[NL] Ron Weasley, cupido

Als zelfs hij het door had, dacht Ron vermoeid, moest het wel heel duidelijk zijn. Hij was niet de meest oplettende persoon op Victiore’s eerste verjaardagsfeestje, maar hij had wel ogen in zijn hoofd. Wat zich voor hem afspeelde was gewoon triest.
      “Hé,” zei hij, dwars door Olivers verhaal over het belang van een betrouwbare bezem heen, “weet je wie ook erg veel van Quidditch houdt? Percy.”
      Oliver keek voor de vierenveertigste keer die middag in Percy’s richting. Ja, Ron had geteld. Percy was verwikkeld in een gesprek met mevrouw Delacour aan de andere kant van de tuin, maar Ron had ook genoeg van hem gezien om te weten dat het vooral toeval was dat hij op dat moment niet min of meer stiekem naar Oliver staarde. “Percy?” herhaalde Oliver, de twijfel duidelijk hoorbaar in zijn stem. “Jouw broer, Percy?”
      “Ken je een andere?”
      “Nou, nee, maar hij vindt Quidditch niet interessant.”
      Ron had Horcruxes doorboord en Death Eaters bevochten, dus een leugentje om bestwil kon hem niet kwalijk genomen worden, vond hij. “Hoe kom je daar nou bij? Hij praat over niets anders.”
      Oliver opende zijn mond, maar het duurde even voordat er iets uitkwam, alsof hij op het laatste moment nog had besloten om toch iets anders te zeggen. “Dat was op school niet zo.”
      “Mensen veranderen nou eenmaal.”
      “Huh,” zei Oliver. Hij klonk bijna teleurgesteld. En ja hoor, dat was blik nummer vijfenveertig. Dit keer keek Percy wel net, maar het onbedoelde oogcontact werd meteen weer verbroken omdat beide deelnemers wegkeken. Ron slaakte inwendig een diepe, diepe zucht. Hij had echt meer verwacht van Oliver Wood.
      Niet meer dan Percy, natuurlijk. Ron zou waarschijnlijk gek worden als hij meer dan een dag in Percy’s gezelschap zou moeten doorbrengen, maar Percy was nog steeds zijn broer. Oliver zou het nooit beter kunnen treffen, voor zover Ron daarover kon oordelen. Het was zijn gebroederlijke plicht om zich ongevraagd in dit soort zaken te mengen, zeker nu Bill het te druk had met de cadeautjes van zijn dochter en Charlie een half uur geleden was verdwenen met een van Fleurs nichtjes. Als Oliver voor een Weasley koos had hij in ieder geval een geweldige smaak in mannen, zoveel was duidelijk - en hij wist ook al hoe groot de familie was, dus zou hij zich wel twee keer bedenken voordat hij Percy’s hart brak.
      Nee, het vlak waarop Ron echt meer van Oliver had verwacht, was de manier waarop hij te werk ging. Deze verlegen ik vind je leuk, vind jij mij ook leuk communicatie was iets wat zelfs Victiore over een jaartje of twee al zou kunnen. Misschien zelfs nu al, gezien de indrukwekkende vrouwelijke charmes in haar bloedlijn.
      “Je zou eens met hem moeten gaan praten,” stelde Ron voor. Hij begon het getreuzel een beetje zat te worden. Als dit niet werkte, zou het tijd worden zijn toverstok te trekken.
      Oliver vatte de hint verkeerd op. “Was mijn verhaal zo saai dat je me weg probeert te krijgen?”
      “Nee, maar ik denk dat jullie het allebei leuk zouden vinden. Een beetje bijpraten. Je weet wel, jij zou wat kunnen zeggen over de juiste lengte voor de takjes aan een Nimbus in professionele sport, hij zou je wat kunnen vertellen over internationale standaards voor ketelbodemdikte.”
      “Ketelbodemdikte?” Oliver fleurde zichtbaar op. Zesenveertig. “Is hij daar nog steeds mee bezig?”
      Ron knikte heftig en vergat even zijn missie als cupido. “Ongelofelijk, niet waar, dat iemand daar vijf jaar van zijn leven aan kan besteden? Ik zou dood zijn omgevallen van verveling.”
      “Dat is iets wat ik altijd al heb bewonderd aan Percy,” zei Oliver, terwijl hij dat demonstreerde door een zo eerbiedende nummer zevenenveertig dat Ron het liefst gewoon bruut geweld zou hebben gebruikt. “Zijn vasthoudendheid en concentratievermogen zijn geweldig.”
      Er knapte iets in Ron. Hij liet zijn hand in zijn zak glijden en voelde zijn toverstok. Net toen hij een plan van aanpak had gevormd - hij zou Petrificus Totalus gebruiken en Oliver in de juiste richting Wingardium Leviosa’en - liet Oliver opeens bijna zijn bekertje pompoensap vallen. Ron volgde zijn blik en zag Percy in hun richting komen. Hij gaf zijn mentale telling op, want achtenveertig was nu meer een soort staat van wederzijds staren geworden. Percy had nauwelijks een blik voor hem over toen hij voor hen tot stilstand kwam, voorzichtige glimlach op zijn plaats.
      “Hallo.”
      Aan Olivers antwoordende grijns was helemaal niets voorzichtig. “Hé Perce.”
      Ron mompelde wat willekeurige woorden, die misschien zouden kunnen hebben geklonken alsof hij zei dat hij pompoensap over de jarige wilde gieten, maar gelukkig luisterde er sowieso niemand naar hem. Hij maakte zich uit de voeten en ging op zoek naar Hermione, want hij moest haar dringend vertellen hoe zijn onverschrokken acties de aanleiding hadden gevormd voor wat waarschijnlijk zou eindigen in de zoveelste bruiloft van een van zijn familieleden. Ze zou trots op hem zijn.