weg zou lopen. Maar in plaats daarvan ging hij in kleermakerszit bij het hoofdeinde van het bed zitten en legde hij mijn hoofd op zijn schoot. ik kroop als vanzelf op tot een bolletje. Ik wist niet wat ik hier van moest denken, want het klopte van geen kanten. ik moest enkel wel toegeven dat ik het veel fijner vond zo, maar ik voelde me nog altijd niet op mijn gemak en de tranen gleden nog altijd geruisloos over mijn wangen. Louis zijn handen gleden door mijn haar en het was heel lang stil. Ik had mijn ogen gesloten en had een van Louis zijn handen vastgepakt. Hoe vreemd hij net had aangevoeld, hoe vertrouwd nu. 'Je moet niet denken dat het me niets doet.' Ik beet hard op mijn lip, bij Louis zijn zachte worden. Natuurlijk was dat wat ik dacht. Hij had pas een keer emotie getoond en dat was voordat hij me weken niet meer aan had gekeken. Hij was altijd degene die sterk in zijn schoenen stond en ik het wrak. Daarbij deed hij het zelf. Hij was degene die alles stuk had gemaakt, terwijl ik hem gesmeekt had om bij me te blijven. Hoe kon het hem nu iets doen?