Chapitre Vingt-Neuf

Amelia Rousseau

"Ben je klaar voor les 3?"
"Helemaal! Ga je me die pirouette dan leren?", vraagt Liam woensdagmiddag als we weer op het ijs staan. Onze woensdagmiddag. Ik zal niet vergeten dat hij vorige week zei dat de woensdagen van ons zijn. Het liet me echt helemaal smelten vanbinnen. Ik kijk naar Liam die wat aan het proberen is met zijn schaats, maar ik zie gewoon al dat het zo niet gaat lukken.
"Kijk, ik zal je een simpele pirouette leren. Je zult als je rond draait vaart moeten hebben. Des te sneller je gaat, des te stabieler je bent en des te beter het gaat", leg ik hem uit.
"Snel?"
"Kijk niet zo angstig", lach ik terwijl ik hem een duwtje geef in zijn zij. Een iets te hard duwtje waardoor hij begint te wankelen op zijn schaatsen. Met één of ander raar geluid uit zijn mond te produceren en wat te stuntelen, weet hij nog net rechtop te blijven staan. Lachend kijk ik het toe.
"Lach je me nou uit?"
"Ik zou niet durven."
"Je lacht me zeker toe he."
"Héélemaal!"
"Kom hier jij!" Liam pakt me vast en kietelt me in mijn zij.
"Neee, Liam!", gil ik lachend. Ik voel me echt net een klein kind bij hem, maar het is heerlijk!

Ik wil me omdraaien maar bots dan tegen iemand aan.
"Oh sorry", verontschuldig ik me direct.
"Amelia?" Ik kijk gauw op naar de persoon met de bekende stem die me rillingen bezorgd. Niet zozeer slechte rillingen, maar goede? Dat weet ik ook niet. De bruine ogen van Luca doorboren die van mij. Ik zou bijna weer in die ogen verdrinken.
"Lu-luca", weet ik stotterend uit te brengen.
"O, Mel, ik heb je zo gemist." Voordat ik nog enige reactie kan geven heeft Luca me al in een knuffel getrokken. Onzeker weet ik niet wat ik moet doen. Deze knuffel en deze reactie van hem brengen me helemaal in de war. W-wat moet ik hiermee? Waarom doet hij ineens zo aardig?
"Amelia, kijk! WAAAH", hoor ik Liam lachen en gillen. We draaien ons beide om en zien dan Liam op de grond is gevallen na een mislukte pirouette.
"Ken je die loser?", vraagt Luca.
"Hij is geen loser", zeg ik meteen om Liam te verdedigen. Hoe kan hij dat nou weer zeggen? Hij kent Liam niet eens. Luca's armen liggen stevig om mijn middel, wat erg ongemakkelijk is. Ik worstel me er subtiel uit terwijl Liam al is opgestaan en naar me toe komt.
"Amelia?" Hij kijkt naar mij en Luca en lijkt er niets van te begrijpen. Ik voel de ongemakkelijkheid en de teleurstelling van Liam.
"Ik ben Luca", zegt Luca meteen en hij steekt z'n hand al uit. Ik sta er perplex bij en snap niks van de situatie. Waarom doet Luca zo? Waarom gaat hij ineens aardig doen en mijn middag met Liam verpesten.
"Ik snap het al", zegt Liam plots. Ik vind sporen van woede op zijn gezicht. Hij draait zich om en schaatst snel weg, naar de rand. Ik wil hem achterna, maar Luca heeft m'n hand vast en trekt me terug.
"Ik heb je gemist", zegt hij. Ik blijf stil staan en kijk achter me om naar Liam. Luca legt z'n vingers onder m'n kin, en ik moet nu wel in z'n lichtblauwe ogen kijken. "Je hebt mij toch ook wel gemist?" Weer antwoord ik niet. Tuurlijk heb ik hem hartstikke erg gemist, maar de laatste weken heb ik helemaal niet meer aan hem gedacht en dat komt omdat Liam toen in mijn leven is gekomen.
"Waarom heb je me verlaten?", vraag ik kil, nog steeds niet reagerend op zijn vraag.
"Ik moest wel. Ik werd gedwongen."
"Gedwongen? Door wie?", vraag ik. Half verbaasd en half niet schelend. De helft van de tijd kraamt hij toch onzin uit.
"Dat kan ik je niet vertellen. Het is allemaal een complot. Ik ben ontvoerd geweest, meer kan ik er niet over loslaten. Meer weet ik ook niet", zegt Luca. Ik kijk hem raar aan. "Ik moest je laten gaan, omdat je anders in gevaar zou komen." Dit overvalt me nogal. Ik weet niet wat ik aan moet met dit verhaal. Moet ik dit geloven? Hij heeft wel vaker tegen andere mensen een verhaaltje opgehangen. Het is zo vaag. Wat moet ik hem zeggen?
"Geef me nog een kans. Ik hou van je", smeekt hij. Ik kijk achterom en zie Liam niet meer. Wat moet ik nu doen? "Ik kon er niks aan doen. Ik word gedwongen"
"Luca. Ik ben er klaar mee. Ik ben erover heen", zeg ik koel.
"Amelia, ik hou van je, let's begin again", zegt hij. Ik laat m'n hoofd naar beneden vallen en kijk naar het ijs waar ik op sta. Wat moet ik nu zeggen?
"Luca..", begin ik.
"Denk erover na", onderbreekt hij me. Het is weer stil en ik ben sprakeloos.
"Ik ga naar huis." Nog voordat ik weg kan schaatsen legt Luca zijn lippen op die van mij. Zijn vertrouwde lippen. Toch maak ik me snel los uit de kus en houdt hij m'n handen nog vast. Ik kijk nog in z'n ogen, maar schaats dan snel naar de rand toe. Zo snel als ik kan maak ik met trillende handen m'n kunstschaatsen los en ga ik weg van de bevroren visvijver.