38~Charlien

Charlien pov.

“Hallo mevrouw,’ sprak een mannenstem, ”U was de eerste in zijn contactlijst, er is iets gebeurd.” De stem stokte en ik merkte dat hij van een oudere man kwam, en hij was bang. Mijn hart stopte.
“W-Wat is er?” wist ik na een tijd uit te brengen. Ik trilde op mijn benen.
“Hij – Er kwam een auto en ik moest uitwijken, en .. en toen reed ik tegen zijn auto en belande hij in de gracht.” Het geluid van een ambulance schelde door mijn gsm. Dit kon niet gebeuren.
“De ambulance is er nu, ga naar het ziekenhuis tegenover de lokale kerk! Daar brengen ze hem heen, hij heeft naar je gevraagd!” Tranen vulde mijn ogen toen de man de gsm had afgelegd. Maar hij had naar me gevraagd, dat betekende dat hij nog leefde! Ik snelde naar mijn auto.

In het ziekenhuis:

Toen ik aan de balie vroeg waar Harry Styles lag, moest ik eerst een hele hoop vragen beantwoorde om er zeker van te zijn dat ik geen gestoorde fan was ofzo. Toen iemand me dan uiteindelijk herkende kon ik eindelijk Harry zien.
Een dokter in een blauwe jas wees me de weg. Een ziekenhuisgeur zweefde in mijn neusgaten, maar het enige wat ik kon denken was: “Harry, Harry, Harry,…”
Eindelijk kwamen we aan kamer 545, de kamer van Harry. Voordat ik naar binnen kon stormen werd ik tegengehouden door de dokter met de blauwe jas.
“Mevrouw, voor u naar binnen gaat moet u weten dat we alles geprobeerd hebben, maar we kunnen hem niet meer redden, Bij de crash zijn er enkele vitale organen aangetast geweest en-“
“Wat? Jullie kunnen niks meer doen?” Paniek maakte zich van me meester, zou ik Harry verliezen? Nee. Nee dat kon gewoon niet!
“Mevrouw, kalmeer. Het laatste wat de patiënt nodig heeft is paniek. Zorg ervoor dat zijn laatste momenten mooi zijn.” Zei hij voor hij me voor de deur achterliet. Ik ademde diep in. Het kon gewoon niet dat ik Harry zou verliezen. Ik liep door de deur.
Aan zijn bed kon ik de ravage zien, maar ik kon niet geloven dat hij dood zou gaan. Dat kon gewoon niet. Ik stortte half in naast zijn bed en greep zijn hand vast.
“Rechterzak..” hoeste Harry. Met tranen in de ogen keek ik eerst naar zijn gesloten oogleden, voor ik met bevende vingers een klein doosje uit zijn rechterzak wist te vissen. Toen ik het doosje open maakte stroomde de tranen uit mijn ogen. Ik had al vaker ringen gekregen van Harry, maar wetende dat dit de laatste zou zijn, deed me meer pijn dan ik kon verdragen.
Harry ademde schokkerig uit en ik keek terug naar zijn gezicht, dat gevuld was met blauwe plekken.
“Laat mij het doen.” Zei hij en ik gaf hem de ring. Ik legde mijn hand in de zijne en langzaam schoof hij de ring op zijn plek.
“Charlien, nooit heb ik een meisje gezien als mijn beste vriend, maar jou zie ik zo wel. Je bent dat en zo veel meer.. En daarom beteken je alles voor me. Weet-“ zijn adem stokte even, maar hij dwong zijn ogen open te houden, terwijl hij zijn tekst afmaakte, “ weet dat ik altijd van je zal blijven, ookal zal ik er niet meer zijn. Forever and always, he?” een zwak glimlachje sierde mijn gelaat.
“Forever and always.” Fluisterde ik zodat alleen hij het kon horen. Ik boog me naar voren en drukte mijn lippen op de zijne. Harry kuste me terug en ik wou dat hij me nooit meer zou loslaten. Maar de druk van zijn lippen werd zachter, zo zacht dat ik hem niet meer voelde en uiteindelijk moest besluiten dat hij er niet meer was…
Ik legde mijn hoofd op zijn borst en hevig snikkend, lag ik over hem neer; nog steeds wachtend tot Harry zijn ogen zou open doen om te zeggen dat het allemaal een grap was. Maar dat gebeurde niet.


Sorry voor het einde... Anyways wie kan (vol trots en eerlijkheid) zeggen dat hij/zij het verhaal tot op het laatste heeft afgelezen? xxJulie